Nitzer Ebb - brytyjski zespół EBmowy założony w 1981 roku. Formację założyli Bon Harris, Douglas McCarthy i David Gooday, trzej szkolni przyjaciele urodzeni w Chelmsford (hrabstwo Essex) w Anglii. Impulsem do stworzenia zespołu było wielkie zafascynowanie twórczością DAF, Killing Joke czy Die Krupps. Nazwa zespołu powstała głównie z identyfikowania się Brytyjczyków z niemieckim podziemiem elektronicznym, stąd w nazwie pojawiło się "tz" będące odwołaniem do twardego języka i akcentu Niemców. Początkowa działalność Nitzer Ebb to głównie poszukiwanie własnego stylu naznaczonego inspiracjami Die Krupps czy D.A.F. (Deutsch-Amerikanische Freundschaft).
Pierwszy koncert zespołu odbył się w roku 1983 w dość niesprzyjających warunkach, trio zaprezentowało się przy niewielkiej publiczności w obskurnym domu młodzieży. Dwa lata później chcąc uniknąć wydawniczych przepychanek i scysji McCarthy i spółka stworzyli własną wytwórnię Power Of Voice, która automatycznie wypuściła ich pierwsze winylowe nagranie singlowe "Isn't Funny How Your Body Works", a krótko po niej "Warsaw Ghetto", które z miejsca stało się wizytówką zespołu i hymnem brytyjskiego undergroundu. Po sukcesie drugiej kompozycji zespołem zainteresował się Daniel Miller, ówczesny szef wytwórni Mute Records. Dyrektor potężnego labelu rozpoczął starania o przyjęcie Nitzer Ebb pod swój dach, pierwszym singlem wydanym przez Mute był "Murderous". Miller konsekwentny a przede wszystkim profesjonalny w swych działaniach przyczynił się do wyeksportowania nagrań brytyjskiego tria za ocean. Płytowy debiut zespołu "That Total Age" ukazał się w maju 1987 roku. Krążek okazał się wielkim sukcesem, którego nie spodziewał się o tyle Daniel Miller, co sam zespół. Nitzer Ebb sprzedając swoją twórczość w milionowych nakładach stali się dla wytwórni Mute drugą po Depeche Mode maszynką do robienia wielkich pieniędzy. Choć Nitzer Ebb nie wpasowało się do końca w ramy brzmieniowe, które chcieli osiągnąć nieświadomie podnieśli poziom sceny electro/EBM. Trio zachowując w swoich działaniach zdrowy rozsądek i własny styl, nie potrzebowali rozgłosu. Prezentując się jako gniewna trójka, która nonszalancko chce rozprawić się z panującymi wówczas trendami w muzyce zdawała się być w swoich poczynaniach o tyle naturalna co oryginalna. Jednak po myśli (bądź nie) zespołu krytycy muzyczni znaleźli grupie miejsce u boku Belgów z Front 242, nazywając oba czyny pionierskimi i twórczymi dla gatunku EBM. Kolejne lata działalności zespołu to podbój sal i hal koncertowych czyli pierwsze tournee. Debiutanci nie mogli liczyć oczywiście na samotną trasę bądź status gwiazdy, trio musiało zadowolić się supportowaniem gwiazdy światowego formatu - Depeche Mode. Jednak początkowo mimo wielu obaw, dzielenie sceny z legendą z Basildonu okazało się dla Nitzer Ebb zbawienne w skutkach, zwłaszcza dzięki ciepłemu przyjęciu zakochanych w swoich idolach "depeszów".
1989 rok to kolejny album zespołu, "Belief" przy którym przy produkcji udzielał się Flood (ten sam, który współpracował z U2, czy z Depeche Mode, przyp. aut.). Dzięki niemu krążek zyskał urozmaicone i wygładzone brzmienie. Druga płyta Brytyjczyków stała się ogromnym sukcesem, zwłaszcza dzięki znakomitym nagraniom "Control Im Here", "Hearts & Minds" i "Shame". Trasa koncertowa promująca udane dzieło rusza wkrótce po wypuszczeniu albumu, panowie z Nitzer Ebb goszczą m.in. w Skandynawii i w Niemczech. Trasa trwa ponad rok. W międzyczasie z zespołem żegna się jeden z założycieli grupy, David Gooday. Jego miejsce, na zaledwie kilka miesięcy zajmuje Vietnamese Nguyen.
Kolejny sygnał z obozu Nitzer Ebb nadciąga w 1990 roku w postaci singla "Lightning Man" (późniejszy koncertowy klasyk) będącego zapowiedzią czwartego albumu studyjnego "Showtime". Utwór jak i cała płyta poraża zupełnie odległą od poprzednich wydawnictw stylistyką. Agresywne old-school/EBMowe brzmienie, zapętlające się sample i twarde beaty zastąpione zostały częściowo bluesowo/jazzowymi motywami nadającymi całości bardziej przystępny, zróżnicowany i przebojowy charakter. Nitzer Ebb, krótko po publikacji wydawnictwa ruszyli za Ocean, gdzie ponownie towarzyszyli Depeche Mode podczas trasy koncertowej. W międzyczasie światło dzienne ujrzała czterościeżkowa EPka "As Is", w której promocję i produkcję zaangażowali się m.in. Jaz Coleman z Killing Joke i Alan Wilder z Depeche Mode. Sławę krążkowi przynosi przede wszystkim teledysk do nagrania "Family Man", w którym Douglas McCarthy prezentuje nowy image (długie włosy), fanom trudno było jednak przypasować wygląd zespołu do wykonywanej przez nich muzyki.
Wrzesień 1991 roku to kolejna płyta zespołu, materiał zatytułowany "EbbHead" okazał się chyba najbardziej wytęsknionym albumem Nitzer Ebb. Fani wypatrywali powrotu swoich idoli na ścieżkę wytyczoną na początku działalności. Oczekiwanie zostało nagrodzone. Album wyprodukowany przez Alana Wildera i Flooda stał się najważniejszą pozycją w dyskografii Nitzer Ebb, nieoszlifowanym brylantem i kultowym albumem gatunku EBM. Po wielkiej trasie koncertowej promującej "EbbHead" Harris i McCarthy ruszyli w kierunku studia nagraniowego, w celu zarejestrowania nowego materiału. Niestety zbyt różniące się od siebie wizje na temat kolejnego krążka poróżniły muzyków przez co prace nad nową płytą utknęły w martwym punkcie. Każdy z nich ruszył w swoją stronę, chcąc odpocząć od nie dającej żadnych efektów pracy. Mimo niesprzyjających warunków wkrótce potem ukazał się czwarty studyjny album "Big Hit", jednak słowo "ukazał się" jest użyte na wyrost. Płyta była wymuszonym produktem wytwórni Mute Records, stąd też materiał na albumie razi brakiem spójności i zupełnie trudnym do sklasyfikowania brzmieniem i niezrozumiałym eksperymentowaniem. "Zasługa" niespójności to przede wszystkim warunki pracy nad albumem, każdy z muzyków nagrywał go odzielnie, z pretensjami narzucając a raczej wyrzucając sobie nawzajem własne pomysły i wizje. Nawet namiętnie promowany przez muzyczne stacje TV klip "Kick It" oraz późniejsze single "Floodwater" i "Hear Me Say" nie pomogły zespołowi w ucieczce od pierwszego poważnego kryzysu. Fani podirytowani zniżkową formą grupy tłumnie rezygnowali z zainteresowania ich poczynaniami. Także na linii Harris/McCarthy coraz częściej dochodziło do poważnych spięć. Nieporozumienia wewnątrz zespołu oraz problemy z fanami ostatecznie zmusiły zespół do zakończenia działalności. Chociaż powód rozpadu wyglądał nieco niepoważnie (konflikty w zespole, oraz problemy z głosem McCarthy'ego) to ani zespół ani wytwórnia nigdy nie pokwapiła się oficjalnie poinformować o prawdziwych przyczynach rozpadu Nitzer Ebb.
Dopiero w 2005 roku panowie McCarthy i Harris na poważnie zaczęli myśleć o powrocie Nitzer Ebb na elektroniczną scenę. W tym roku muzycy spotkali się w celu omówienia wstępnych pomysłów i oficjalnej reaktywacji zespołu. Pierwszym krokiem naprzód była wielka trasa koncertowa w 2006 roku. Wykorzystując wielki sukces światowego tournee, zorganizowanego z okazji reaktywacji Nitzer Ebb, członkowie formacji rozpoczęli pracę nad nowym materiałem w Los Angeles na początku roku 2007. Dowodem, iż taki w ogóle istniał był singiel "Once You See" nagrany wspólnie z Martinem Gorem z Depeche Mode. Kompozycja wspólnie z innym premierowym songiem "Payroll" wykonywana była podczas europejskiej trasy koncertowej. W trakcie tournee z zespołem rozstał się perkusista Kourtney Klein, jego miejsce zajął Jason Payne (współpracował przy nagrywaniu płyty "Big Hit" z 1995 roku, przyp. aut.).
Połowa roku 2008 roku przynosi najbardziej wiarygodną i oczekiwaną od lat wiadomość. Douglas McCarthy, Bon Harris i Jason Payne połączyli swoje siły w celu ukończenia prac nad pierwszą studyjną płytą po ponad 10 letnim milczeniu. Grupa na stanowisko producenta zatrudniła ponownie Marca "Flooda" Ellisa.
Rok 2009 upłynął muzykom przede wszystkim w studiu, gdzie do ostatecznego wyniku doprowadzano prace nad najnowszą płytą Nitzer Ebb. Album, na który fanom przyszło czekać prawie 14 lat, to wspólne dzieło Douglasa McCarthy'ego, Bona Harrisa, Jasona Payne'a (perkusja) oraz producenta Marka "Flooda" Ellisa. Ostatecznie płyta "Industrial Complex" trafiła do sprzedaży 22 stycznia 2010 roku.
Skład:
Douglas McCarthy - wokal, instrumenty klawiszowe
Bon Harris - wokal, instrumenty klawiszowe
Jason Payne - perkusja (tylko na koncertach)
Byli członkowie zespołu:
David Gooday
Namen Duc Nhan
Julian Beeston
David Lovering (tylko na koncertach)
Kourtney Klein (tylko na koncertach)
Dyskografia:
01. Isn't It Funny How Your Body Works (EP) (1984)
02. That Total Age (1987)
03. So Bright So Strong (Compilation) (1988)
04. Belief (1989)
05. Showtime (1990)
06. As Is (EP) (1991)
07. Ebbhead (1991)
08. Big Hit (1995)
09. Body Rework (2006)
10. Body Of Work (Compilation) (2006)
11. Industrial Complex (2010)
Oficjalna strona internetowa: www.nitzer-ebb.com
MySpace: www.myspace.com/nitzerebbmusic
