A głosy wołają o pomoc. Wyrywasz sobie serce, kawałek po kawałku, zgodnie z tym czego cię nauczono – że życie musi boleć, byś życiem je mógł nazwać. Krew z rany otwartej tryska, pewnie też o życiu świadczy, szkoda że się kończy i ona i życie. Aż po życia kres.... No to muszę jeszcze cię zabić i będziemy kwita, a później co? Ten kres, za kresem kredens z nalewką za szybą, dziwnie czerwoną. Czekaj, czekaj to krew mamusia utoczyła tacie i trzyma.