półprzyjacielsko - półironicznie.

Czasem angażujesz się w znajomość niewspółmiernie do starań drugiej osoby. Czasem sam wpadasz w sidła przesadnych starań, choć odwracasz kota ogonem mając za złe komuś, że zbagatelizował być może początki czegoś na wzór przyjaźni. Sam się nakręcasz.
A przecież nie od dziś wiadomo, że w chyba wszystkich ludzkich działaniach dominuje troska o siebie samego. Tak jest, egocentryzm. Prawdopodobnie podświadomy.
Nawiązujesz znajomości, bo inni są ci potrzebni. W końcu żyć w pojedynkę nie przystoi. Cieszą cię nowi pseudoznajomi na "naszej klasie".
 Teoretycznie żyjesz w grupie bez której trudno wyobrazić sobie funkcjonowanie. W środku jednak pozostajesz niepoznawalny. Gdzieś głęboko w duszy taisz swoje lęki. Tak bardzo chcesz się wyróżniać, choć emocjonalnie pozostajesz anonimowy. Zagłuszasz swą samotność tak bardzo, jak to tylko możliwe. A może to samotność przytłumia ciebie. Bez różnicy. Efekt taki sam. Zgniata cię własna niedoskonałość. Przyglądasz się temu bezradnie, naiwnie oczekując że to druga strona odstąpi swoich roszczeń będących dla niej podstawą symbiozy. Ale tak nie jest, bo w tym procesie każda z osób ma swoje ściśle określone miejsce.
Spójrz, jak wiele o tobie wiem! Może zostaniemy przyjaciółmi? Tak niezobowiązująco od zaraz.