Twisted Sister - amerykański glam metalowy zespół powstały w Nowym Jorku, znany z humorystycznych teledysków często emitowanych w MTV w latach 80. Grupę założył gitarzysta Jay Jay French w 1973 roku, natomiast wszystkie piosenki formacji zostały napisane przez wokalistę Dee Snidera. W swojej muzyce połączyli elementy teatralnego shock rocka spod znaku Alice'a Coopera, glamowy styl takich zespołów jak New York Dolls i zastosowanie makijażu na wzór grupy KISS.
Największe przeboje zespołu to "We're Not Gonna Take It" i "I Wanna Rock". Główne tematy ich utworów to konflikty pomiędzy rodzicami i dziećmi oraz krytyka systemu edukacyjnego w szkołach. Image Twisted Sister był zgoła bardzo glamowy, jednak muzycznie grupa była bliższa stricte heavy metalowemu brzmieniu zespołów typu Judas Priest czy Motörhead niż inne glam metalowe czy hardrockowe zespoły z lat 80. jak np. Mötley Crüe, Poison czy Ratt.Twisted Sister powstało, gdy Jay Jay French dołączył do zespołu Silverstar 14 lutego 1973 roku jako gitarzysta. Grał on wcześniej w kilku lokalnych kapelach i był też na przesłuchaniu do grupy Wicked Lester, która potem miała przekształcić się w KISS. W tym czasie, używał on pseudonimu scenicznego Johnny Heartbreaker. Niedługo zespół zmienił nazwę na Twisted Sister na wniosek wokalisty zespołu Michaela Valentine'a. Po odejściu Valentine'a oraz innego gitarzysty Billy'ego Diamonda, Jay Jay wziął na siebie również partie śpiewane. W 1975 roku Eddie "Fingers" Ojeda, dawny przyjaciel Frencha ze szkoły, dołączył do zespołu jako wokalista i drugi gitarzysta. Wcześniej występował on z nowojorską grupą SPV. Razem z Kennym Neillem (właściwie Kennethem Harrisson-Neillem) na basie i Kevinem Johnem Grace'em, który zastąpił Mella "Starra" Andersona na perkusji, zespół obrał glam rockowy kierunek, inspirowany takimi artystami jak David Bowie, Mott The Hoople, Humble Pie czy New York Dolls. Grali oni w lokalnych klubach, bez większych sukcesów aż do 1976 roku.
Dee Snider dołączył do zespołu jako wokalista w 1976 roku i wniósł swoje silne inspiracje takimi zespołami jak AC/DC, Led Zeppelin, Black Sabbath, czy Alice Cooper do zespołu. Po zastąpieniu Kevina Johna Grace'a przez Tony'ego Petri na perkusji, grupa obrała cięższy kierunek muzyczny, jednak wciąż zachowując swój glamowy image. Z kolei Dee zajął się pisaniem piosenek, co robił już do końca kariery Twisted Sister. Mimo że w tym czasie muzyka glam rockowa stawała się coraz mniej popularna, to ogromna charyzma wokalisty i jego duże zdolności jako frontmana pozwoliły grupie osiągnąć znaczący lokalny sukces. W tamtym czasie występowali oni też w dużych halach na obszarze tri-state area oraz zyskali sobie grupę fanów, zwaną Sick Mother Fucking Friends Of Twisted Sister lub w skrócie S.M.F. Z drugiej strony jednak, żadna wytwórnia nie była zainteresowana zespołem. Więc grupa nagrała swojego pierwszego singla "I'll Never Grow Up Now/Under The Blade" w 1979 roku pod swoim własnym szyldem Twisted Sister Records, a zaraz potem kolejnego "Bad Boys (Of Rock & Roll)/Lady's Boy" w 1980 roku. Oba nagrania zostały wyprodukowane przez słynnego Eddie'ego Kramera. W tym czasie, zespół przechodził różne zmiany personalne. 31 października 1978 roku, Kenny Neill odszedł z Twisted Sister i nawrócił się na wiarę chrześcijańską. Został on zastąpiony przez dotychczasowego członka ekipy technicznej i przyjaciela zespołu, dawniejszego basistę grupy The Dictators - Marka "The Animala" Mendozę. W grudniu 1980 roku, Tony Petri odszedł do zespołu Plasmatics i został zastąpiony, najpierw na krótko przez Ritchie'ego Teetera (wcześniej w The Dictators, o ironio, on sam był zastąpiony przez Mella Andersona), później w kwietniu 1981 roku przez Joeya "Fast" Brightona, aż w końcu przez A.J. Pero z lokalnego zespołu Cities. Właśnie ten skład (Dee Snider, Jay Jay French, Eddie Ojeda, Mark Mendoza i A.J. Pero) jest uważany za "klasyczny skład" grupy, który nagrał 4 studyjne albumy i zagrał tysiące koncertów na całym świecie. Za namową dwóch reporterów z pism Sounds i Kerrang!, którzy byli pod wrażeniem występów Twisted Sister, zespół wyruszył do Wielkiej Brytanii w poszukiwaniu koncernu płytowego, który by się nimi zaopiekował. Tu wreszcie, w kwietniu 1982 roku, podpisali kontrakt z małą brytyjską wytwórnią Secret Records, która akurat w tamtym czasie była wylęgarnią punkowych kapel.
W czerwcu 1982 roku, zespół nagrał swoją pierwszą EPkę "Ruff Cuts" zaraz przed wydaniem pierwszego longplaya "Under The Blade", oba wydawnictwa zostały wyprodukowane przez Pete'a Waya z UFO pod szyldem Secret Records. Pomimo słabej jakości produkcji (to była pierwsza próba Pete'a Waya jako producenta), album stał się niespodziewanym, undergroundowym hitem w Wielkiej Brytanii, a grupa zaczęła otwierać koncerty takich kapel jak Motörhead. Płytę cechował surowy, metalowy sound i zawierała ona numer "Tear It Loose", bardzo szybki speed metalowy kawałek, w którym solówkę zagrał Eddie "Fast" Clarke z Motörhead. Secret Records splajtowało, tuż przed tym jak Dee napisał przyszły wielki hit zespołu "We're Not Gonna Take It", z zamiarem wydania go na singlu. Po pojawieniu się w telewizyjnym programie muzycznym The Tube, Atlantic Records zwróciła się do zespołu i ostatecznie podpisała kontrakt z Twisted Sister. Jak na ironię, to była jedna z tych wytwórni, która odrzuciła ich propozycję kilka lat temu. Mniej więcej w tym czasie, zespół z premedytacją zastąpił dotychczasowy bardzo damski glamowy image i makijaż, na przesadnie groteskowy wygląd, co odróżniało grupę od innych glam metalowych zespołów w tamtych czasach. Pierwszy album pod szyldem Atlantic Records nazywał się You Can't Stop Rock'n'Roll. Został wyprodukowany przez Stuarta Eppsa i nagrany w 1983 roku. Zawierał on utwór "I Am (I'm Me)", który stał się hitem w Wielkiej Brytanii dochodząc aż do 19 miejsca na liście Billboardu. Na fali sukcesu płyty, wytwórnia zdecydowała zająć się promocją zespołu. Ten album brzmiał lepiej (z punktu widzenia produkcji), ale równie ciężko jak jego poprzednik. Twisted Sister było uznawane za dziwnie wyglądającą heavymetalową kapelę, ze względu na ich image, który odpowiadał stricte glammetalowym grupom, jednak sama ich muzyka była bliższa heavymetalowym zespołom w skórach i łańcuchach.
Do tytułowego numeru "You Can't Stop Rock N' Roll" został nakręcony zabawny teledysk, który był pierwszym z całej serii komediowych klipów, z których grupa słynęła. Międzynarodowa sława dla zespołu przyszła w momencie wydania trzeciego longplaya Stay Hungry w 1984 roku. Przy pomocy dwóch hitowych teledysków "I Wanna Rock" i głównie "We're Not Gonna Take It" (numer 21 w USA, piosenkę tę Snider pisał przez 3 lata), które stale leciały w MTV, album sprzedał się w ilości ponad 2 milionów kopii do lata 1985 roku, a w późniejszych latach liczba doszła nawet do ponad 3 milionów. Do dziś uznawane jest to za największy sukces grupy, a płyta Stay Hungry uważana jest za klasyk w kręgach fanów heavy metalu. Podczas bardzo udanej trasy promującej album Twisted Sister było supportowane przez, wtedy jeszcze, młody zespół Metallica. Mimo że zespół był przedstawiony w konwencji komediowej, stał się obiektem ataków ze strony organizacji konserwatywnych, głównie ze względu na ukazywanie w teledyskach przemocy w stosunku do rodziców i nauczycueli. Grupa została oskarżona przez PMRC (Rodzicielskie Centrum Odnowy Muzyki) w 1985 roku. Dwa utwory Twisted Sister "Under The Blade" i "We're Not Gonna Take It" były specjalnie omawiane podczas obrad Senatu. Dee Snider był jednym z niewielu muzyków, którzy zeznawali przed Kongresem Stanów Zjednoczonych. Było to 19 września 1985 roku. Brzmienie Stay Hungry było trochę bardziej komercyjne, niż dwóch poprzednich wydawnictw (być może za sprawą producenta Toma Wermana), jednak nie zabrakło tu też heavymetalowych kawałków jak np. tytułowy numer czy "Burn In Hell".
Czwarty album zespołu Come Out And Play (1985), wyprodukowany przez Dietera Derksa, nie odniósł takiego sukcesu jak jego poprzednik, mimo że zdobył status złotej płyty i sprzedał się w ilości 500 000 kopii. Była to jedna z pierwszych płyt CD, która weszła w obieg. Niewypałem okazał się teledysk "Be Chrool To Your Scuel", który został zakazany w MTV, z powodu jego szokującej, bądź dla niektórych, wręcz obrzydliwej formy. Akurat w tym utworze wystapili też różni goście jak np. Alice Cooper (pojawił się też na teledysku), Brian Setzer, Billy Joel i wielu innych. Niemniej jednak trasa promująca album okazała się fiaskiem, z powodu odwołania kilku występów oraz słabej frekwencji na koncertach. Nawet ponowne zmixowanie i wydanie albumu Under The Blade przez Atlantic nie pomogło grupie odzyskać popularności. Po zakończeniu trasy, A.J. Pero opuścił zespół, aby reaktywować Cities. Został on zastąpiony przez dawniejszego perkusistę zespołu Good Rats (w którym grał też Bruce Kulick z KISS), Joeya "Sevena" Franco. Ksywa "Seven" ("Siedem") powstała z przyczyny, że Joey był siódmym perkusistą Twisted Sister. W 1987 roku, Dee Snider zdecydował się stworzyć swój własny solowy projekt i podobno zaangażował do niego przyszłego gitarzystę Iron Maiden Janicka Gersa, jednak nic z tego nie wyszło. Snider nagrał album z zaprogramowaną przez Joeya Franco elektroniczną maszyną perkusyjną i z kilkoma muzykami sesyjnymi, takimi jak np. Reb Beach (gitara). Atlantic odmówiło wydania tego, jeśli nie będzie to pod nazwą Twisted Sister, tak więc Love Is For Suckers wyszło jako kolejna płyta Twisted Sister. Mimo że członkowie zespołu nie brali udziału w sesjach nagraniowych, to cały skład kapeli został wymieniony we wkładce płyty, jakoby na niej grał. Naprawdę jednak skład ten zagrał tylko kilka kawałków z tego albumu na koncertach. Płytę tę cechowało bardzo glammetalowe brzmienie, gdyż tym razem za produkcję odpowiadał Beau Hill. W tym czasie również zespół zrezygnował ze stosowania makijażu, który był jak dotąd nieodłącznym elementem występów Twisted Sister. Komercyjnie, płyta okazała się kompletną klapą. Niecałe dwa miesiące po wydaniu albumu, 12 października 1987 roku, Dee opuścił grupę, wytwórnia zerwała kontrakt z zespołem i praktycznie Twisted Sister przestało istnieć. Publiczne oświadczenie o końcu zespołu przyszło w 1988 roku.
Po rozpadzie grupy, jej dawni członkowie angażowali się w różne projekty:
Dee Snider utworzył zespoły Desperado, Widowmaker i SMFs. Wystąpił również w filmie "Strangeland", którego był scenarzystą i producentem.
Eddie Ojeda najpierw dołączył do Scarecrow, a potem stworzył zespół Prisoners of War. Obydwa projekty nie odniosły żadnego sukcesu. Pracował też jako gitarzysta sesyjny i był nauczycielem gry na gitarze.
Jay Jay French raczej przestał aktywnie muzykować, ograniczając się jedynie do sporadycznych gościnnych występów. Założył French Management i jest menedżerem alternatywno-metalowego zespołu Sevendust.
Mark Mendoza na krótko zasilił szeregi Blackfoot. Później pracował jako producent i menedżer. Czasami też tworzył własne, solowe projekty.
A.J. Pero angażował się w kilka różnych projektów, a później koncertował z grupą Snidera - SMFs.
Joey Franco pracował jako perkusista sesyjny i grał w innym zespole Snidera - Widowmaker.
Tymczasem w 1992 roku, Atlantic Records wypuściło na rynek składankę największych przebojów zespołu Big Hits And Nasty Cuts, która zawierała też kilka piosenek w wersji live, jeszcze z ery Under The Blade. Album koncertowy z czasów Stay Hungry, nazwany Live At Hammersmith, został wydany w 1994 roku przez Spitfire Records.
Klasyczny skład (Snider, Ojeda, French, Mendoza i Pero) zebrał się znowu w 1997 roku, aby wznowić swoje wydawnictwa z dodanymi wcześniej nie nagranymi kawałkami i odtąd grupa już czasami okazjonalnie występowała. W 1998, zespół nagrał utwór na ścieżkę dźwiękową filmu w reżyserii Dee Snidera – Strangeland. Mimo że Mark Mendoza nie był zaangażowany w te projekty jako muzyk, to często był obecny w fazie produkcji. W 1999, został wydany Club Daze Volume 1, The Studio Sessions, album zawierający nagrania demo z czasów jeszcze przed nagraniem pierwszej płyty. Jego następcą była druga część w wersji live, Club Daze Volume 2, Live In The Bars, która wyszła w 2001. Obydwie płyty wyszły pod szyldem Spitfire Records. W 2001 roku, pod nazwą Twisted Forever – A Tribute To The Legendary Twisted Sister został wydany, przez Koch Records, album w chołdzie Twisted Sister. Na płycie wystapił szeroki wachlarz wielu różnych artystów i zespołów, które były zainspirowane przez Twisted Sister, jak np. Lit, Motörhead, Chuck D, Anthrax, Overkill, Cradle of Filth, Joan Jett, Sebastian Bach czy Hammerfall. Jako ciekawostkę, znajdziemy na albumie cover piosenki AC/DC "Sin City" w wykonaniu Twisted Sister. W Listopadzie 2001 roku, przywrócone do życia Sister wystąpiło u boku znakomitości nowojorskiej sceny metalowej, takich jak Anthrax, Overkill, Sebastian Bach, czy Ace Frehley i było główną gwiazdą benefisowego koncertu dla fundacji "NYPD" i "FDNY Widows and Orphans Fund", pomagających rodzinom ofiar ataku na World Trade Center z 11 września 2001. "NY Steel" zebrało ponad 100,000 dolarów na cele charytatywne, a reakcja na pierwszy od 14 lat występ Twisted Sister była zabójcza. Fani natychmiastowo zażądali kolejnych występów live, więc zespół podjął pierwsze kroki w stronę powrotu na scenę. W 2002, ukazał się zremasterowany "best of" nazwany Essentials, którzy fani uznali za lepszą kompilację, niż wcześniejsze takie wydawnictwo z Atlantic Records. W 2003 roku, grupa wypuściła ponownie swoje wszystkie studyjne albumy, oprócz Stay Hungry, na CD z dodanymi bonusami, znów pod szyldem Spitfire Records. Już oficjalnie i ostatecznie powołane do działania Twisted Sister wystąpiło na Sweden Rock Festival w czerwcu 2003, tym razem z Markiem Mendozą, a niedługo potem, w sierpniu tego samego roku zespół pojawił się na Wacken Open Air Festival. Występy te zostały sfilmowane i wydane na DVD. W marcu 2004, grupa weszła do studia, aby od nowa nagrać i wypuścić album Stay Hungry, pod szyldem Detonator Records. Album wyszedł pod nazwą Still Hungry i zawierał 7 bonusów. Członkowie zespołu tłumaczyli to tak, że nie byli zadowoleni z oryginalnej produkcji albumu, więc tym razem sami się nią zajęli. Zespół jest wciąż razem i czasami organizuje małe trasy po całym świecie, oczywiście gra w pełnym makijażu. Przed każdą mini-trasą, Twisted Sister grają koncerty jako Bent Brother, kiedy to ćwiczą swój set i grają bez make-upu, przeważnie po przecenionych cenach biletów. W lipcu 2005 roku, grupa zagrała darmowy koncert w Edmonton na Klondike Days. W tym samym roku, Dee Snider pojawił się na tribute-albumie dla Iron Maiden, gdzie zaśpiewał klasyk Maiden, Wasted Years. Płyta nazywała się Numbers From The Beast. Dee wspomogli jemu współcześni i rówieśnicy: George Lynch (ex-Dokken) i Bob Kulick. Też w 2005 roku, zespół wypuścił swój występ z Wacken (z 2003 roku) na CD i DVD pod nazwą "Live At Wacken".
Skład:
Dee Snider - wokal
Jay Jay French - gitara elektryczna
Eddie "Fingers" Ojeda - gitara elektryczna
Mark "The Animal" Mendoza - gitara basowa
Anthony Jude Pero - perkusja
Byli członkowie zespołu:
Michael "Valentine" O'Neill – wokal
Billy "Diamond" Stiger - gitara elektryczna
Jay Jay French - gitara elektryczna
Kenneth Harrison-Neill - gitara basowa
Mell "Starr" Anderson - perkusja
Kevin John Grace - perkusja
Tony Petri - perkusja
Ritchie Teeter - perkusja
Joey "Fast" Brighton - perkusja
Joey "Seven" Franco - perkusja
Dyskografia:
01. Under The Blade (1982)
02. You Can't Stop Rock'n'Roll (1983)
03. Stay Hungry (1984)
04. Come Out And Play (1985)
05. Love Is For Suckers (1987)
06. Big Hits & Nasty Cuts (1992)
07. Live At Hammersmith (1994)
08. Club Daze Volume 1: The Studio Sessions (1999)
09. Club Daze Volume 2: Live In The Bars (2001)
10. The Essentials (2002)
11. Still Hungry (2004)
12. A Twisted Christmas (2006)
Oficjalna strona internetowa: www.twistedsister.com
MySpace: www.myspace.com/twistedsister
Źródło: Wikipedia
