Bileciki do kontroli

Godzina 5.00

Ziewam.

Otwieram oczy – dłońmi ocieram każde z osobna. Ziewam – przy tym zamykając oczy, znów je otwieram, i kolejny raz ocieram dłońmi każde z osobna. Pieszczę – jakby moje palce miały usta to i by całowały. A jakby miały języki to lizały. Robiły by dobrze. I mi – i gałkom ocznym.

Ziewam. Drugi raz już. Zatykam usta dłonią. Nie lubię jak mam otwartą gębę gdy ziewam, potem różne świństwa wlatują do jamy ustnej. A to jakieś radioaktywne pierwiastki, nie wiadomo skąd się wzięły. A to jakieś robactwo latające w powietrzu. Raz taka mała muszka – nie większa od de mnie wleciała mi do ust, myślałem, że umrę. Czułem się jakbym wtrynił ość z ryby. I jeszcze paskuda drapała po gardle – wiadomo walczyła o życie - co dawało efekt kucia, wrzynania się w mięśnie, jakby ktoś na żywca mnie wyrzynał. Dżysus – co za ból. No nic to – na szczęście było minęło. Nie warto wspominać.

Ziewam. Kurde ile jeszcze? Ziewam i ziewam. Spałem co prawda 5 godzin, ale teraz ziewania koniec ma być – bom do pracy. Jak to? Ziewać prowadząc autobus? Nie wypada. Jeszcze licho wie co się potrąci i problemy będą. Zwolnią z roboty, prokuraturę naślą, a rodzina osoby potrącanej naśle mi bandziorów i wpier.. ekhm mi dadzą. Złamią coś – kolejne koszta. A nie daj boże – zabiją. Pfu, odpukać, splunąć za siebie, kopnąć się w zadek – nie może być.

Ziewam. Już czwarty raz – w pysk sobie daje – plask a to w prawy w policzek, plask to w lewy – cholera bolało. Moja kobieta tak nie wali jak sobie za dużo popiję. Chłopie miej ty litość.

Godzina 5.05.

Ok. Coś trza zjeść. Bo człowiek jak wyrusza w trasę, a burczy w żołądku przy tym – to źle się prowadzi. Nic tylko myśli wtedy o żarciu, a nie o pracy. A przecież nie można być roztargnionym. Myślami gdzie indziej się jest – a trza tylko skupionym być. Prowadzić autobus to poważna sprawa. Niemal jak misja. Co prawda nie kościelna – ale duszyczki czy to złe czy to dobre się wozi. Momentami czuję się jak Anioł Sądu Ostatecznego prowadząc te ludzkie niewypały pod sąd. Niestety – apokalipsy jeszcze nie ma, więc prowadzę je do pracy, do szkół, czy gdzie tam jeszcze. Ważne – aby dojechali na miejsce – cali i zdrowi. Tak pisało w Aneksie umowy o pracę - „kierowca lokomocji przewozowej jest odpowiedzialny za doprowadzenie bezpiecznie pasażerów w dany cel”. Tak jest napisane. Tego się trzymam. Momentami się czuję jak Anioł Stróż, stojący na straży ich bezpieczeństwa. Pfu – jak dla mnie mogliby w diabły iść – no ale regulamin to regulamin. Potem sankcje karne są jak się go nie przestrzega. A potem są problemy. A po co mi to.

Co tam mi żonka przygotowała...hmm pomarańczę, kanapki z szynką i serem i batonik milki - łej. Wszystko ładnie zapakowane – w pudełko z Kaczorem Donaldem. Dla ciekawskich – to pudełko dostałem od mojej mamy w Wigilię, wiec do dzisiaj je trzymam. Codziennie jest przez ze mnie czyszczone, aby pozbyć się gnicia czy rozpadu. Więc grzybicy brak – jak ta lala i malinka. Więc zdrowy prze to jestem jak dąb.

Wyciągam kanapkę, robię kęsa i przeżuwam. Przeżuwając się rozglądam. Patrzę na przystanek lini hmm nie mogę tego zdradzić. Otóż gdy przeczytacie opowiadanie – stanę się sławny i jak będziecie jeździć moim autobusem, kupując u mnie bilet – to przy okazji i o autograf poprosicie. A jak już wspominałem, nie mogę być myślami gdzie indziej. Mam poważne stanowisko i wiele od niego zależy. Na przykład wasze bezpieczeństwo. Wasz cel. Więc nie mówię jakiej to linii autobus. Może 234, a może nowiuteńki autobusik z dojcztland z napisem nad drzwiami „Achtung”linii 5. Nie powiem i basta. I proszę mi tu już nie robić mętlika w głowie. Nie powiem.

Stoją już. Czekają. Marzną. A niech marzną. Podjadę o tej godzinie jak zawsze – 5.15. Zero pośpiechu, zero spóźnienia. Idealnie. Grupka już spora się zrobiła. Ruch za pewnie dzisiaj będzie duży. Są i młodzieży rozwydrzona, mówiąca co drugie słowo „kurwa” i „twój stary”. Jakby taki był moim dzieciakiem – zaraz w pysk. Nauczyłbym go kultury. Smark jeden. Gówniarz. Jak ja nie lubię gówniarzy. Ehh – kiedyś się nimi zajmę – ale nie teraz. Nawet kościelni fanatycy staruszkowie stoją. Jedna już wyciągnęła różaniec i odmierza pacierz za pacierzykiem. Jakby się bała, że wsiądzie do autobusu i nie wróci. Jest taka możliwość. Ale nie dzisiaj. A może dzisiaj? Licho wie.

Mmmm...a to co? oj tak – widzę ją – cycata, w miniówce w tygryski mrau, blond długie włosy i ładna jest. Zgrabna i za pewnie ładnie pachnie. Uuuuu ależ bym poznał twoje mroczne zakamarki. Poznawałbym języczkiem twoją duszę, palcami bym pieścił.... - trzask w pysk – przestań chamie. Za chwilę zaczniesz kurs – a ty o bzykanku myślisz. Jezu. Dusza i umysł musi być czysta jak prowadzisz. Nie może być brudna obrazami – w tym przypadku pornograficznymi. Masz misję – musisz ją dokończyć. Nie spieprzyć. Ruszaj – bo już za cztery piętnaście po piątej.

Przekręcam kluczyk w stacyjce. Silnik ożył i autobus zaczął się poruszać linią prostą. Jak w fizyce. Podjeżdżam pod przystanek numer linii 4.. uuuh mało by brakowało a bym się wygadał. Otwieram drzwi...

Od tego momentu zaczęła się moja praca. Patrze w lusterko wsteczne i widzę obrazy straszne. Podstawową walkę o miejsce. Rzucają się. Kopią. Popychają. Gryzą. Jeden nawet drugiemu zdzielił w mordę, bo go podsiadł. Cham powiedział. I młodzież krzycząca wniebogłosy niebiańskich chórów – kurwa i twój stary. I babcie – idą swym powolnym krokiem. Łapią się za rurkę, drugą rurkę, podpierają się o siedzenie i błagalnym wzrokiem patrzą się na rozwydrzone bachory – proszą niemym głosem o miejsce. Ale nie – to chamy i gówniarze. Nie puszczą. A niech stoi – ma nogi. Stare – ale jak się to mówi jare. Jedna młoda dziewczyna się zlitowała i puściła. Babulka się uśmiechnęła, dziękuję powiedziała i usiadła, że aż fotel zagrzmiał grzmotami. Chociaż jedni mają dusze czyste.

Wnet babulka która z różańcem w dłoni stała i odmierzała czas paciorkami, zaczęła się drzeć – „bachorzyska, chamidła pierońskie. Wszędzie się wpierdolą – skurwysyny małe paskudne. Nie można usiąść – bo te grafficiarze, wandale śmierdzące takie niby schorowane – żeby ich szlag. Nogi mnie bolą – czy mam się prosić o miejsce? Stara jestem, schorowana, a wy młodzi gówno a nie chorzy– już mi stąd wypierdalać brudasy.” Mówię do siebie – taka staruszka a klnie jak szewc. A taka bogobojna się wydaje. Ale jak widać „chaja” przyniosła skutek – bo zaraz w dwa miejsca się znalazły puste. A niech siedzi – a niech ma. Bo stara.

Ostatni raz zerkam w lustereczko wsteczne i przy okazji przyglądam się otoczeniu – gdzie moja muza jest. A moja muza stoi na przystanku – ale już na inną linię czeka. A niech czeka. Spotkamy się innym razem dziecinko. Ja to wiem. Różnica taka – że ty nie wiesz.

Zamykam drzwi – wnet ktoś głośno krzyknął”kurwa boli boli, zajebie skurwysyna, otwórz przycisnęło mi rękę, otwórz...” Zadrżałem od tego krzyku – otworzyłem drzwi, i wleciał do autobusu bezdomny człek. Ubrany w szmaty – równocześnie mojej żonie mógłby sprezentować, do mycia podłogi. Trochę chyba podpity – bo się chwiał. Pasażerowie ci starsi – od skurwysynów mnie wyzwali, młodzieży, wyśmiewała mnie wytykając mnie palcami. Jedna młoda mała dziewczynka nawet powiedziała cieniutkim głosikiem – ale brzydal. Poczułem w sobie złość. I wstyd. Bo gdyby nie te „fantazje o cycatej muzie” to by takiej rzeczy nie było. Nic to – a mówiłem uważaj?

Ruszyłem. Po tym przypadku z bezdomnym – mam spóźnienie dwie minuty, więc ruszać trzeba niezwłocznie. Więc ruszyłem. Wyjeżdżałem z dworca autobusowego, skręciłem w prawo i kierunek końca celu namierzałem. I jechałem i jechać będę tak z sześć godzin. Szybko spłynie. Jak batem strzelił. A włączę sobie radyjko – na dobre samopoczucie, i tamten feralny moment zaniknie szybko zagłuszony muzyką. Nucę sobie – przyjemnie mi. Taką pracę to ze świecą szukać. No ba!. Po chwili usłyszałem puknięcie w szybkę. Patrzę w lusterko wsteczne i widzę bezdomnego – tego, którego jakąś chwilę temu zatrzasnąłem drzwiami rękę. Cholera – teraz ten mi nabluzga. Wyzwie od najgorszych, że powinienem zrobić kurs otwierania i zamykania drzwi. I tak będzie lamentował kurkami i chujkami aż do zajezdni. Ehh – i po co mi to było? Ale tudzież zaskoczenie. Patrzę i bezdomny coś tam przykleił do szybki. I tak było napisane „Kontroler Biletów – Zbigniew Fiutek nr 000132” i mówi – zablokuj kasowniki. A masz ci los. Kontroler przebrany za bezdomnego, tegoż jeszcze nie było. Jakaś ściśle tajna misja głównego związku kontrolerów, że się przebierają? Mówi, jeszcze raz – kontrola biletów, zablokuj kasowniki. Spojrzałem i kiwnąłem głową, że już się robi. I wtedy się zaczęło.

Na początku ludzie spojrzeli na bezdomnego mimo chłodem – za pewnie myśleli, że bezdomny nabluzga – ale tudzież zaskoczeni, obrócił sie i głośno krzyknął – kontrola biletów, bileciki do kontroli proszę przygotować. Ależ ludzie zdębieli – ale zaraz potem zaczęli się rzucać, wiercić i pocić się, jakby bestie zobaczyli. Już wiadomo kto ma bilety, kto ni ma. Po wyrazach twarzy widać, po długim poszukiwaniu w łapą w torbie. Nie ma - a kuku – nie ma. Macie pecha. FRAJERZY. A mnie wyzywali od najgorszych. HA!

Kontroler profesjonalista – widać, że zna się na rzeczy, bo zgarnął zaraz kilkoro gapowiczów. Wierzgają się, wyrywają – tłumaczą, że zapomnieli, że w kiosku biletów nie było. U kierowcy – także(hmm rzeczywiście nie było – ale cóż zrobić). Kontroler podchodzi do mnie abym się zatrzymał – bo tu będzie potrzeba więcej czasu na sprawdzenie, ludu pełno, a i gapowiczów. Będziesz mi potrzebny do pomocy. Kiwnąłem głową.

Teraz wam powiem – dlaczego nie chciałem zdradzić linii autobusu. Otóż po kiwnięciu głową kontrolerowi, w tym momencie przystanki przestały się dla mnie liczyć. Zatrzymałem autobus – włączyłem światła awaryjne. Włączyłem guziczek na panelu – niebieski – w tym momencie na okna nasunęły się zabezpieczenia metalowe – ale z drugiej strony było odbicie – jakby nikogo nie było w autobusie. Wyciągnąłem manekina – wysiadłem z autobusu, włożyłem manekina pod autobus – dało to pewną imitację, że ktoś autobus naprawia. Wszedłem z powrotem do kabiny, wziąłem radio i mówię do niego – autobus ma awarię, naprawa potrwa kilka godzin. Proszę o podesłanie tą trasą inny środek przewozu. Po chwili odzywa się z drugiej strony głos – zrozumiałem. Bez odbioru.

Otworzyłem kabinę – wszedłem do środka. Spojrzałem na pasażerów. Pasażerowie na mnie. W ich oczach zobaczyłem niepokój, ale także niezrozumienie. Kontroler dalej sprawdzał bilety, chwilę potem spojrzał na mnie. Uśmiechnął się złowieszczo.

W kabinie dalej było włączone radio. Muzykę chwilę potem przerwano i zostały puszczone wiadomości. Oto co mówił tamtego dnia dziennikarz -" .....wczoraj odnalezione kilkanaście ciał w porzuconym autobusie na drodze(...)Ciała były rozczłonkowane, niektóre były w połowie zjedzone(...)Sztab Bezpieczeństwa Narodowego i Policja z całych sił poszukują tych niezwykle niebezpiecznych morderców. Policja informuje – że udało im się ustalić, iż mordercami mogą być fałszywi kierowcy autobusów. W wyniku badań śledczych, Policji udało się odkryć, iż mordercy nie sprzedawają biletów autobusowych. Mówi por. Gąska – w przypadku gdyby pasażer chciał kupić bilet w autobusie, a kierowca informuje wtedy, że biletów nie ma, należy niezwłocznie zgłosić ten przypadek Policji...(...)Wysokie prawdopodobne, że miało się bliskie spotkanie z niebezpiecznymi mordercami..."

Na mojej twarzy ukazał się maleńki złowrogi uśmiech – a trzeba było zapytać się czy mam bilety. Ale nie – bilety pfu ble, więc pozwólcie, że teraz Was osądzę moi drodzy.

Po chwili wysunął się język i oblizał powoli moje usta. Pasażerowie – nie którzy już stracili przytomność, nie którzy świadomi tego, że to już koniec trasy, ostatniej ich podróży - zaczęli płakać, cichutko lamentować i niepokojąco się wiercić. A w radiu puszczono kawałek „Giń giń giń kochanie”. Jak ja kocham tą pracę. Strasznie.