Jakiś czas mnie nie było. To fakt.
Dla Was może dłużej, choć nie wiem, to pewnie kwestia czasu jakim dysponujecie, bo dla mnie to nieznaczna część, ledwie chwila. Dość dziwna chwila.
Nie ważne.
Nie myślałam, że aż tak się zmienię.
Nawet nie wiem kim jestem teraz, po tym wszystkim.
To bzdura, że po trzydziestym roku życia odzyskujesz ducha spokoju.
Bzdura - ewidentna bzdura. Nie czujesz się potem bardziej dorosła i pewna siebie - wcale nie. Włóż między bajki te wszystkie teorie uknute przez stare ciotki.
Nie jest tak, że magicznym sposobem u progu trzydziestki masz domek z płotkiem, gromadkę dzieci i męża zawsze opiekującego się tobą.
Realnie masz tyle lat, masę długów do spłacenia, zero dzieci i masę ciężkich doświadczeń.
Realnie, jesteś zmęczona życiem i w zasadzie brniesz już w kryzysie, który teoretycznie powinien cię dopaść jakieś dziesięć do dwudziestu lat później niż przewidziano.
Ale tak się właśnie dzisiaj skraca życie.
Ja już na nic nie liczę.
Poza masą tabletek, które muszę łyknąć by przetrwać kolejny dzień, widzę jeszcze to - powinność, która mi ciąży, że ktoś powinien skorzystać z tej mojej wiedzy nabytej.
A tu jest problem właśnie, bo ja niezbyt rozmowna i towarzyska jestem.
Ale doświadczenie przekazać, to rzecz jasna przerzucić dalej, to wiadome, tylko tyle osobę kompetentną znaleźć, wrażliwą, czułą na te zjawiska i z talentem. To dziś tak mało spotykane...
Może mi to dane nie być. Zresztą nie wiem. Wariatki niespokojne mogą do mnie pisać. Tudzież wariaci. Nie dyskryminuję, byle prostackich aluzji seksualnych nie wysnuwali - rany, jakie to nudne - bo poza nudą żadne inne słowo mi nie przychodzi na myśl.
Nastolatki są strasznie nudne... i żałosne.
No dobra, wszyscy faceci są żałośni. Nie umieją wyrosnąć z tych "piętnastu" lat.
Ale dość tego!
Czy ktoś tu potrafi dostrzec to, czego normalnie nie widać? Czy usłyszy to, czego większość nie słyszy?
A teraz ciiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii - wyciszenie.
Ktoś z dodatkowym zmysłem chciałby ze mną pogadać?
Dla Was może dłużej, choć nie wiem, to pewnie kwestia czasu jakim dysponujecie, bo dla mnie to nieznaczna część, ledwie chwila. Dość dziwna chwila.
Nie ważne.
Nie myślałam, że aż tak się zmienię.
Nawet nie wiem kim jestem teraz, po tym wszystkim.
To bzdura, że po trzydziestym roku życia odzyskujesz ducha spokoju.
Bzdura - ewidentna bzdura. Nie czujesz się potem bardziej dorosła i pewna siebie - wcale nie. Włóż między bajki te wszystkie teorie uknute przez stare ciotki.
Nie jest tak, że magicznym sposobem u progu trzydziestki masz domek z płotkiem, gromadkę dzieci i męża zawsze opiekującego się tobą.
Realnie masz tyle lat, masę długów do spłacenia, zero dzieci i masę ciężkich doświadczeń.
Realnie, jesteś zmęczona życiem i w zasadzie brniesz już w kryzysie, który teoretycznie powinien cię dopaść jakieś dziesięć do dwudziestu lat później niż przewidziano.
Ale tak się właśnie dzisiaj skraca życie.
Ja już na nic nie liczę.
Poza masą tabletek, które muszę łyknąć by przetrwać kolejny dzień, widzę jeszcze to - powinność, która mi ciąży, że ktoś powinien skorzystać z tej mojej wiedzy nabytej.
A tu jest problem właśnie, bo ja niezbyt rozmowna i towarzyska jestem.
Ale doświadczenie przekazać, to rzecz jasna przerzucić dalej, to wiadome, tylko tyle osobę kompetentną znaleźć, wrażliwą, czułą na te zjawiska i z talentem. To dziś tak mało spotykane...
Może mi to dane nie być. Zresztą nie wiem. Wariatki niespokojne mogą do mnie pisać. Tudzież wariaci. Nie dyskryminuję, byle prostackich aluzji seksualnych nie wysnuwali - rany, jakie to nudne - bo poza nudą żadne inne słowo mi nie przychodzi na myśl.
Nastolatki są strasznie nudne... i żałosne.
No dobra, wszyscy faceci są żałośni. Nie umieją wyrosnąć z tych "piętnastu" lat.
Ale dość tego!
Czy ktoś tu potrafi dostrzec to, czego normalnie nie widać? Czy usłyszy to, czego większość nie słyszy?
A teraz ciiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii - wyciszenie.
Ktoś z dodatkowym zmysłem chciałby ze mną pogadać?
Devon : Trzydziestka nie jest wyznacznikiem starości, bez przesady. Tak jak nie każd...
