Gdy muzyka doom metalowa rodziła się na Wyspach Brytyjskich, wiadomą rzeczą było to, że znajdą się w Polsce kapele, które również wybiorą tą ścieżkę. I w roku 1993 Polacy doczekali się takiej płyty, był to album Prayer To... częstochowskiej kapeli Mordor.
Album "Prayer To..." spełnia bodajże wszystkie kryteria tego stylu: przewarzają tempa utworów wolne i średnie, ale zostaje ono podkręcone w utworze Nothing Makes Any Sense. Słychać zaangażowanie wokalisty, który niekiedy growluje (nie monotonnie jak to się niektórym zdarza ale w miarę zróżnicowanie), ale też śpiewa czystym głosem lub nawet szepcze do mikrofonu, na dodatek gdzieniegdzie śpiewa wokalistka Closterkeller Anja Orthodox. Gra na gitarze jest melodyjna i wpada w ucho, choć solówki (a raczej ogólnie partie gitar) przypominają trochę Paradise Lost (co niekoniecznie jest wadą). By dopełnić całości dodano obfite partie klawiszy i niekiedy także skrzypiec. Całość jednak ma bardziej optymistyczne (oczywiście bez przesady) brzmienie niż miały inne tego typu kapele i właśnie to, razem z niejaką dumą bijącą z muzyki, a także z wokalem Pawła Zielińskiego (oraz oczywiście trochę Anji Orthodox), dodawało niepowtarzaloności kapeli.
Utworów na płycie jest osiem. Całość rozpoczyna najlepszy według mnie utwór na albumie, mianowicie "False Prayer", który po spokojnym rozpoczęciu pokazuje prawdziwe (czyt. doom metalowe) oblicze Częstochowian. Zaraz po nim jest "Why Me?", "Ice Bound" i "Nothing Make Any Sense", który jest najdłuższym utworem (trwa ponad 8 minut) i w którym tempo jest szybsze. Po nich jest "Wind-Storm Song", z którego bije wyżej wspomniana duma, którego początek niektórym przypomina wojennego marsza. Dalej jest "The First One Will Be The Last One", przypominający melodyjki Paradise Lost. Całość kończy najkrótsza piosenka "Two Real Stories". Całość trwa niecałe 50 minut, lecz jest to naprawdę kawałek porządnej muzyki, którą polecam każdemu, gdyż jest ona bogata i nie nuży.
