"Wiele zostało napisane o Diary Of Dreams". Tak zaczyna się notka historyczna o zespole na jego oficjalnej stronie… Ale czy rzeczywiście? Przeglądając zasoby internetowe okazuje się, że jest tego niezbyt dużo, a informacje są rozproszone. Dodatkowo ilość materiałów, które są osiągalne w języku polskim, jest jeszcze mniejsza. Sytuacja zaiste paradoksalna zwłaszcza, żę dotyczy zespołu, który zapoczątkował nowy kierunek w muzyce darkwave i elektronicznej w ogóle.
Po polsku ukazały się dotychczas dwa wywiady z liderem zespołu, Adrianem Hates'em, w tym jeden dla nieistniejącego już dziś czasopisma Off Magazine. W Wikipedii znajdujemy notkę prawdziwie encyklopedyczną, podobnie jak w większości innych serwisach internetowych.W muzyce Diary Of Dreams znajdziemy oprócz gitary automaty perkusyjne, bas, a także motywy grane na pianinie. Jednak najważniejszy jest wspaniały wokal. Głos Adriana jest przejmujący melancholijny i smutny, a jednocześnie wzniosły i donośny, jakby wydobywający się z najgłębszych zakamarków duszy. Integralną częścią twórczości Diary Of Dreams są teksty, bez których nie da się w pełni odbierać ich muzyki. Są ona one napełnione symboliką, metaforami i nie da się ich interpretować jednoznacznie. Teksty nie są proste - są pełne są tajemniczości i dwuznaczności. Adrian Hates specjalizuje się w podniosłych i pełnych ekspresji hymnach i balladach. Pomimo iż inspirowane są własnymi doświadczeniami, pisane są tak, by każdy mogł znaleźć w nim swoje własne doznania. Skłaniają do myślenie i są źródłem inspiracji dla słuchacza. Główne źrodła inspiracji to obok pisarzy ekspresjonistów takich jak Scherman Dither, oraz reżyserów filmowych takich jak John Carpenter są przede wszystkim jego własne sny, od których wzięła się nazwa zespołu. Wydawnictwa Diary Of Dreams to perfekcja i profesjonalizm także po stronie graficznej wydawnictw tworzonej zawsze przy współpracy świetnej fotograf Silke Jochum.
Adrian Hates urodził się 17 stycznia 1973 roku w Dusseldorfie. Wzrastał z Beethovenem, Mozartem i Vivaldim a jego ulubiona kompozycją z dzieciństwa była "Sonata Księżycowa". Dodatkowo nie miał zbyt wielkiego kontaktu z muzyką współczesną, co pozwoliło mu zachować świeży umysł w początkowanym okresie twórczości. W Niemczech skończył tylko podstawową edukację i nigdy nie wybrał się na studia. Uczył się grać na gitarze od 9 do 21 roku życia. Gitara do dziś pełni duża rolę w muzyce Diary Of Dreams. W wieku 14 lat zaczął pisać wiersze i teksty piosenek. W 1987 roku w wieku 15 lat wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie podczas półtorarocznego pobytu zdołał doszlifować swój angielski (posługuje się też francuskim i włoskim). Nauczył się tam również grać na pianinie. Po powrocie do Niemiec w 1989 roku Adrian wraz z sześcioma innymi muzykami sformował zespół nieposiadający jeszcze wtedy nazwy i grający muzykę typowo rockową, pozbawioną klawiszy. W tym to okresie Adrian skomponował kawałek na gitarę klasyczną "Tagebuch der Träume", która po przetłumaczeniu na angielski też brzmiała dobrze i znaczyła dla niego więcej niż każda inna piosenka. Właśnie od niej postanowił wziąć nazwę, pod którą jest obecnie rozpoznawany Diary Of Dreams. Przez zespół przewinęło się wielu muzyków. Adrianowi udało się nagromadzić trochę materiału jednak do 1993 roku nie został on wydany.
W 1991 roku zespół Garden Of Delight odniósł duży sukces wydając swoją trzecią płytę "Enki'S Temple". Artaud Seth - lider formacji uważał się za przeciętnego zaledwie gitarzystę i w naturalny sposób zaczął rozglądać się za kimś zdolnym na tyle, by podołać występom na żywo. Wybór padł na osiemnastoletniego wówczas Adriana Hates'a. Pierwszy koncert G.O.D. miał miejsce w Kolonii 6 grudnia 1992 roku. Do 1997 roku Adrian udzielał się zarówno w Diary Of Dreams jak i w Garden Of Delight.
Z pierwotnego projektu Adriana, Diary Of Dreams do końca pozostał jedynie jego przyjaciel Alistair Kane. Ostatecznie przy pomocy Dion Fortune Records - wytwórni założonej przez lidera Garden Of Delight udało im się 1993 roku wydać własną płytę. Debiutancki album Diary of Dreams nosił tytuł "Cholymelan" i był efektem wspólnej pracy Hates'a, gitarzysty Alistaira Kane'a oraz współautora tekstów Uli Wagnera. Płyta od razu zebrała bardzo dobre recenzje prasy muzycznej. Krążek ten w niczym nie przypominał Garden Of Delight. Adrian dał tu z siebie wszystko zarówno w części instrumentalnej, wokalnej jak i lirycznej. W tym to czasie do Adriana przylgnęło określenie "Mastermind", z którym często można spotkać się do dziś - wszystko chciał robić sam. Doprowadziło to ostatecznie do zerwania kontraktu i założenia przez Adriana Hatesa własnej wytwórni płytowej "Accession Records", która w późniejszym czasie wydała takie sławy jak Diorama, Assemblage 23, Claire Voyant, Painbastard czy Panzer AG.
W 1996 roku już nakładem Accession Records ukazała się kolejna płyta Diary Of Dreams "End Of Flowers". Kompozycje, które zawiera płyta balansowały pomiędzy gitarową melancholią i klawiszową ekspresją co szczególnie widoczne jest w takich utworach jak "Oblivion" czy "Tears Of Laughter". Dzięki tej płycie grupa na stałe już zagwarantowała sobie miejsce wśród europejskich zespołów z pogranicza darkwave i alternatywy. W tym samym roku w CD do magazynu "The Gothic Grimoire" ukazał sie utwór "Borderland". Utwór ten nie ukazał się nigdy więcej na żadnej płycie zespołu. Poźniej opublikowany został na stronie internetowej Diary Of Dreams.
W roku 1997 Adrian Hates i Alistair Kane wydają kolejny album zatytułowany "Bird Without Wings" a wraz z nim pierwsze prawdziwe hity takie jak energiczne „"une", "Ex-Ile" oraz ballady "But The Wind Was Stronger" czy "Flood Of Tears". Album ten pozwolił zespołowi odnieść sukces komercyjny i Adrian Hates zdecydował się na zawsze opuścić Garden Of Delight. 27 października 1997 roku grupa zagrała pożegnalny koncert na Derby w Anglii, a G.O.D. w swej obecnej postaci zakończył działalność.
W 1998 roku do Diary Of Dreams dołączyli klawiszowiec Olaf Schaning ([Os]mium) oraz gitarzysta Christian Berghoff , których obecność wymagana była podczas coraz liczniejszych koncertów Dairy Of Dreams. Olaf zajął się też programowaniem syntezatorów w studyjnych nagraniach Diary Of Dreams. Obaj muzycy wnieśli też spory wkład - zwłaszcza elektronika wyewoluowała bardzo, co objawiło się na nowej płycie zespołu noszącej tytuł "Psychoma?". Nazwa pochodzi od zjawiska stymulowania fal mózgowych, które odkryto w latach sześćdziesiątych. W tamtych czasach myślano, że odkryto tajemnice życia i sposób na komunikowanie się z podświadomością, stąd znak zapytania w tytule pod którym zebrano psychodeliczny materiał.
Po sukcesie kolejnej płyty Adrian wykupił od Dion Fortune Records prawa do debiutanckiego albumu "Cholymelan" i płyta została ponownie wydana przez Accession Records z dodatkowymi czterema utworami w 1998 roku.
W 1999 roku Diary Of Dreams podpisało umowę z Metropolis Records, które to potem zaczęło wydawać ich płyty na rynku amerykańskim. Pierwszym owocem tej współpracy był krążek "Moments Of Bloom", który był kolekcją utworów z poprzednich wydań zawierający dodatkowo kilka niepublikowanych wcześniej utworów. Płyta miała zaprezentować Amerykanom twórczość Diary Of Dreams, gdzie wcześniej byli oficjalnie nieobecni. W tym czasie grupa udała się na swoje pierwsze amerykańskie tournee.
W 2000 roku powstał najmroczniejszy jak do tej pory album - "One Of 18 Angels" - jednocześnie stylistycznie nawiązujący do pierwszych płyt D.O.D. W realizacji albumu wspomagał Diary Of Dreams na klawiszach oraz wokalem Torben Wendt z Dioramy. Na płycie nie pojawił się Christian Berghoff, który na rok w tym czasie wyprowadził się do Londynu. Płyta dzięki hitom jak "Chemicals" czy "Butterfly Dance" długo nie schodziła z niemieckich list muzyki alternatywnej.
W marcu 2001 roku dołączyła do zespołu gitarzystka Lil'K ze swymi ciężkimi i przestrzennymi partiami gitarowymi. Zastąpiła ona Alistair'a Kane'a i była jedynym muzykiem płci żeńskiej w formacji. Pierwszy wspólny występ miał miejsce 20 kwietnia 2001 roku w Kopenhadze. Wkrótce jednak i ona została zastąpiona przez Gaun:A, którego to charakterystyczny irokez stał się potem tak samo charakterystyczny dla Diary Of Dreams jak długie blond włosy Adriana Hates’a. Gaun:A stał się potem głównym obok Adriana członkiem zespołu i wchodził razem z nim do studia.
W 2001 roku ukazał się pierwszy singiel grupy zatytułowany "O' Brother Sleep" zapowiadający kolejną płytę zespołu. Singiel zawierał tylko dwa utwory "She" z gościnnym wokalem Melanie Jost oraz tyułowy "O' Brother Sleep" w dwóch wersjach. W końcu w 2002 roku ukazał się album "Freak Perfume", najbardziej znany chyba z ich całej twórczości. Na nim to znajdują się takie hity jak "Traumtänzer" czy "Curse", bez których nie można wyobrazić sobie koncertów Diary Of Dreams. Obok Adriana na wokali i Gaun:A na gitarza za klawiszami ponownie zasiadł Torben Wendt.
W tym to czasie pojawił się też pierwszy raz w zespole perkusista Ray:X. W 2002 roku ukazał się maxi-singiel noszący tytuł "Amok". Zawierał on utwory z płyt poprzedzających "Freak Perfume" takie jak "Amok", "Ex-île", "Butterfly:Dance!" czy "Victimized" z gościnnym wokalem Xeni Seeberg – gwiazdy niemiecko-kanadyjskiego serialu s-f "LEXX". W tym samym roku ukazało się także EP "Panik Manifesto". Z siedmioma nowymi piosenkami to prawie pełny album i w sumie tak został potraktowany. Można w nim zauważyć zmiany w stylu jaki potem uwidoczniony został w ich kolejnym wydawnictwie. Po nagraniu albumu Ray:X, został zastąpiony przez nowego perkusistę D.N.S., znanego również z Suicide Commando. Także Torbena Wendta tymczasowo zastąpił Kean Snders.
W 2003 roku zespół wyruszył po raz pierwszy na tourne po Afryce Południowej. Była to jedyna trasa koncertowa, gdzie muzykom zdarzyło się poruszać limuzyną i stąpać po czerwonych dywanach. Specjalnie w celu promocji tej trasy została wydana druga składanka zespołu nosząca tytuł "Dream Collector". Jest to kompilacja rzadkich i niedostępnych wcześniej utworów jak "Forestown" czy oryginalnej wersji "False Affection, False Creation” z 1993 roku. Na płycie znajdują się też liczne remixy własnych utworów oraz jedyn cover w historii Dairy Of Dreams - utworu Vangelisa ze ścieżki dźwiękowej do filmu "Bladerunner".
Accession Records zaimportowało trochę płyt do swojego europejskiego sklepu internetowego, które to sprzedały się natychmiastowo. Płyta ponownie została potem wydana by wspierać rosyjską trasę koncertowa zespołu. Ostatecznie pod presją fanów została wydana w Europie przez Accession w tej samej postaci jak wersja rosyjska i afrykańska w roku 2006.
Po długim koncertowym okresie zespół wszedł do studia na prawie półtora roku, gdzie praktycznie za jednym razem zostało nagrane ponad 30 kawałków. Na początku 2004 roku ukazał się singiel "Giftraum" zawierający tylko cztery utwory, ale który szybko osiągnął pierwsze miejsce na niemieckich listach przebojów. Dziesięciolecie Diary Of Dreams przyniósło wkrótce pełną płytę -"Nigredo". Słowo to oznacza ciemność, a w alchemii dekompozycję w celu osiągnięcia jednolicie ciemnej materii prowadzącej do kamienia filozoficznego. "Nigredo" jest jak zwykle niesamowicie emocjonalnym i melancholijnym wydawnictwem. Z hitów można wyróżnić "Giftraum", "Kindrom" oraz "Psycho-logic". "Nigredo" ma do zaoferowania wszystko, co znane już w twórczości Diary of Dreams. Mitologia zapoczątkowana w tym albumie skomponowana była od początku w celu jej kontynuacji.
W 2005 roku ukazała się EPka "MenschFeind” (Wróg ludzkości). Można je uważać też za mini-album gdyż, co charakterystyczne dla Diary Of Dreams, prawie odpowiada długością pełnemu albumowi. Album jest typową mieszanką melancholii i energicznej elektroniki. Zawiera siedem kompozycji, wśród których wyróżniają się "Killers" oraz tytułowy "MenschFeind". W tym samym roku ukazał się też pierwszy koncertowy album Diary Of Dreams zatytułowany "Alive", który nagrany został podczas Live Nigredo Tour w Essen, Magdeburgu i Frankfurtcie.
Krążek ten ukazał się tylko na rynku europejskim. Adrianowi nie udało się przekonać partnerów z Metropolis Records do wydania płyty na rynku amerykańskim, gdzie wersje koncertowe nie są tak popularne jak w Europie. Wkrótce potem, 10 listopada 2006 roku pojawiło się pierwsze DVD zespołu zatytułowane "Nine In Numbers". Oprócz materiału z tej samej trasy co na CD "Alive", krążek zawiera wywiad z zespołem, fragmenty nagrane za koncertowymi kulisami, a także sceny z życia formacji na trasie.
Diary Of Dreams koncertowało dotychczas trzykrotnie na polskich festiwalach. W 2003 i 2007 roku na Festiwalu Castle Party w Bolkowie oraz na Gothic Festiwal w 2005 roku w Warszawie.
W 2007 roku ukazał się kolejny album Diary Of Dreams, zatytułowany "Nekrolog 43", promował go singiel "Plague".
Skład:
Adrian Hates - wokal gitara elektryczna
Gaun:A - gitara elektryczna
Byli i tymczasowi członkowie zespołu:
Olaf Schaning "[Os]mium" - instrumenty klawiszowe, programowanie
Torben Wendt - instrumenty klawiszowe
Kean Sanders - instrumenty klawiszowe
Alistair Kane - gitara elektryczna
Lil'k - gitara elektryczna
Christian Berghoff - gitara elektryczna
Ray:X - perkusja
DNS - perkusja
Dyskografia:
01. Cholymelan (1994)
02. End Of Flowers (1996)
03. Bird Without Wings (1997)
04. Psychoma? (1998)
05. Cholymelan (Reedition) (1999)
06. Moments Of Bloom (1999)
07. One of 18 Angels (2000)
08. Freak Perfume (2002)
09. Panik Manifesto (EP) (2002)
10. Dream Collector (2003)
11. Nigredo (2004)
12. Alive (Live) (2005)
12. Menschfeind (EP) (2005)
13. Nine In Numbers (DVD) (2006)
14. Plague (EP) (2007)
15. Nekrolog 43 (2007)
16. Nekrolog 43 Redux (Vinyl) (2008)
Oficjalna strona internetowa: www.diaryofdreams.de
MySpace: www.myspace.com/diaryofdreams
kontragekon : Może warto dodać, że fotografowanie koncertowe DoD-y od paru (bodaj...
