Historia Helloween rozpoczyna się w 1979 roku, kiedy to Kai Hansen i Piet Sielck grają w zespole Gentry, w kolejnych latach do zespołu dołączają: Ingo Schwichtenberg (perkusja) oraz Markus Grosskoph (gitara basowa) po czym zmieniają oni nazwę zespołu na IronFist. Kolejna personalna zmiana, było odejście po kilku latach wspólnego grania Pieta Sielcka. Zastąpił go Michael Weikath, który opuścił swój wcześniejszy zespól Powerfool. I właśnie w tym momencie band zmienił nazwę na Helloween ...
W 1984 roku Helloween nagrywa dwie piosenki na kompilacje: "Death Metal". Są to: "Oernst For Life" autorstwa Weikatha oraz "Metal Invadors"Kolejnym krokiem do kariery jest rok 1985, kiedy to zespół nagrywa swój pierwszy album zatytułowany "Helloween" (zwany również "The Mini LP" ze względu na to, że zawiera tylko 5 piosenek). Jeszcze w tym samym roku zespół wydaje swój długogrający album "Walls Of Jericho". Po sukcesie, jaki odniósł pierwszy album w zespole zachodzą poważne zmiany. Kai Hansen, który udziela się wokalnie na pierwszej płycie stwierdza, ze ciężko mu pogodzić granie na gitarze oraz śpiewanie. W wyniku poszukiwań wokalisty do zespołu dołącza Michael Kikse (były wokalista Ill Prophecy).
Z nowym wokalista band pragnie nagrać dwupłytowy album. Niestety wytwornie Noise nie godzi się na to, dlatego w 1987 roku powstaje pierwsza cześć genialnego dzieła "Keeper Of The Seven Keys Part 1" Płyta przynosi zespołowi niesamowity i sukces. Muzycy między innymi zostają zaproszeni na duży tour po Stanach Zjednoczonych organizowany przez MTV. Rok później Helloween wydaje drugą część albumu "Keeper Of The Seven Keys Part 2". Płytę promują dwa single: "Dr. Stein" oraz "I Want Out". Nie trudno się dziwić, że i tym razem zespół odnosi sukces. Muzycy wyruszają w ogromną trasę koncertową Pumpkin Fly Free Tour, podczas której zarejestrowany zostaje koncert w Szkocji pod nazwą "Live In The U.K." (w Azji oraz w Ameryce tytuł ten był inny). Mogłoby się wydawać, ze nic nie jest w stanie zatrzymać Helloween na drodze do jeszcze większych sukcesów. Niestety z zespołu odchodzi jeden jej z założycieli Kai Hansen. Przyczyny odejścia początkowo były nieznane, niemniej z biegiem czasu wyszło na jaw, że odejście muzyka było związane z kłótnią, jaka zaszła między Kai'em a Michaelem Weikathem. Na miejsce późniejszego twórcy Gamma Ray do zespołu dołącza Roland Grapow.
Niestety to nie koniec kłopotów zespołu. Tuż przed wydaniem kolejnej płyty Helloween okazało się, że zespół bezprawnie zerwał kontrakt z wytwórnia Noise, aby przejść pod skrzydła EMI. W skutek wyroku sądowego, zespół nie mógł wydać nowej płyty, aż do 1992 roku, kiedy to doszło do porozumienia pomiędzy zaangażowanymi stronami. W marcu fani mogli się już cieszyć z kolejnego wydawnictwa Helloween - płyty "Pink Bubbles Go Ape".
Do tej pory trwają spory na temat ocen tego albumu. Wiele osób podkreśla jego oryginalność i nowatorstwo, inni wskazują na odejście od stylu zaprezentowanego na dwóch wcześniejszych wydawnictwach i podążanie w zupełnie innym kierunku...
Szybko nagrana kolejna płyta, wydana w 1993 roku, "Chameleon" niestety nie przyniosła rewolucyjnych zmian. A wręcz przeciwnie album został chłodno przyjęty wśród fanów. Płyta raczej miała charakter rockowy niż metalowy. Mimo bogactwa dźwięków zawartych na tym materiale nie odniosła sukcesu.
Dla Michaela Kise był to ostatnia projekt zrealizowany wraz z Helloween. I tym razem dał o sobie znać Michael Weikath, który wyrzucił Kikse z zespołu. Na jego miejsce przyszedł Andi Deris (grający dotychczas w zespole Pink Cream 69). Wydarzenie to uznawane jest za początek nowej ery w działalności Helloween. Zespół, co się później okazało wkroczył ponownie na ścieżki prowadzące do sukcesu, w czym niemały wkład miał właśnie nowy wokalista. Oczywiście przyjście Andiego Derisa było i jest szeroko komentowane przez fanów. Powstają różne opinie na ten temat, zwłaszcza, gdy się porównuje Kiske z Derisem oraz ich umiejętności wokalne.
Jednym z najtragiczniejszych wydarzeń w historii grupy była choroba i tragiczna śmierć perkusisty Ingo Schwichtenberga. Podczas trasy koncertowej promującej płytę "Chamelon" Ingo często sięgał po różne używki, co uniemożliwiało mu grę. W związku z tym został on odsunięty od zespołu, a na jego miejsce zatrudniono młodego perkusistę Ritchie'go Abdel'a-Nabiego, z którym dokończono tour. Ingo w tym czasie udał się na badanie, które wykazało, że cierpi on na schizofrenię. Nie mogąc pogodzić się z chorobą w marcu 1995 roku popełnił on samobójstwo rzucając się pod pociąg metra w Hamburgu.
Zespół w odmienionym składzie (ostatecznie za perkusja zasiadł Uli Kush, były bębniarz Gamma Ray) rozpoczął od mocnego uderzenia. W połowie 1994 roku Helloween wydali swoją kolejną płytę "Master Of The Rings". Płyta została bardzo dobrze przyjęta przez krytyków i fanów. Rok później, dokładnie w Halloween album miał swoja premierę w Stanach Zjednoczonych. Niewątpliwe oznaczała wyjście zespołu z kryzysu oraz powrót do korzeni. Zgodna współpraca zwłaszcza Rolanda Grapowa oraz Michaela Weikatha spowodowała, że nagrany materiał ma swój klimat. Płyta, która jest zresztą jedna z moich ulubionych Helloween zawiera kilka niesamowitych utworów, między innymi: "Sole Survivor", "Still We Go", Where The Rains Grows" czy też śmieszny "Perfect Gentelman". Niestety teledysk, do tego ostatniego hitu, został uznany jako jeden z najbardziej kiczowatych klipów.
Dwa lata po sukcesie (1996) "Master Of The Rings" Helloween wydają niezwykłą płytę "The Time Of The Oath". Ten swoisty concept -album inspirowany jest przepowiedniami Nostradamusa. Na pomysł jego nagrania wpadł Anid Deris. Co więcej album dedykowany jest zmarłemu tragicznie Ingo Schwichtenbergowi. Można powiedzieć, że ta płyta to zdecydowany powrót do tego, co w Helloween najlepsze. Niesamowite "Power", bez którego chyba, żaden koncert Helloween nie byłby widowiskiem, czy tez monumentalne, a zarazem tytułowe dzieło "The Time Of The Oath". W pełni wokalnie prezentuje się Andi Deris, a współpraca Grapowa z Weikathem ma się co raz lepiej. Po komercyjnym sukcesie płyty zespół wyrusza w trasę koncertową, na której nagrywa swój drugi koncertowy album w historii "High Live". Dla mnie osobiście jest to bardzo udane wydawnictwo. Andi, jak prawdziwy frontman rozgrzewa publiczność do czerwoności (co zresztą czyni na każdym koncercie).
W 1998 roku Helloween raczy fanów kolejnym wydawnictwem. Tym razem jest to studyjny album "Better Than Raw". Bez wątpienia odnosi on komercyjny sukces. Bardzo dobrze sprzedaj się w Azji oraz w Europie. Płyta zawiera kilka niesamowitych kawałków, ale dla mnie największe wrażenie wywarła piosenka "A Handful Of Pain". Jest to dla mnie jedna z najwybitniejszych kompozycji Helloween. Na uwagę zasługuje również utwór "Laudate Dominum" w całości napisany po łacinie. Niewątpliwe, co podkreślał w wielu wywiadach Michael Weikath, był to ukłon w stronę fanów z Ameryki Łacińskiej. Zespół podczas trasy koncertowej nie ominął Polski, dzięki czemu Polscy fani mieli możliwość podziwiać Helloween live. Zespół był supportem podczas koncertu Black Sabbath w katowickim Spodku.
Rok 1999 to 15-lecie istnienia Helloween. Mimo, że muzycy skupili się na wydawaniu solowych kompozycji w tym czasie, to jednak znaleźli oni czas na wydanie jubileuszowego albumu. Ku zdziwieniu wielu fanów nie było to ani żadne "the best of..." ani zapisy z koncertów live. Postawiono na przeróbkę popowych piosenek na brzmienia dobrze znane fanom metalu. I tak powstała płyta "Metal Jukebox", na której znalazły się covery miedzy innymi: Beatlesów, ABBY, Scorpions, czy też Deep Purple. Jednocześnie tą produkcją zespół zakończył współpracę z Castel Communication i przeszedł pod skrzydła Nuclear Blast.
Pierwszym albumem, jaki powstał w wyniku współpracy z nową wytwórnia był "The Dark Ride" Jest to zdecydowanie najmroczniejsza i najcięższa płyta zespołu. Na uwagę zasługują między innymi takie utwory jak: tytułowe: "The Dark Ride", "Mr. Torture", "If I Could Fly" czy też "I Live For Your Pain". Niestety podczas trasy koncertowej ujawniły się spory miedzy członkami zespołu, w szczególności między Michaele Wiekathem, Rolandem Grapowem i Uli Kushem, w jego wyniku dwaj ostatni zostali usunięci z zespołu. Był to duży cios dla samego zespołu, odchodziły w końcu osoby, które miały znaczący wpływ na kształtowanie repertuaru Helloween przez ostatnie lata.
Rozpoczęły się zatem poszukiwania nowego perkusisty oraz gitarzysty. Ostatecznie po wielu perypetiach do zespołu dołączyli: Sascha Gerstner oraz Stefan Schwrazmann (który zastąpił chorego Marka Crossa).
W tym składzie Helloween w 2003 roku nagrali swój kolejny album: "Rabbit Don't Come Easy". W wielu wywiadach członkowie Helloween podkreślali, że ta płyta to powrót do wesołego Helloween i do bardziej przyjaznego wizerunku dyni. Na płycie widać, że w zespole zaszły personalne zmiany, a piosenki nie brzmią już tak mrocznie.
Skład:
Andi Deris - wokal
Sascha Gerstner - gitara elektryczna
Markus Grosskopf - gitara basowa
Dani Löble - perkusja
Byli członkowie zespołu:
Michael Kiske - wokal (1986-1993)
Ralf Scheepers - wokal (1986) (tylko na koncertach
Kai Hansen - gitara elektryczna (1978-1988)
Roland Grapow - gitara elektryczna (1989-2001)
Ingo Schwichtenberg - perkusja (1979-1993)
Richie Abdel Nabi - perkusja (1993)
Uli Kusch - perkusja (1994-2001)
Mark Cross - perkusja (2002)
Stefan Schwarzmann - perkusja (2003-2005)
Mikkey Dee - perkusja (2002) (muzyk sesyjny)
Dyskografia:
01. Death Metal (Split) (1984)
02. Death Metal (Demo) (1984)
03. Demo 1984 (Demo) (1984)
04. Helloween (EP) (1985)
05. Walls Of Jericho (1985)
06. Keeper Of The Seven Keys Part I (1987)
07. Keeper Of The Seven Keys Part II (1988)
08. Keepers Live (Live) (1989)
09. Live In The U.K. (Live) (1989)
10. Pumpkin Tracks (Compilation) (1989)
11. Pink Bubbles Go Ape (1991)
12. The Best, The Rest, The Rare (Compilation) (1991)
13. Chameleon (1993)
14. Master Of The Rings (1994)
15. Mr. Ego (Take Me Down) (EP) (1994)
16. The Time Of The Oath (1996)
17. High Live (Live) (1996)
18. Better Than Raw (1998)
19. Karaoke Remix, Vol. 1 (Compilation) (1998)
20. Karaoke Remix, Vol. 2 (Compilation) (1998)
21. The Pumpkin Box (Compilation) (1998)
22. Metal Jukebox (1999)
23. The Dark Ride (2000)
24. Treasure Chest (Box Set) (Compilation) (2002)
25. Rabbit Don't Come Easy (2003)
27. Keeper Of The Seven Keys: The Legacy (2005)
28. Keeper Of The Seven Keys: The Legacy: world Tour 2005-2006, Live In Sao Paulo (2007)
Oficjalna strona internetowa: www.helloween.org
MySpace: www.myspace.com/helloween
Źródło: Wikipedia
