Jak dla mnie - najlepszy ze wszystkich Twoich wierszy tutaj :)

Lepiej spłonąć niż się wypalić.

Dziękuję wielce :) Ciesze się, że tak przypadł do gustu. Najlepszy? Przyznam, że sam tak o nim nie myślałem. Właściwie to chyba nie mam swojego ulubieńca :)

"God made me a cannibal to fix problems like you."

Ciekawy wiersz choć moim zdaniem zdecydowanie nie najlepszy z Kostuchowego zbioru :]

Nastał dzień w którym przyszło zostawić
wszystko lata młodości.
Nadeszła chwila a w niej czas by ruszyć w bój.
Stoje na polanie okuty w zbroje ,obok mnie
tacy jak ja.
W oddali słychać szum wiatru którym swa siłą
porusza sztandary.
Nasza ta chwila wszyscy ruszylismy do boju...
Z ciszy narodził się chaos szczęk mieczy,ludzkie
krzyki.
Niegdyś zielona ziemia spływa czerwienią
Witaj na przedstawieniu w teatrze smierci
gdzie co dzień ktoś przegrywa bój z życiem.
Wszyscy polegniemy w tej bitwie bo smierci
nie idzie pokonać.
Więc chwytaj miecz i w ramie w ramie z
uśmiechem wskoczmy w ten wir
Wspólnego losu.
A po wszystkim po tym chaosie tylko kruki
będą nas wspominać.
Taki los tych którzy miecz wielbią nad
wszystko.

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

Wiersz ciekawy ,skłonił do mnie do refleksji nad sama sobą :)

"Omnia homini, dum vivit, speranda sunt"

Ciesze się że mój wiersz tak zadziałał.
W takim razie napisze kolejny.

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

Ciemne jest morze wzburzone.
Fale bezkresne .
Błękit nieba nad nami.
Potężny wiatr dmucha w nasze żagle.
Wielu z nas będzie kontynuować nasza
podróż.
Tego dnia gdy lody stopnialy.
A słońce stało wysoko nad niebem.
Zeglowalismy z wiatrem nadzieji po morzach.
Bracia którzy są ze mną,nasza krew jest ta sama.
Odynie wzywam cię...
Opowieści o naszych walecznych
podróżach będą opowiadać.
To nasza cena...
Cena bycia wolnym...

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

Serce anioła leży pod znakiem.
Jarzynowa nadal zamarznięte krew na lodzie.
Bezdomne dusze będą nucic
pieśń skazańców dopóki zmierzch nie odejdzie na wieki.
Wchlon liście inności i spocznie z Boginią bez twarzy.
Jedz jej przegnile ciało,gdyż nie ma życia przed śmiercią.
Teraz niebo jest karmazynowe od krwi aniołów .
Oto dzień nienawiści.

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

Nie myliłam się z tym głębokim przekazem

Jeżeli zrozumieliście, to znaczy, że się mylicie

Naprawdę godna wizja.

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

Nadeszła noc.
Matkę Ziemię otulil czarny płaszcz.
Na horyzoncie widać ciemne chmury.
Nachodzi Bóg pionów.
Drzewa tańczą z wiatrem
Krople deszczu spływają mi po twarzy.
W oddali słychać groty.
Ziemia się trzęsie.
To kara za nasza obojętność dla Matki Ziemi.

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

Narodził się syn z Słowiańskiego plemienia.
Wczesnego wiosennego poranka.
Dumnie mój ojciec wzią mnie w swe dłonie.
Wyszedł na zewnątrz do matki natury.
Powiedział kiedy będę starszy mogę zmienić
świat.
Kiedy on tak trzymał mnie wysoko w górze.
Tak oczekiwane dziecko.
Najpiękniejsze niebo po raz pierwszy
mnie zobaczyło.
Ddelikatnie rękoma mnie za kołysał nad
ogniem by mnie wzmocnić.
Z czułymi słowami nałożyć na mnie śnieg
z ostatniej zimy.
Oczyścił swoje dziecko te które będzie rosło
i uczyli się szacunku dla ziemi wiatru wody nieba i potęgi nieba która rządziła zarówno
ciemnością jak i swiatlem.
Usłyszałem jak głosy duchów lasu

wołajaml moje imię
Bym pilnował drogi miecza.
Przyznającej jak grom w deszczu niebiosa

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

... Oglądam kryształowej płatki śniegu.
Dające się złapać w dłonie.
Nnadal różne zimowe noce.
Podczas gdy spogląda w niebo.
Przenosi mnie w myślach z powrotem
do poranka w którym to świt.
Usłyszał mój bojowy krzyk gdy bylem
kołysał nad promieniami i oczyszczony
śniegiem i lodem...
Od dnia narodzin noszę to w sobie.
Władze ognia i lodu.
Teraz przekazuję ją Tobie
mój synu tak jak mi ją dano...

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

Tam wysoko w przestworzach płynie
po niebie orzeł.
Wznosi się ku górze.
Niesie Swiatowidowi wieść z ziemi
Spogląda z góry na nas.
Na lasy góry rzeki jeziora...
W skrzydłach czyje wolność.
Wiatry przeznaczenia niosą go ku wieczności.
Swym śpiewem roznoszą wieść nadzieję
na lepsze jutro.
Na lepsze życie w tulaczce .

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

Panie,utwierdzasz mię w przekonaniu,iż wielki jest Twój poetycki talent.

Jeżeli zrozumieliście, to znaczy, że się mylicie

no i w Lublinie mize byc ciekawie
masz talent Panie

Kropla drąży skałę

Nastał kres walki.
Miecz zakryty trofea zdobyte.
Pora wsiąść na konia i ruszyć do niej...
Prowadź mnie rumaku do mej Pani.
Od lat gdy zamykam oczy swe.
Widzę jej złote włosy odbijajace promienie
ksiezyca.
Ile krwi przesłanej.
Moja służba dla smierci zakończyła się...
Wszystko to po to by stanąć w jej błękitnych oczach.
Co noc oglądałem w księżyc z nadzieją
że ona również spogląda na niego...

Z specjalną dedykacja dla pewnej Damy
która stała się inspiracją dla tych
słów.

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

Strasznie dziękuje.
Napewno nie ostatni jest to wiersz tu napisany.
Ciesze się że komuś się podobają i to
uważam za ogromny sukces
a kto wie cz nie spełnienie
jakiegoś marzenia.

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

Matko ziemio.
Tyś jest matka wszystkiego co się rodzi
Twe dzieci.
Krystalicznie woda.
Wiatr
Drzewa
Góry
Doliny
Gronie tyś jest ojcem tego przemija.
Ogniem
Zniszczeniem
Śmiercią
Matko ma i ojcze mój.
W dniu w którym mnie wskrzesiliscie z chaosu.
Odziedziczył od was święte symbole
znaki przodków.
Runy.
Czuje ziemię
Czuje ogien
Czuje wodę
Czuje powietrze
Czuje dziedzictwo....

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.

Chwytają za miecz.
Nadeszły czasy wojny.
Zaraza szerzy się.
Płyną wioski.
Kobiety giną.
Dzieci zabieraj.
Jeźdźcy.
Ich symbolem jest krucyfiks.
Zwracanie mieczem.
Ruszamy w bój nie czas na łzy.
Bogowie dajcie mi siłę bym swym mieczem
przyczynił się do wyplemienia zarazy
która wdarła się w nasze życie.
Matko nie czekaj za mną.
Nie spoglądają za okna z tęsknotą
Ja nie powrócę już z tej Wojny
na ojcowizne...

Ludzie byli dawniej bliżsi sobie. Musieli. Broń nie niosła daleko.