Zanim powiem Tobie dość

Siedzę głęboko w fotelu nie czując wygody,
Dzwony biją w kościele radośnie dla wierzących;
Osaczając ateistów o bezbożność wrzeszcząc im do uszu,
Że niedziela to dzień żaden inny jak tylko boży!

A dajże mi Panie spokój!
Jak dajesz szczęście swym baranom,
Tako mnie zostaw wreszice zdala od Twych nakazów
I daj odpocząć od zakazów.

Tak, właśnie wyobrażam sobie jak grozisz mi palcem,
Siedzisz na tym swoim błękitnym obłoczku krzywiąc się w niesmaku.
Myślałeś, że jeślim ochrzczonym to od razu Tobie oddanym?
Otuż plecy Twe są mi bardziej łaskawe niźli wola.

Wiesz ile czasu już mnie cieszy swoboda?
Wiesz jak to dobrze jest być wolnym i niezależnym?
Oczywiście Ty nigdy tego nie poznasz
Bo któżby innym mógłby Ciebie jak nie Ty sam zastapić?

Popatrz, tylko popatrz!
Popatrz ile weń mnie teraz szczęścia i życia.
Popatrz jak bardzo się zmieniłem!
Tylko zastanów się wpierw, czy dzięki Tobie tego dokonałem.

Szczerze mówiąc boli mnie głowa gdy Ci to mówię,
Pęka mi czaszka na myśl, że się Tobie wyżekam.
Ale wiesz? To nawet miłe móc wreszcie się odważyć
I zamaist kiwać zawsze głową na ‘tak’; powiedzieć wreszcie – nie!

Czasem miewam wrażenie, że alkohol jest mym drugim kaznodziejem;
Co prawda nie odpuszcza mi pamieci ale rozluźnia co już samo w sobie kręci.
Zawsze sobie tak liczę, że każdy kieliszek jest przekleństwem ku Tobie;
Ale cóż po tym skoro mam słabą głowę?

Myślisz teraz, że nie jestem w stanie się Ciebie wyżec,
Przepraszam ale właśnie chyba...właśnie chyba to prubóję powiedzieć.
Nie będę płakać z tego powodu albo mieć wyżuty,
Tylko mieć wrażenie zewiedzenia i w głebi duszy ubogim.