Symfonicznometalowa grupa Seven Spires udostępniła "Shadow on an Endless Sea (Darkjazz Version)". Miksy i mastering wykonał gitarzysta Jack Kosto. Utwór ukazał się wcześniej w innej aranżacji, na ostatnim, trzecim albumie amerykańskiego zespołu - "Gods of Debauchery", wydanym 10 września 2021 r. przez wytwórnię Frontiers Music srl.

Rok po płycie, która ukształtowała nowoczesny styl Helloween, ukazała się jej oczekiwana druga część. „Keeper Of The Seven Keys Part II” to kontynuacja, uzupełnienie i rozwinięcie jedynki, a liczba hitów na niej zawartych jeszcze ją przebija. Komu przypał do gustu pierwszy Keeper mógł zacierać ręce, a wszyscy którzy zetknęli się z tym później traktowali to jako jeden dwupłytowy album. I słusznie.

A kiedy Kai Hansen zadecydował, że nie będzie jednocześnie grał na gitarze i śpiewał, w Helloween pojawił się Michael Kiske i tak powstał power metal. Na początku Helloween był bowiem ostrym heavy metalowym zespołem. I choć pokłady energii wcale nie zostały zatrzymane, to brzmienie zrobiło się miększe, muzyka bardziej epicka, a otoczka bajkowa. „Keeper Of The Seven Keys part I” to nowy początek, stanowiący kamień węgielny dla nowego gatunku muzycznego.

Rozsypał się Black Sabbath po „Born Again” permanentnie. Ian Gillan wrócił do Deep Purple, swój projekt założył Geezer Butler, więc Tonny Iommi zawiesił działalność zespołu i również rozpoczął karierę pod swoim nazwiskiem. Płyta „Seventh Star” miała być jego pierwszym solowym albumem, ale na to nie zgodziła się wytwórnia Warner Bros. Ostatecznie, w drodze negocjacji, płyta ukazała się pod nazwą Black Sabbath featuring Tony Iommi, co samo w sobie jest po prostu bez sensu, ale cóż, prawa rynku.

W swojej autobiografii Bruce Dickinson kilka razy wspomina, że uważa „Seventh Son Of A Seventh Son” za jeden z najlepszych, jeżeli nie najlepszy album Iron Maiden. Tak samo uważa również wielu fanów. Niezależnie od tego kto gdzie upatruje swojej jedynki, nie da się nie uznać tej płyty za jedną z najwybitniejszych w historii heavy metalu. Ciężko byłoby również jej nie kochać. Jest to przecież zbiór imponujących hitów i mnóstwa wspaniałej muzyki.

Decameron to reprezentant szwedzkiej sceny death metalowej lat dziewięćdziesiątych. Zaczęli od dema „My Grave Is Calling” w 1992 roku, a wydanie płyty „My Shadow…” zajęło im następne cztery lata. Ukazała się ona pod szyldem ich rodzimej No Fasion Records, a licencję kasetową wykupił niezawodny Mystic Production.

Żagle rozstawione, płyną smocze łodzie. Na płycie wydanej przez Seven Gates Of Hell jest to w kolorach, na kasecie Slavia Productions wszystko mieni się tylko zimną niebiesko-zieloną morskością. Tak oto nadciąga Norden ze swoją pierwszą płytą „Glory In Flames”. Z gdyńskiego nabrzeża spoglądamy w dal, przenosząc się aż na morze Północne i wieki wstecz. Z pomocą bogów lecimy na kruczych skrzydłach wprost do świata wikingów.

„Fear of the dark. Fear of the dark. I have constant fear that something’s always there.” Któż mógłby nie znać tych słów? Kto nie słyszał ich setki razy? Tytułowy numer z dziewiątej płyty Iron Maiden „Fear Of The Dark” wyszedł daleko poza krąg miłośników muzyki metalowej, stając się przebojem popularnym na całym świecie. W ogromnym zalewie wspaniałych hitów, jakie ten zespół generował na każdym swoim albumie, to właśnie w 1992 roku udało się dorównać do dwóch wielkich szlagierów z „The Number Of The Beast”. To nie ulega wątpliwości. Czy jednak cała płyta potrafiła przebić „Powerslave”, „Seventh Son Of The Seventh Son” czy co kto tam lubi najbardziej? Tu zdania pewnie będą już podzielone.

Susperia powstała w 2000 roku, choć wcześniej działali już pod nazwą Seven Sins. Jej założycielami byli muzycy związani między innymi z Old Man’s Child i Dimmu Borgir, ale koncepcja tego zespołu miała być nieco inna. I rzeczywiście debiutancki album „Predominance” pokazał nowatorskie podejście do black metalu, który jest tu pozycją wyjściową do zapędów w inne style.

Lata siedemdziesiąte wypełnione były singlami, które dziś mają status legendarnych. Jednak siedmiocalowy format płyty winylowej nie był wówczas po drodze zespołowi Black Sabbath. Po wydaniu swoich debiutanckich singli: “Evil Woman” i największego hitu wszechczasów grupy “Paranoid”, grupa uznała, że nie czuje się dobrze w ramach mainstreamowego popu oraz wśród publiczności, jaką ta ścieżka im przynosi. Od tamtej pory grupa zaprzestała więc wydawania singli.

Szybko po „Act Seven” Crematory uwinęli się z nowym albumem. Byli jakby na fali rozwijania swojego stylu, gdyż „Believe” jest płytą bardziej jednolitą i nakierowaną na konkretną retorykę, choć i tu zdarzają się różne ciężkości i natężenia. Również dalej poszła ze swoim wizerunkiem Katrin, która na zdjęciach rozebrała się już całkiem do naga.

Jak sama nazwa wskazuje „Act Seven” jest szóstą płytą Crematory. No dobra, musiano policzyć też album koncertowy i wtedy wszystko się zgadza:) Gotycki light metal w wykonaniu Niemców pokazał się w pełnej krasie zyskując uznanie lubiącej delikatniejszą odsłonę metalu publiczności. Ja entuzjastą tej płyty nigdy nie byłem, choć spróbuję wykrzesać z siebie odpowiednią dawkę obiektywizmu.

Burning Witch był zespołem powstałym w Seattle i działającym w drugiej połowie lat dziewięćdziesiątych. Apogeum ich twórczości przypada na rok 1998, kiedy to ukazały się dwie EPki, które następnie zostały połączone w jedną całość i powstała z nich płyta „Crippled Lucifer (Seven Psalms For Our Lord Of Light)”. Wersji wydawniczych jest kilka, a każda ma inną okładkę. Swój własny obraz posiada też kaseta Mystic Production, ale nie ma go nigdzie w internecie, więc prezentuję opcję najbardziej podobną. Niezależnie od okładki jest to katastroficzny drone sludge metal, który potrafi przyprawić człowieka o śmierć kliniczną.

Necromancer jest jednym z prekursorów bułgarskiej sceny metalowej. Poza granice własnego kraju, na szerszą skalę, ich sztuka dotarła przy okazji trzeciej płyty „Seven Ways To Die”, którą wydała Mystic Production. Wytwórnia ta miała swoja gazetę, do której dołączana była płyta z piosenkami z wydawanych przez nią pozycji. Tak właśnie poznałem ten zespół i zainteresowałem się nim na tyle, że kupiłem sobie album.

10 lipca miał ropocząć się Seven Festival w Węgorzewie, 15 sierpnia HelloFolks w Lublinie. Wielu na nie czekało i wielu się nie doczeka. Organizatorzy odwołali tegoroczne imprezy, stawiając pod znakiem zapytania kolejne edycje.

Underfate to młody zespół post-progresywno rockowy. O swojej twórczości członkowie zespołu wypowiadają się w następujący sposób: "Muzyka jaką gramy jest bezpośrednio powiązana z nazwą zespołu. Odnosi się do pewnej drobnej i delikatnej składowej przeznaczenia, określonej przez nas jako ‘podprzeznaczenie’, na którą mamy wpływ, i przez którą możemy wpływać na to, co teoretycznie jest już zapisane – przeznaczone. W ten sposób muzyka nam przeznaczona, powstająca w wyniku subtelnego przeplatania konkretnych brzmień, jest dokładnie tym, co pragniemy grać."

Parafraza biblijnego tekstu Księgi Rodzaju widnieje na okładce jako wstęp do płyty. Siódmego dnia Bóg stworzył Master, ale Master nie jest mu przychylny. Wręcz przeciwnie: „Master aware of the Mary cult of prayer, and a devil cult of spells and exorcism attends while man walks continuously on the thin crust of the bottomless pit.” Również w tekstach utworów jest sporo ateistycznych treści potępiających wszelkie religijne zabobony. Kończące dość długą przedmowę zdanie jest wzbudzającym zainteresowanie zaproszeniem do wgłębienia się w to dzieło: „Master will guide you on that credulous journey where you will bathe in blood and dance among the stars into that eternal slumber.”

"Twilight Kingdom" to tytuł najnowszego albumu Lisy Gerrard, australijskiej wokalistki i kompozytorki. Album zawiera dziesięć nowych kompozycji i dostępny jest wyłącznie w formie cyfrowej. "Twilight Kingdom" miał swoją premierę 11 sierpnia 2014 roku i promuje go utwór "Seven Seas", do którego powstał również teledysk. Lisa Gerrard dołączyła do zespołu Dead Can Dance w 1981 roku. W połowie lat 90-tych rozpoczęła karierę solową i obecnie skupia się głównie na komponowaniu muzyki filmowej.

Organizatorzy Seven Festivalu, który miał się odbyć w dniach od 10 do 13 lipca w Węgorzewie odwołali imprezę. Jako jedną z przyczyn podali to, że "w tym roku nie udało się dopiąć budżetu festivalu". Na imprezie miały wystąpić m.in. formacje: Arch Enemy, Napalm Death, Epica, KNŻ i Lady Pank. Pełne oświadczenie Organizatorów podajemy poniżej.

DarkPlanet.Pl i Seven Festival zapraszają do udziału w konkursie, w którym wygrać można dwa podwójne zaproszenia na rejs statkiem oraz podwójną wejsciówkę na koncerty. Aby zdobyć bilet należy wymienić co najmniej pięć zespołów, które zagrają na tegorocznej edycji Seven Festival, która odbędzie się w dniach od 10 do 13 lipca w Węgorzewie. Odpowiedzi prosimy nadsyłać wiadomością prywatną na "konkurs".