Najnowsze dokonanie pana Quentina Tarantino otwiera pretensjonalna kompozycja, pochodząca wprost z klasyka spaghetti westernu, będąca swoistego rodzaju wizytówką dla tego gatunku. Zapewne znalazła się ona w czołówce filmu Django Unchained, by pełnić niejako rolę konferansjera w odniesieniu do samego widza, określając tym samym obszar, w jakim należy interpretować, to co rozegra się przed naszymi oczami, a co serwuje nam jego twórca.