Pobyt w psychiatryku zaliczyłbym do czystego koszmaru. Nie życzę go najzagorzalszemu z pośród nieprzyjaciół. Nowojorski szpital psychiatryczny stał się mekką dla przeróżnej maści pismaków. Nagłówki gazet przesycone były chwytliwymi hasłami dla spragnionych wrażeń poszukiwaczy zjawisk niewyjaśnionych. Policja staje się bezsilna. Kamery przemysłowe nie zarejestrowały żadnych podejrzanych ludzi. Ofiary w zadziwiający, by nie powiedzieć spektakularny sposób kończą swój żywot.Miałem nadzieję, szczególnie przy współpracy z Tweetym ( tak zwykłem nazywać pieszczotliwie urokliwą panią doktor ) , że uda mi się rozwiązać zagadkę tego fenomenu i zniwelować w sposób absolutny skutki mego dzieciństwa. Choć raz w życiu zyskałem cień tej pieprzonej nadziei na normalne życie. Chciałbym żyć jak reszta ludzi. Posiadać zwykłe, normalne problemy, zajmować się pracą, malarstwem, wyskoczyć z ludźmi na piwo, nie myśleć o tamtej stronie, ani o przeszłości przynoszącej gorycz i cierpienie. Czy koniecznie muszę mierzyć się z czymś wobec czego jestem kurwa bezsilny. Nie mam już sił podejmować rękawicy rzuconej przez smutną przeszłość i użerać z bytami, których nie potrafię rozsądnie wytłumaczyć. Boję się każdego dnia. Boję się o siebie i o ludzi w mym bezpośrednim otoczeniu. Nie mogę związać się z kimś na dłużej z myślą, że to gówno odbierze jej to co najcenniejsze. Nauka ani medycyna nie potrafią mi pomóc. Żadne ludzkie środki nie odgonią ode mnie tych kreatur z zaświatów. Tweety zaintrygował mój przypadek. Nie wyobrażała sobie takich wyników. Pomimo tego co ujrzałem za pierwszym razem zgodziłem się na ponowne wejście w stan hipnozy. Za każdym razem było tylko gorzej. Widziałem coraz więcej zła, z którego wyrosłem. Opisy były tak niepokojące, iż w żaden logiczny sposób nie była w stanie wytłumaczyć skąd u mnie ta zasrana schizofrenia ( tak, medycyna zakłada, że na to właśnie choruję. Żadne przypisywane przez nich środki nie zdały egzaminu. Natomiast ludzie, wokół których kręcą się moje rojenia błyskawicznie żegnają się z tym ziemskim padołem ). Metoda hipnozy regresywnej jak stwierdziła urocza terapeutka nie zdawała egzaminu. Jedyna rozsądna diagnoza przez nią wysnuta tyczyła się genezy stanów depresyjnych i niskiego poczucia własnej wartości. No, ale to do jasnej cholery nie rozwiązywało wcale głównego problemu. Wkrótce pożegnała się ze mną i wyleciała do Europy, gdzie ma się całkiem dobrze.
Pamiętam ten zasrany wieczór. Godz. 22.00 Obchód pielęgniarek i lekarzy. Pamiętam zawodzenia pewnej kobiety w sali nieopodal i interwencje wykwalifikowanych psychiatrów. Jej problem z tego co zdążyłem się zorientować polegał na usilnym przekonaniu w swoją misję na Ziemi. Przywiezioną ją tutaj ze względu na samookaleczenia wynikające zdaniem lekarzy z silnego ataku depresji. Rozmawiałem z nią wcześniej. W przeciwieństwie do lwiej części żyjących tu warzywek jestem trzeźwego umysłu. Mam wyostrzone zmysły i wyczuwam różne rzeczy. Nie znam się na sprawach wiary. Przyznam się, że jestem w tej kwestii laikiem. Nigdy nie trzymałem w ręce Pisma, chyba, że z przymusu na zajęciach z katechezy. Opowiedziała mi, że została wybrana przez Pana i została wytypowana do wypełnienia niezwykle ważnej misji. Pokazała mi w ramach dowodu swych słów okaleczenia na nadgarstkach i stopach. Utrzymywała, iż w darze od Boga otrzymała stygmaty. Lekarze nie wierzą w te jak zwykli uważać brednie. Każdemu niewyjaśnianemu zjawisku nadadzą zupełnie inny sens, opatrzą dziwnie brzmiącą nazwą choroby i skażą takiego nieszczęśnika na resztę życia w obrębie szpitalnych murów. Czułem wewnętrznie, że w tym co mówiła tkwi jakieś ziarenko prawdy. Przed atakiem, po których szybko przewieźli ją do kliniki, a później do psychiatryka doświadczyła przedziwnej wizji, w której ukazał jej się właśnie ten szpital spętany w sieci czystego, niczym nieskrępowanego zła. Jej misja polegała na ostrzeżeniu ludzi przed czyhającym niebezpieczeństwem i poradzeniu im, by posłali po egzorcystów. Tu stanie się coś złego. Patrząc z perspektywy tych dwóch lub trzech tygodni od tamtych wypadków jestem w stanie uwierzyć tejże kobiecie. Stała się męczennikiem za wiarę.
Wszystko przebiegało normalnie, zaś przebieg dnia i wieczora płynął naturalnym rytmem. Rutyna do porzygania. Myślę, że koło pierwszej lub drugiej w nocy szpital żył spokojnym i błogim snem. W pewnym momencie poczułem coś złego w powietrzu. Nie podobało mi się to. TO wracało. Stygmatyczka wcale nie była obłąkana tak jak utrzymywał personel tego przytułku dla nieszczęśników. Ona również nie spała. Coś było z nią w tej sali. Nie mogłem oczywiście tego wiedzieć, ale czułem to. Nie wiem skąd, nie wiem w jaki sposób, ale naprawdę przysięgam, czułem to. Po upływie paru minut ujrzałem to w pełnej krasie. Przez drzwi szpitalne przeszły postacie. Smukłe, wysokie i złowieszcze. Zebrały się wokół mego łóżka. Miałem ochotę krzyczeć. Zbudzić kogo trzeba. Niech mi coś dadzą. Chciałem zasnąć. Dostać pierdolonego głupiego jasia i po prostu zanurzyć się w otchłani błogiej nieświadomości. Demony przybierały coraz wyraźniejszy kształt i formę. Po chwili ukazały mi się postaci zakapturzone, z pustymi oczodołami. Ich skóra przywodziła na myśl poparzonej. Ich długie kościste palce wskazywały na salę stygmatyczki. Jedna z bestii dotknęła ręką mych oczu i ujrzałem…coś na kształt wizji. Jedyna rozsądna kobieta leżała w kawałkach porozrzucana po całym pomieszczeniu. Na drzwiach widniał zaś napis spisany krwią „ Zwróć ofiarę”. Sparaliżował mnie strach. Nie byłem w stanie uciec. Wnet istoty stojące przy moim łóżku obnażyły małe i niechybnie ostre kły. Wrzasnęły w taki sposób, iż dziwię się, że nikogo tym nie zbudziły. Jazgot wypełnił cały pokój. Ruszyły płynnie przed siebie. Co rusz wyłaniały się nowe postacie . Znikąd. Z innego wymiaru. Z czeluści otchłani, w którą żaden człowiek, żadna dusza nie chce wniknąć. Nie chce zostać przez nią pożarta. Stamtąd nie ma wyjścia. Słyszałem krzyki dobiegające z całego szpitala. Po ścianach i suficie poruszały się mroczne postacie. Pokracznie sunęły przed siebie. Widziałem uciekającego w popłochu lekarza dyżurnego próbującego gdzieś się dodzwonić. Najwidoczniej nie było sygnału. Przeklął pod nosem. Inna grupka ludzi, tym razem pacjentów kierowała się ku wyjściu. Z tym jednak, że nie mieli żadnych szans. To wysysało z nich życie. Krew stała się obiektem zmasowanego ataku bytów, z którymi borykam się od urodzenia. Wnet pojąłem. W domu praktykowano okultyzm i czarną magią. Najpewniej cena za przywołanie jakiegoś bytu wiązała się ofiarą, którą należało uiścić. Żadne z mych rodziców nie oddało swego życia. Nie posiadali najmniejszej nawet kontroli nad demonami pomimo szczerego zaufania w swoje możliwości i siłę umysłu. To jednak byli ludzie słabi, zdegenerowani, nie potrafiący sprawować kontroli nad własnym życiem, a co dopiero nad istotami tak potężnymi jak te, które zniecierpliwione brakiem zapłaty gotowały ludziom piekło o jakim nawet nie śnili. Widziałem jak rozcinają ludzi na żywca samym tylko spojrzeniem, jak duszą ich. Krzyki, jazgot, zawodzenia. Nie było litości. W nieznanym języku pojawiały się napisy na szarych korytarzach placówki. Nie był to żaden język europejski, był to bardziej jakiś język wymarły. Chyba, zresztą, nie wiem. Zło przybywało w dalszym ciągu. Nie było światła, ani prądu. Linie telefoniczne zdawały się bezużyteczne. Brakowało sygnału. Metaliczny, nieprzyjemny zapach posoki wypełniał szpital psychiatryczny. Żywiłem nadzieję, że to tylko zły sen, jeden z tych koszmarów, który dręczył mnie od dawien dawna. Monstra dokonały istnej rzezi. Dobiegł mnie swąd ulatniającego się gazu. To nie do wiary. Spłonę tu żywcem razem z ofiarami istot z nie z tego świata. Demony rozdały śmierć każdemu….każdemu prócz mnie. Teraz i moja kolei. Skupiły się wokół mnie. Spłonę tu żywcem. Ma historia dobiega końca. Przyszły po mnie. Nigdy nie przebudzę się z tego koszmaru. Dobiegły mnie dźwięki syren. Nie wiem skąd się tu wzięła straż pożarna i pogotowie. Nie mam zielonego pojęcia. Brakowało sygnału przecież. Nastąpił w tej samej chwili potężny wybuch, gdzieś na niższej kondygnacji. Kupa dymu i swąd przypalanego, martwego ciała. Rozpoczęła się akcja ratownicza. W tym samym momencie te nadnaturalne byty zniknęły. Zostałem sam na miejscu jednego wielkiego pobojowiska jakie urządziło sobie Zło. Uratowano mnie. Wyszedłem z tego bez szwanku. Przeleżałem w klinice jakiś tydzień, przypisano przymulające leki. Wypisano mnie dosyć szybko. To co zaszło w owym szpitalu jeszcze na długo pozostanie w sferze tajemnic i domysłów. Nikt nie dojdzie do prawdziwych przyczyn tego zjawiska. Zainteresowała się mną jednak miejscowa policja i federalni. Ich zdaniem, w ich bzdurnych przypuszczeniach to ja stałem za zbiorowym mordem na pracownikach i pacjentach tego szpitala. Pewnie, łatwiej zrobić z człowieka żądnego krwi socjopatę wypisującego na ścianach słowa w języku wymarłym niż przyjąć do wiadomości, że koszmar opisywany w większości dziennikach, gazetach i przeróżnych reportażach jest dziełem niewytłumaczalnych drogą nauki bytów z innego wymiaru. To niedorzeczne. Kwestia czasu, kiedy to się powtórzy i zginie połowa innego zakładu włączając w to oczywiście mnie samego. Nie widzę sensu swej egzystencji. Mam dość bezmiaru cierpienia, strachu i lęku. Mam dość niezrozumienia. Mam dość tego wszystkiego. Koszmar to nie tylko takie chwile jak tamta, znana z artykułów „ Washington Post”. Horror towarzyszy mi na co dzień, każdego dnia i każdej nocy.
WASHINGTON POST, 29 MARCA
OSTATNI PACJENT SZPITALU IM. FREUDA W NOWYM JORKU ZNALEZIONY MARTWY W SWYM MIESZKANIU. SPOCZYWAŁY NA NIM POWAŻNE OSKARŻENIA. ZDANIEM PRAKTYKANTKI W TYM SZPITALU PRZEBYWAJĄCEJ W TYM CZASIE WE FRANCJI CIERPIAŁ NA POWAŻNE ZABURZENIA OSOBOWOŚCI I SCHIZOFRENIE PARANOIDALNĄ. OSKARŻONY POPEŁNIŁ SAMOBÓJSTWO. NOWOJORCZCY MOGĄ SPAĆ SPOKOJNIE.
