A ja tak sobie myślę, że czasem samotność też coś nam daje. Czas na budowanie siebie, na zastanowienie się kim się jest i czego się chce. Może czasem nie jest się na tyle silnym, żeby objawić samego siebie Pewną wadą jest fakt, że w ten sposób pozbawiamy siebie pewnych bodźców. Problem zaczyna się wtedy, kiedy samotność nie jest już naszym wyborem i zaczyna nam mocno doskwierać. No cóż... wtedy najlepiej jest chyba wrócić między ludzi:) Chociaż nie zawsze jest łatwo, ale nie powinno się poddawać. Jeśli chodzi o partnerów, to powiem szczerze, że ja sama nigdy nie poczułam tak naprawdę bycia z kimś. Zawsze czułam w związkach pewnego rodzaju samotność. Brak samotności odczuwam przebywając z przyjaciółmi, którzy mnie rozumieją i mają podobne zainteresowania (przynajmniej niektóre). Kiedy czuję się samotna, to szukam miejsc, w których jest dużo ludzi, albo zaglądam tutaj

Tylko żyjąc absurdalnie można wyłamać się z tego bezgranicznego absurdu... (Julio Cortázar)

Moim zdaniem najgorsza jest samotność pośród ludzi, kiedy mimo że spędzamy czas z różnymi osobami czujemy się osamotnieni ze swoimi poglądami, pomysłami, marzeniami, ponieważ otoczenie nawet nie próbuje nas zrozumieć. Co gorsza wszyscy naokoło chcą nas zmienić tak abyśmy wtopili się w szarą masę.

Patrz prosto w oczy i czytaj z nich jak z otwartej księgi ...

przesadza Pani ,lepiej być nienawidzonym za to kim jestem ,niż kochanym za to kim nie jestem

Kropla drąży skałę

Oczywiście,że tak ja przestawiłam pewien stan faktyczny, co nie oznacza że uważam za słuszne zmienianie się tylko po to aby inni nas akceptowali.

Patrz prosto w oczy i czytaj z nich jak z otwartej księgi ...

U mnie to jest tak, że najchętniej chodziłbym po mieście z podstawowymi, wypunktowanymi konkretnymi informacjami o sobie (formalne dane osobowe, status społeczny, zawodowy, naukowy (wykształcenie, rzeczy na których znam się najlepiej, ale też takie na których się nie znam a powinienem się znać), zainteresowania (fizyczne, sporty), duchowe (wiara, muzyka itp.), stan zdrowia (wiek biologiczny, prawdopodobna długość życia, przebyte choroby, aktualne i możliwe w przyszłości), umiejętności, ale też rzeczy których nie umiem, a powinienem umieć itp.

Tak gdzieś ze 3-4 strony A4, np. na koszulce. Żyjąc w bezpiecznym społeczeństwie, w którym ludzie są uczciwi, nie mają przed sobą zbyt wielu tajemnic i wiedzą co mają robić, żeby wszyscy mieli co jeść, gdzie mieszkać i było ciepło w zimę itp. właściwie nic złego nie miałoby prawa się zdarzyć, heh.

Gdyby tak było to pewnie miałbym ok. 140 znajomych, w tym kumpli, przyjaciół, żonę i dzieci, na pewno znalazłbym co najmniej kilka osób na mieście, które też uważają, że hokej to najpiękniejsza gra, ale jak coś to może być piłka nożna albo kosz i się co 2 tygodnie gdzieś ustawić i kilka osób, które słuchają podobnej muzyki i też mają w głowie trochę fajnych riffów i nie mają z kim dograć reszty instrumentów i też się z nimi ustawiać co dwa tygodnie, żeby sprawdzić co nowego i jak nam idzie itp.

Jedno wielkie HEH.

od czasu do czasu warto wrócić do źródła