Przeboje słynnego Motorhead zostały zebrane na składance zatytułowanej "Everything Louder Forever". Materiał ukazał się 29 października 2021 r. na płytach kompaktowych i analogowych. Przy okazji premiery ekipa zespołu ogłosiła współpracę z Movember - organizacją zajmującą się zwiększaniem świadomości o zdrowiu mężczyzn, w tym o zagrożeniach samobójstwem i rakiem jąder i prostaty.

Bodyguerra to niemiecki projekt rockowy, który należy do starszego pokolenia, mogącego wspominać stare dobre czasy. Nie znaczy to jednak, że nie mają czego zaproponować nowym odbiorcom. Ich płyta „Fire & Soul” ukaże się 15 października nakładem Fastball Music i zawiera sporą dawkę rocka o różnym natężeniu.

W tym roku album "Ace Of Spades" Motörhead  obchodzi czterdziestą rocznicę wydania. Z okazji tej historyczny album dostępny będzie w kilku nowych wersjach. Pojawią się nowe sztywne okładki, rozszerzone książeczki w wersjach zarówno na CD jak i na potrójny winyl. Do płyt dołączony zostanie niepublikowany do tej pory koncert z trasy "Ace Up Your Sleeve", a także historia powstawania albumu i wiele nie publikowanych zdjęć.

Z okazji 40. lecia wydania płyt "Overkill" i "Bomber", dzięki wytwórni BMG, 25 października 2019 r. ukażą się kolekcjonerski box set "1979" oraz specjalne wydania deluxe albumów "Overkill" i "Bomber" w wersjach CD i LP. Box set 1979 zawierać będzie oryginalne płyty na 180 gramowych winylach, w przygotowanym specjalnie masterze z oryginalnych nagrań oraz dwie podwójne płyty z niepublikowanymi dotąd koncertami z trasy z 1979 roku.

Dziwić może fakt, że „On Parole” jest trzecią płytą Motörhead wydaną w 1979 roku, jednak, jak wiadomo, nie jest to wcale normalna płyta. Została nagrana w latach 1975-76, lecz wytwórnia United Artist nie dopuściła jej do tłoczenia uważając za nierokującą nadziei na komercyjny sukces, więc przeleżała trzy lata w szufladzie. I choć w dyskografii zajmuje czwarte miejsce, to właśnie tu znajdziemy najstarsze nagrania Motörhead.

O tym, że każda płyta Motörhead jest zajebista to każdy wie i chyba nikomu tego tłumaczyć nie trzeba. „Hammered” nie jest tu żadnym wyjątkiem, choć jest parę kwestii, dla których lubię ją szczególnie. Wprawdzie takiego stwierdzenia mógłbym użyć w przypadku większości wydawnictw królów rock and rolla, ale co poradzić? W końcu to nie moja wina, że tyle tego nagrali.

Mówi się, że wszystkie płyty Motörhead są takie same, co oczywiście prawdą nie jest. Biorąc pod uwagę „Sacrifice” ciężko byłoby nawet wysnuć dla niej jakąś wspólną, reprezentatywną linię. Jest tu bowiem wiele zmienności i niespodzianek, a utwory w istotny sposób różnią się między sobą.

Impaled Nazarene namieszał już sporo na scenie. Dał się poznać jako zespół nieobliczalny, kontrowersyjny i ekstremalny w formie i treści. „Suomi Finland Perkele” jest kontynuacją tej tradycji, zbiorem nietuzinkowych nagrań i myślę, że z lepszą jakością brzmieniową i dźwiękową.

„Snake Bite Love” to płyta, która nie zrobiła furory wśród fanów Motörhead. Dlaczego? To już niech się tłumaczą ci, którzy przyznają jej niskie noty. Ja tam, że tak powiem, nic do niej nie mam. Odnajduję w niej wszystkie ulubione zalety zespołu i pokaźny zestaw przebojowych kawałków. A, że nie ma na niej żadnych z najbardziej znanych szlagierów to nic. W końcu jak się nagrywa czternasty album to nie zawsze da się wcisnąć coś na swoje the best of.

Trzecia płyta Sacriversum ukazała się w 2000 roku nakładem niemieckiej wytwórni Serenades Records. Sprawę jednak szybko przejęła Empire Records wydając ją ponownie na płycie i kasecie, co na pewno przysporzyło jej większej popularności, szczególnie w Polsce. „Becketta” z pewnością była dużym krokiem w rozwoju Sacriversum jednak do najlepszych dystans wciąż był widoczny.

„It’s All For Rock’N’Roll” to utwór oryginalnie napisany przez Lemmy’ego Kilmistera, lidera Motörhead – muzyka, który dla członków Airbourne był idolem, mentorem i przyjacielem, z którym również dzielili scenę na koncertach i festiwalach. Lemmy wystąpił też w roli brawurowego kierowcy trucka w teledysku „Runnin’ Wild” z 2007 roku. W klipie do „It’s All For Rock’N’Roll” zobaczymy legendarny „bombowiec” Motörhead – charakterystyczną szynę oświetleniową w kształcie samolotu bojowego, który był ozdobą koncertów zespołu Lemmy’ego od końca lat ’70. 

Legendarny gitarzysta Motörhead, Phil Campbell, połączył siły ze swoimi synami, Toddem, Danem i Tylą oraz wokalistą Neilem Starrem, żeby nagrać debiutancką 5-utworową EP-kę, zatytułowaną po prostu „Phil Campbell and the Bastard Sons”. EP-ka została wyprodukowana przez Todda Campbella w jego własnym studio Stompbox w Walii. Za miks odpowiedzialny jest producent Motörhead, Cameron Webb. Phil Campbell and the Bastard Sons grają głośno, surowo i brudno. Zespół opublikował nowy klip promujący EP-kę. 

Debiutancki album Budderside zatytułowany po prostu „Budderside” można już znaleźć na półkach sklepowych. Grupa również pokazała światu swoje nowe video do utworu „Open Relationship”. Album ukazał się w labelu Motörhead Music powołanym do życia przez zespół Motörhead. Grupę Budderside tworzą: Patrick Stone (wokal), Michael „The Stoneman” Stone (bas), Rich Sacco (perkusja) i Johnny Santoro (Still Standing, Rock Sugar - gitara). Duch poszukiwania prowadził Budderside od pełnego świetnych riffów rockowego „The Envelope”, do „Ska-Bra”, w którym gościnnie występuje Phil Campbell znany z Motörhead. 

Po „Cross Purposes” Black Sabbath po raz kolejny opuścił Geezer Butler, a po raz pierwszy i ostatni Bobby Rondinelli. Tony Iommi powrócił więc do współpracy z Neilem Murrayem oraz Cozy Powellem i w ten sposób odnowił skład znany z „Tyr”. Uporał się z tym szybko bowiem album „Forbidden” ukazał się już rok po „Cross Purposes”. Ukazał się i wywołał ogólne rozczarowanie. Ja również uważam, że są tu słabsze momenty, ale szczerze mówiąc nie jest chyba aż tak źle. Płyta, która miała się okazać ostatnią na następne osiemnaście lat ma również i swoje plusy i z tej strony warto ją zapamiętać.

Liderem Budderside jest Patrick Stone, który deklaruje, że bardzo wierzy w swój zespół i ich piosenki. Uwierzyli w nich też muzycy Motörhead, którzy zdecydowali się wesprzeć grupę i wydać ich debiutancki album w powołanym przez siebie labelu Motörhead Music. Zespół został wybrany przez nich już kilka lat temu, mają więc błogosławieństwo samego Lemmiego Kilmistera. Grupę, oprócz Patricka Stone’a, tworzą: Michael „The Stoneman” Stone (bas), Rich Sacco (perkusja) i Johnny Santoro (Still Standing, Rock Sugar - gitara).

Phil Campbell, gitarzysta Official Motörhead wystąpi na jedynym koncercie w Polsce. Zespół Phil Campbell's All Starr Band zagra w warszawskiej Progresji 24 października. Phil Campbell to gitarzysta, który z Motorhead związany był przez 32 lata, wydał z tym zespołem 16 płyt studyjnych i 4 albumy koncertowe, które znalazły miliony nabywców na całym świecie, a także koncertował na największych festiwalach muzycznych. 

„Road Roller Machine” to drugi album włoskiego Helligators. Kto nie zna, to po pierwszym rzucie oka na tytuł płyty i jej okładkę, od razu powinien mieć skojarzenia z motocyklowym rock and rollem. I bardzo słusznie, bo już pierwszy „Nomad” przynosi motorheadowy klimacik. Jest to numer najbardziej kojarzący się z tym zespołem, bo dalej wkrada się raczej trochę southernowej atmosfery. Mówię tylko o odcieniach, bo rdzeń Helligators zdecydowanie wywodzi się z klasycznego, energetyzującego rocka.

Absurdus to fiński zespół deathmetalowy, który powstał w 1992 roku. Po wydaniu trzech demówek zdołali zainteresować angielską Candlelight Records i pod ich skrzydłami wydać duży album. Stało się to jednak dopiero w roku 1999. Na „No Heaven In Sight” składają się wszystkie trzy utwory z ostatniego dema „Demon 3”, pięć nowych kompozycji, dwa intra i cover Motorhead.

„Persecution Mania” jest tym albumem, na którym Sodom odnalazł się w zdobywającym uznanie nurcie thrash metalowym, szybko stając się jego współtwórcą i jedną z najważniejszych ikon. Jest tu jeszcze widoczna fascynacja siłami ciemności i tematyką antyreligijną, ale konwencja przynajmniej w połowie jest już wojenna. I choć autorem wszystkich tekstów jest Angelripper, to za zmiany w podejściu do muzyki w dużej mierze odpowiedzialny był nowy gitarzysta zespołu – Frank Blackfire.

Jeszcze nie opisywałem splitu, ale ponieważ dotarł do mnie tegoroczny wymiot z Old Temple Records, wypada się nad nim pochylić. „Czara Śmierci” to zastrzyk zła i plugastwa poczynionego wspólnymi siłami przez Moloch Letalis i Hate Them All. Pierwszy zespół prezentuje cztery kawałki, drugi siedem, a razem daje to trzydzieści pięć minut obskurnego, podziemnego metalu.