Neoklasycyzm w muzyce, określany też jako muzyka neoklasyczna był dwudziestowiecznym trendem, szczególnie aktualnym w okresie międzywojennym i utrzymujący się aż do lat pięćdziesiątych, w którym kompozytorzy starali się wrócić do wskazań estetycznych związanych z szeroko rozumianym pojęciem "klasyki", czyli porządku, równowagi, przejrzystości oraz emocjonalnej powściągliwości w muzyce.Impuls neoklasyczny znalazł wyraz w oszczędności stylu, nacisku na rytm, fakturę kontrapunktową, rozszerzonej harmonii tonalnej i nacisku na muzykę abstrakcyjną w przeciwieństwie do romantycznej muzyki programowej (narracyjnej). Innymi identyfikatorami muzyki neoklasycznej było użycie centrów tonalnych, klarowności formy i kształtu melodycznego, które to jednak są raczej współczesne i nie charakteryzują swego klasycznego pierwowzoru. Nowoczesnych smaków nadają też dodane przez kompozytorów współczesnych niekonwencjonalne rytmy, kolczaste dysonanse i chromatyka.
W formie i technikach tematycznych muzyki neoklasycznej często czerpano inspiracje muzyki osiemnastowiecznej, choć kanon inspiracji należał także często do baroku, a nawet wcześniejszych okresów - aż do okresu klasycznego. Z powodu częstych nawiązań barokowych trend ten często nazywany był też neobarokiem. Neoklasycyzm miał dwa główne narodowe kierunki rozwoju: francuski (począwszy od wpływu Erika Satie i reprezentowany przez Igora Strawińskiego) i niemiecki (opierający się na "Nowym Obiektywiźmie" Ferruccio Busoniego i reprezentowany przez Paula Hindemitha.) Neoklasycyzm był raczej estetycznym trendem niż zorganizowanym ruchem. Wielu kompozytorów zwykle nieuważanych za neoklasyków zaabsorbowało elementy tego stylu.
Celem neoklasyków działających w tej epoce było nie tyle samo ożywienie muzyki klasycznej, ale raczej ożywienie dzięki niej swojej własnej twórczości. Kompozycje koncentrują się na epoce cnót, choć raczej maja opisywać czasy współczesne. Nic dziwnego, że wielu znanych kompozytorów neoklasycznych tworzyło w sowieckiej Rosji ku chwale realnego socjalizmu. Wśród popularnych kompozytorów neoklasycznych wymienić można Igora Strawińskiego, Dymitra Szostakowicza, Aaron Coplanda, Sergiusza Prokofiewa, Paula Hindemitha i Manuela de Falla.
Muzyka neoklasyczna miała tez wpływ na późniejsze gatunki muzyki, swe powstanie zawdzięcza jej na przykład metal neoklasyczny. Jest to podgatunek heavy metalu powstały w latach osiemdziesiątych i wykonywany przez takich muzyków jak Ritchie Blackmore, Uli Jon Roth czy Randy Rhoads. Metal neoklasyczny wykorzystywali głównie gitarzyści i klawiszowy, którzy znani byli z wirtuozerskich wykonań technicznych swej muzyki.
Także muzyka New Age była pod silnym wpływem stylu klasycystycznego. Powstała ona w 1960 roku i jest bardzo popularna do dziś. Muzyka New Age ma wiele stylów a wszystkie z nich są relaksujące i dające pozytywne uczucie i inspiracji. W kompozycje New Age oprócz elementów neoklasycznych wplatana jest także (i raczej głownie) muzyka azjatycka oraz zarejestrowane dźwięki natury takie jak woda, szum wiatru lub śpiew ptaków.
W nurcie Dark Independent do neoklasyki nawiązuje głównie Dark Wave, który charakteryzuje się eteryczną atmosferą, "anielskimi głosami", ale dodaje również silne wpływy muzyki klasycznej, średniowiecznej i folkowej. Neoklasyczny Dark Wave różni się jednak od akademickiej formy muzyki neoklasycznej z początku XX wieku. Rermin "neoklasyczny" jest często używany w kontekście popularnym, w odniesieniu do muzyki "klasycznymi" wpływami (w tym elementami barokowymi, klasycznymi ale i romantycznymi oraz impresjonistycznymi), w tym także metalu neoklasycznego i neoklasycznego New Age.
W połowie 1980 roku zespół Dead Can Dance skomponował pierwsze wpływowe albumy, które postawiły podwaliny neoklasycznego gatunku Dark Wave. W roku 1985 Dead Can Dance wydał "Spleen and Ideal", płytę która zainicjowała "średniowieczny dźwięk" w tym gatunku.
Neoklasyczny Dark Wave szeroko wykorzystuje elementy orkiestrowe. Wiele zespołów wykorzystuje elementy orkiestrowe z syntezatorów, a niektóre bardziej znanych grup, takich jak Elend korzysta z orkiestr kameralnych i instrumentów akustycznych. Wokale w tym gatunku mogą się różnić. Zespoły takie jak Les Secrets de Morphée korzystają z wokali przypominających operowe lub jak w przypadku Camerata Mediolanense - Madrygał (rodzaj wielogłosu). Inne, takie jak Autunna et sa Rose wykorzystuje współczesną wokalizację muzyki kameralnej wraz z mówionym monologiem dramatycznym. Do innych zespołow nawiązujących do elementów neoklasycznych zaliczyć można Sopor Aeternus & The Ensemble of Shadows, In The Nursery, czy Qntal choć trzeba mieć nauwadze, że zespoły te nawiązują najczęściej do muzyki średniowiecznej nie podpadającej pod definicję muzyki klasycznej a zetem neoklasycznej. Do podręcznikowego przykładu neoklasyki w Dark Independent można zaliczyć np. STOA czy Sagittarius.
Yngwie : Coś czuję, że zaczynam się powtarzać, heh. http://www.yo...
Yngwie : Nie ma to jak odkopywać własnego trupa, ale cóż. Dwie propozycj...
Yngwie : Mhm, wycofuję się z poprzedniej myśli. Teraz powiedziałbym: darkwav...
