Szedłem białym, długim korytarzem. Piękne, wręcz śliczne i kochane, gładkie ściany odbijały trzy postacie. Zawsze widziałem te smugi na ścianach. Za każdym razem należały do kogo innego, oprócz mojej milutkiej smugi oczywiście. Moja smuga się nie zmienia. Przecież to tylko odbicie istoty.

Szklany feniks
błękitnych snów
rozbił tęczę
na tysiąc
błekitnych smoków
szaleństwo słów
i myśli
coraz głębiej
we mnie