Z informacji od ludzi związanych z zespołem wynikało, że Nerville nad swoim debiutem pracowało 10 lat. W tym roku w końcu udało im się wydać ów debiut. Nie powiem, żebym nie miał obaw przed włączeniem tego materiału. Skąd te obawy? Ano stąd, że po włożeniu płyty do kieszeni odtwarzacza wyświetlił się łączny czas albumu - ponad siedemdziesiąt minut. Debiutancki album plus dłużyzna – struchlałem.
Na szczęście muzycznie chłopaki dają radę. Nie wiem jak to się ma do tego, co Nerville słuchali w trakcie tworzenia materiału, wszak dziesięć lat to szmat czasu. Dużo słyszę na "The Grand Design" późnego Blindead, Moanna, Tides From Nebula oraz okazjonalnie trochę Katatonii i Opeth z dużą ilością popisów gitarowych. Nerville postawiło na klimat i emocjonalną ekspresję, ale nie zapomniało pochwalić się biegłością instrumentalistów. To wszystko w połączeniu ze słyszalnym ogromem pracy włożonym w aranżację każdej kompozycji, by w efekcie nie nudziła mimo swej dłużyzny, stanowią o sile debiutu Nerville.
Oczywiście nie jest to album pozbawiony minusów, konkretnie dwóch. Pierwszy to brzmienie, które trochę kuleje w intensywniejszych fragmentach kompozycji. Niektóre ścieżki momentami giną, co przy muzycznych rejonach, w jakich porusza się zespół, jest nazbyt słyszalne. Drugi minus to czas trwania materiału. Mimo szczerych chęci zdarzało mi się dzielić przesłuchanie albumu na dwa podejścia. Zapewne wynika to z ilości nazbieranych pomysłów przez lata funkcjonowania, jednak lepiej byłoby wybrać kilka kompozycji, a nadmiar materiału zachować być może na następne wydawnictwo, które, biorąc pod uwagę poziom debiutu, zdaje się jedynie kwestią czasu.
Reasumując, niech minusy "The Grand Design" nie przesłaniają Wam plusów, bo możecie przegapić jeden z ciekawszych tegorocznych albumów na naszym podwórku.
Ocena: 7,75/10
Tracklista:
01. Cassini
02. Quadrilateral Circle
03. It’s Only Rain
04. Rotten Wings
05. Billion Grains Of Sand
06. Intermission
07. My Choice
08. Self Is An Illusion
09. Pale Blue Dot
10. Outro
Wydane przez zespół (2016)
