Gorąco. System się przegrzewa. Muszę się wynurzyć. Odkręcam zimną wodę i wlewam olejek. W łazience rozchodzi się odurzający zapach gorzkich pomarańcz i cynamonu. Nurkuję znowu. Teraz słyszę tylko łoskot wody lejącej się z kranu. Drobniutkie pęcherzyki powietrza odrywają się od wanny i łaskoczą skórę.
Jeden, dwa, trzy...
Gdzie teraz jesteś Ty?
Myśl się rozmywa. Płynie swobodnie od skojarzenia do skojarzenia. Zapach, smak, kolor źrenic. Dziwnie rozmiękczone wspomnienie. Zakręcam kran. Minuty płyną, woda stygnie. Przysypiam.
Gdzieś z oddali dochodzi mnie jednostajne bum, bum, bum. Wystawiam uszy nad powierzchnię.
- Czego? – pytam grzecznie.
- Długo będziesz? – pytanie od współlokatora, czekającego pod drzwiami.
- Póki nie pomarszczę się niczym rodzynek. Przecież mówiłam, że zajmuję łazienkę!
- Kończ już. Zresztą lekarz Ci zabronił.
Uch... a Ty skąd wiesz? Sypiasz z nim? – przychodzi mi na myśl riposta, ale milczę i wyciągam korek z wanny. Kurde, kiedyś Konik zrobi wam na złość i zjedzie na zawał w kąpieli. Będziecie mieli zabawę.
A poza tym, to jutro od rana nikogo nie ma w domu i będę miała całą łazienkę dla siebie. :) Trza się wyłączyć.
