Wieża przeznaczenie

Na wieży przeznaczenia
Spotkałam pijanego poetę
Powiedział, że świat się zmienia
I to na gorsze niestety
Zrobił z ludzi zwierzęta
Bezduszne i bezrozumne
A każdy z nich błądząc po ziemi
Wbija gwóźdź w wieko trumny
Oznajmił, że życie to karta
Którą w prezencie nam dano
Trzeba ją zapisać i wysłać
Aby nam się udało
Możemy ją też pokolorować
Włożyć w kopertę i schować
Głęboko ukryć tą kartę

Bo pełno na świecie złodziei
A przecież to nasze istnienie
Nie dla gorących płomieni
Zabazgrać również ją można
Lecz jaki z tego pożytek
Zdać się na łaskę innych
Nie umieć po prostu rozkwitać
Kwiaty są nie ugięte
Przetrwają każdą pogodę
Co do ludzi nie wiedział
Mówił, że każdy zna swoja drogę
Na koniec dodał, że można
Ją zniszczyć i wyrzucić
Umrzeć nie znając szczęścia
Siebie i innych smucić
Błądziłam długo rozważając
Sens całej tej rozmowy
Teraz wiem, że należy
Zapisywać ja i pokonywać przeszkody