Zawsze gdy boli mnie glowa to znak, ze gniezdza sie w niej mysli- ktore ukladajac sie w wiersze, pragna wydostac sie na zewnatrz. Wiersze sa to moje niechciane dzieci, ktoryh nie znosze. Napisalam ich pare, zdobyly one jakies tam pochwaly, jednak ciagle mam poczucie, iz sa beznadziejne. Cos mi w nich nie odpowiada... Moze wynika to z tego, iz nadmiernie zajmowalam sie literatura i mam zbyt krytyczny stosunek do siebie, albo poprostu sa denne, a ludzie falszywi. Chcialam sie podzielic jednym z nich, ale niestety nie moge tego uczynic...
