qmpel z studiow, czlowiek ktorego znam praktycznie jedynie z gadu-gadu i co dwu tygodniowych zjazdow na uczelni... polubilam goscia, jest to taki człowiek, ktory zaraza smiechem... ale w tym tygodniu od poniedzialku nie był soba, nie przesylal usmiechu nawet przez glupi komunikator, okazalo sie ze mozliwe ze jest powaznie chory... scielo mnie troche, ten wiecznie usmiechniety, fajny chlopak w moim wieku (jakze mlody ;)) zastanawial sie nad reszta swojego zycia... smutno mi bylo... probowalam go pocieszac, mowilam, ze nie bedzie tak zle jak on sobie to wyobraza, ze bedzie dobze... ale niezbyt mi to wychodzilo...
wczoraj wieczorem byl u lekarza...
i najprawdopodobniej nic mu nie jest :) mialam racje, gleboko w to wierzylam i udalo sie :)
ale okropne jest to ze przeciez on dopiero wchodzi w zycie, jest w okresie wiecznego szalenstwa i zabawy, wchodzi w dorosle zycie, a musial sie zastanawiac, ile to jego dorosle zycie potrwa... mam nadzieje ze ja nie bede miala takich doswiadczen, bo mnie trudno pocieszyc... jak juz sobie cos wbije do tego mojego lebka to koniec... biedni sa moi bliscy mowie wam, wspolczuje im :D
