Siedząc kiedyś w domciu z gorącą kawusią w łapce i słuchając jakiegoś pogiętego grania, kolega Kostuch polecił mi zupełnie nie znany wcześniej Unmoored. Nie wiedziałem co to jest za granie, ale myślałem, że skoro umknęło mojej uwadze, to do ciekawych należeć nie będzie. Jednak deathmetalowa brać się rozumie, a moja niechęć została rozwiana.
Choć Unmoored w żadnym wypadku nie jest zespołem kwalifikującym się do zaliczenia go do miana technicznego death metalu, to jednak jego poziom jest na tyle wysoki, że szwedzkie trio powinno już być dużo wcześniej dostrzeżone. Muzykę zespołu określiłbym jako połączenie Amon Amarth i Death z czasów "Symbolic". Mnóstwo technicznych riffów, świetne melodie w solówkach, odrobinę agresywniejszy growling od Schuldinera i podobnie jak na wielkim dziele Death - przejrzyste kompozycje. Całości dopełniają epickie wstawki i czyste podniosłe wokalizy nasuwające skojarzenia z Amon Amarth. Od strony instrumentalnej nie mogę więc nic zespołowi zarzucić, gdyż sekcja rytmiczna także spisuje się dobrze. Mam jednak dwa zastrzeżenia odnośnie samych kompozycji. Pierwszą z nich jest pewien schematyzm utworów, gdyż niemal każdy z nich rozwija się w identyczny sposób, w każdym z nich mamy podniosły punkt kulminacyjny. Taka forma kompozycji powoduje, że poszczególne utwory tracą własną tożsamość tworząc raczej pewien monolit. Niestety na dłuższą metę słuchacz ma odczucie jednostajności. Drugim elementem, który budzi moje zastrzeżenia jest obecność tylko jednej gitary, przez co czasem odnoszę wrażenie, że brakuje w tej muzyce jakiegoś dźwięku, a sesja tej luki nie wypełnia. Muzyka wydaje się wtedy niekompletna.Pomimo kilku zarzutów "Inedfinite Soul Extension" jest dobrym wydawnictwem, na którym jest naprawdę dużo dobrego grania i dobrych melodii. Smutny jest fakt, że Unmoored jest formacją szerzej nieznaną, gdyż tej uwagi jest godna. Niewiele jest bowiem zespołów, które w ramach wielu odmian jednego podgatunku potrafią czerpać najlepsze wzorce i stworzyć coś swojego.
Wydawca: Code666 Records (2003)
