Moje imię

Wcale nie muszę pisać swojego imienia
Na moim kamiennym nagrobku
Rzeczywistość która mnie otacza
Nie zna go lecz zna te złe przymioty
Które z chęcią wypiszę w marmurze
Nazwana lecz nie po imieniu
Jak kukułcze jajo niechętnie przygarnięta
Patrząc w niebo boję się że
Ono się rozpadnie
Tak jak rozpada się mój świat
Strach nawet krzyknąć z rozpaczy
Gdyż niebo może być cienkim szkłem
I nie wytrzyma zbije się
A tak bym chciała by w pamięci
Ludzkiej
Zachowało się moje imię
Prawdziwe i niezmienione
A nie przywary złe cechy wszystko
Co ludziom nie jest obce
Lecz co łatwiej zapamiętać
Mój nagrobek jeszcze jest
Bezimienny czysty
Jednak widzę obcą rękę która
Zbliża się z dłutem w dłoni
Aby wyskrobać mój ból