Drzwi do Sali tronowej rozwarły się, uderzając o ściany z wielkim hukiem. – Panie, bestia trawi ogniem wasze włości - krzyknął wbiegając w przypalonej zbroi, jeden z gwardzistów. Rozkazał przyprowadzić swojego rumaka. Był to ciężki koń zimnokrwisty, rasy sire z pięknymi pęcinami zakrywającymi kopyta. W między czasie, założył lekką lśniącą zbroje i chwycił za swój potężny dwuręczny miecz. 

Był zwykłym chłopakiem, znużonym monotonią pracy. Był bardzo nieśmiały i zamknięty w sobie. Żył w swoich światach, nie lubił się dzielić własnymi problemami. Był bardzo skrytym, przez co tajemniczym facetem. Pewnego wieczoru nie mógł już wytrzymać siedzenia w domu. Postanowił pójść do klubu napić się piwa, a potem przejść się na spacer.

30 lat na scenie, mnóstwo zapału i energii. Z tego nie mogło wyjść nic innego niż kolejne arcydzieło zespołu Sodom. Zdania na temat najnowszego albumu „Epitome of Torture”  są podzielone. Niektórzy twierdzą, że Panowie lata świetności mają już za sobą, lecz ja zaliczam się do tych, których płyta powaliła od samego początku. Z czystym sumieniem mogę dopisać ją do lepszych osiągnięć zespołu. Jest brud, szybkość i, jak na krążek o tematyce tortur przystało, mnóstwo brutalności, ostrości i okrucieństwa. 

Jakże przykro patrzeć na puste ulice opuszczone domy wyniszczone miasta ludzkie ciała bez życia zastygłe w codzienności. Morza szkarłatne od krwi. Wszechobecny nieład. W powietrzu skażonym strachem czuć jeszcze swąd ognia. Wkoło, niczym echo krążą cicho krzyki i lamenty których nie słyszałeś nie chciałeś. Jakże przykro widzieć chylące się niebo szczyty spadające z gór mizerne rośliny gotowe, by opanować