Strach, chaos jej imię…
Niczym wiatr obwiewałam lasy, przemierzając i szukając swego celu. Niegdyś wielka królowa, teraz zaś cień starego świata. Błękitny szal okrył mą duszę, zalał serce jak i umysł . I tak błąkam się po mym lesie szukając celu i wspomnienia.Upadła, utraciła swą moc.
Władczyni Entów.
Upadła nasza królowa.
Niegdyś pani lasów,
Zaś teraz jej cieniem jest.
Przeklęta.
Drzewa ociekające krwią.
Jej łzy jej dusza,
Straciła ją.
Straciła wszystko.
Co przez to zyskała?
Zemsta słodka dziś jej usta zdobi.
Strach, chaos jej imię…
Saithis : ajć ten wiersz napisałam w wieku 14lat x) nie no nie to miałam wysł...
Smok : Potrafię wiele zrozumieć. Ale ten "twór" to dla mnie absolutny szczyt gra...
minawi : Ash, juz poprawilam to "a" - moglas mi to dopowiedziec na gadu a nie znikłaś...
