Diamanda Galas - swą twórczość dedykuje chorym, niegodnie umierającym, ofiarom przemocy, maltretowania, molestowania, ludobójstwa, nosicielom wirusa HIV, chorym psychicznie, prostytutkom, homoseksualistom, skazańcom, wszystkim jakkolwiek zepchniętym na margines tzw. "normalnego społeczeństwa".W pracach muzycznych skupia się na problematyce społecznej. Inspirują ją wcześniej wspomniane grupy ludzi odtrąconych.Przyczyny, dla których ta artystka skupia uwagę słuchacza na takiej a nie innej problematyce, wskazałabym na pewno na dwa wydarzenia z życia Diamandy. Są to: jej przeszłość (handel narkotykami, prostytucja) oraz choroba i śmierć jej ukochanego brata Philipa Dimitriego Galasa. Temat prostytucji a dokładnie możliwe scenariusze rozliczenia się ze swoimi oprawcami, czyli tzw. alfonsami czerpiącymi korzyści materialne z wykorzystywania kobiet, słyszymy na płycie "The Sporting Life" nagranej wspólnie z John Poul Jonsem. Obcujemy z grupą opętanych żądzą zemsty kobiet w wymyślny sposób torturujących mężczyzn.
Jednak najwięcej miejsca, pasji i uwagi poświęciła Diamanda osobom chorym na AIDS oraz homoseksualistom. Wydana w latach 1986-1991 trylogia " The Masque Of The Red Death", na którą składały się kolejne części: "Divine Punishment"(1986), "Saint Of The Pit"(1986) oraz "You Must Be Certain Of The Devil"(1988) traktuje właśnie o AIDS. Uwieńczeniem trylogii jest dzieło monumentalne w swoim wyrazie i przekazie - "Plague Mass (1984 - End Of Epidemic)" (1991) to koncert nagrany w Nowym Jorku w katedrze St. John The Divine w październiku 1990 roku. Diamanda korzystając ze słów zawartych w Starym Testamencie, poezji takich twórców jak Charles Baudelaire, Gerard De Nevral a także swoich własnych zwraca się do ofiar choroby jak i oprawców (za tych artystka uważa Kościół i kapłanów, którzy w owym czasie przekonywali wiernych w Stanach Zjednoczonych, że jedynym skutecznym środkiem zapobiegającym zakażeniu się wirusem HIV jest przyjmowana hostia).
"The Masque Of The Red Death" jest walką z tchórzami, kłamcami, kapłanami, wszystkimi tymi, którzy albo kłamią, przyczyniając się tym samym do wzrostu zachorowań, albo odwracają swoją i społeczeństwa uwagę od problemu choroby. Jednak wiele miejsca Diamanda poświęca ofiarom epidemii - samym chorym. Wielu jej przyjaciół zmarło na AIDS. Jej celem, jak sama mówi, nie jest pocieszanie w chorobie, w śmierci, ale dawanie siły do walki. Największy wpływ na dokonania artystyczne Diamandy w tej sferze miał jej brat - Philip - dziś o nim mówi: "Był pierdolonym homoseksualistą". Przyglądała się jego chorobie, jego śmierci. Był jej jedynym przyjacielem przez długi czas. To jemu poświęciła płytę "Vena Cava" (1993) - mistrzowsko skomponowane dzieło wokalne. Jest tu stosunkowo mało śpiewu, dużo słów. Żadnych instrumentów. "Vena Cava" robi na mnie gigantyczne wrażenie. Jeśli się wsłuchać w to dzieło, można dojść do wniosku, że Diamanda sama przeżyła chorobę.
Artystka posiada w swej dyskografii prace przeróżne, które łączy tylko jedno - głos, potężny "instrument inspiracji dla swoich przyjaciół i narzędzie tortur dla wrogów". Wydane w 1992 roku "The Singer" oraz w 1998 "Malediction & Prayer" to produkcje, na których słyszymy tylko głos i fortepian. Diamanda śpiewa tu pieśni o samotności, izolacji, miłości. Dalekie od tandetnego smutku. Najbardziej przerażającą płytą jest "Schrei X" (1996). Zbiór miniatur wokalnych traktujących o przerażeniu, o chorobie psychicznej, o umieraniu. To mistrzostwo wokalistyki. Recenzenci na całym świecie prześcigali się w formułowaniu opinii na temat tej płyty. Określano ją jako "głos z piekła". Nieprawdopodobne dźwięki, które ludzkie gardło wydaje, brzmienie osoby posiadającej prawdziwe narzędzie inspiracji i tortur jednocześnie.
Diamanda żongluje swoim głosem bardzo swobodnie i imponująco. Ostatnie dzieła Diamandy to między innymi "Defixiones, Will And Testament" poświęcona ofiarom ludobójstwa i wojen. W warstwie tekstowej przerażająca, zawierająca wybory z historycznych zapisków świadków aktów ludobójstwa. Natomiast wydana jednocześnie "La Serpenta Canta" (2003) podobnie jak "Malediction & Prayer" to również płyta na głos i fortepian. Tu Diamanda zdecydowała się umieścić takie utwory jak "I'm So Lonesome I Could Cry" czy "Lonely Woman" - prawdziwe perły muzyczne w dorobku artystki - dwie pieśni poświecone Aileen Wuornos, skazanej na śmierć i "zamordowanej przez prawo" prostytutce i morderczyni. Postać Aileen zainspirowała twórców filmowych do zrealizowania obrazu "Monster". Diamanda spostrzega Aileen jako postać nieszczęśliwą, samotną, czyli zupełnie odwrotnie niż prawo czy społeczeństwo. Diamanda nie opowiada się po stronie morderców, nie broni ich. Mówi tylko słowami utworu "Iron Lady": "Mordowanie jest złe - i Biblia i sąd są w tym zgodni, lecz prawo pozwala mordować tylko na krześle". Trudno się z tym nie zgodzić.
Gdyby postarać się o pewne podsumowanie dotychczasowych prac Diamandy, można stwierdzić, że to kobieta zaangażowana w problemy społeczne, że rzeczywiście - jak sama mówi - chce dodać odwagi umierającym i cierpiącym. Odnoszę wrażenie, że ta kobieta nie uznaje kompromisów, że uparcie i pełna dumy kroczy przez życie, choć znacznie więcej ludzi jej nie rozumie niż podziela jej opinie.
Dyskografia:
01. The Litanies Of Satan (1982)
02. Diamanda Galás (1984)
03. The Divine Punishment (1986)
04. Saint Of The Pit (1986)
05. You Must Be Certain Of The Devil (1988)
06. Masque Of The Red Death Trilogy (The Divine Punishment & Saint Of The Pit/You Must Be Certain Of The Devil) (1989)
07. Plague Mass (Live) (1991)
08. The Singer (1992)
09. Vena Cava (1993)
10. The Sporting Life (1994)
11. Schrei X Part 1 - Schrei 27 (Studio)/Part 2 - Schrei X Live (Live) (1996)
12. Malediction & Prayer (Live) (1998)
13. La Serpenta Canta (Live) (2003)
14. Defixiones, Will and Testament (Live) (2003)
15. Guilty Guilty Guilty (2008)
16. You're My Thrill TBA Mute (Live) (2008)
Oficjalna strona internetowa: www.diamandagalas.com
MySpace: www.myspace.com/songsofexile
Źródło: www.homiki.pl
Autor: dogbone
