Wyobraź sobie że spadasz w przepaść. Lecisz i czujesz napływające do oczu łzy. Spadasz na tyle długo, żeby mieć świadomość nieuchronności i na tyle szybko, żeby nie móc myśleć o niczym innym. A przepaścią jestem ja. Rozbijasz się o mnie, uderzasz i łamiesz. Trzask pękających kości zagłusza mój jęk. Jest ci ciepło, prawda? Otwierasz oczy i dotykasz jedwabnej, rozpalonej skóry. Gdzieniegdzie zauważasz pieprzyk, na razie nie będziesz się ich uczył na pamięć, to przyjdzie samo. Dotykam cię. Jesteś jak skała, a to mi się podoba. W zasadzie mogę tak z tobą kontrastować; ty zimny i ja gorąca. Oddam ci zresztą to ciepło, ale za chwilę. Rozciągam się na satynowej, czerwonej pościeli. Prężę ciało tak, byś widział jaka potrafię być piękna. Widzisz to.

Nie ma w sumie co streszczać, bo aby dotrzeć do sedna trzeba przeczytać całość. To nawet nie jest do końca historia. Bohaterowie nie mają imion, a jedyne nazwy własne jakie występują w opowiadaniu, to dwie nazwy miast i nazwa motoru, przewija się również nazwa "tatrzański szczyt" w opisie fotografii. Sami bohaterowie także nie są najważniejsi - liczy się skutek i przyczyna zajść przedstawonych w tekście, oraz emocje jakie targają głównym bohaterem, o którym piszę "JA".
I historia nie ma nic wspólnego ze mną lub kimkolwiek kogo znam - osoby, sytuacje itd. są albo przypadkowe, albo wzorowane na wiecej niż jednej osobie.
Miłej lektury:)
Hannibal

Zdrada i Nóż