Chyba nikt się nie spodziewał po legendarnych Anglikach takiego kroku. "One Second" było odejściem od metalowego grania serwowanego przez Paradise Lost dotychczas - krążek ten na pewno podzielił fanów. Podział ten niewątpliwie się zwiększył za sprawą "Host".
Tym razem Holmes i spółka całkowicie zrezygnowali z rockowego grania niebezpiecznie zbliżając się do twórczości ... Depeche Mode. W zasadzie rocka, ani tym bardziej metalu, na tym krążku nie usłyszymy. Album przesycony jest elektroniką, delikatnymi czystymi wokalami, które w efekcie dają zestaw piosenek, które śmiało mogłyby być puszczane w telewizji w porze popołudniowej.Ciężko jest więc rozpatrywać ten krążek z punktu widzenia fana metalu - ci bardziej ortodoksyjni na pewno tego krążka nie polubili, oskarżając zespół o sprzedajność, o zdradę wzorców itp. Zupełnie inaczej sprawa się ma, gdyby porównać ten krążek choćby z twórczością Depeche Mode. Nie da się ukryć, że obydwa zespoły najlepsze lata mają chyba już za sobą, a "Host" dosyć mocno odbiega poziomem od najlepszych wydawnictw Depeszy - "Violator" i "Songs Of Faith And Devotion". To nie jest ten mrok, ta głębia i ta melodyka. Na tym tle Paradise Lost wypada dosyć blado. Z drugiej jednak strony trzeba przyznać, że Depeche Mode są mistrzami w swoim fachu i niesłychanie trudno jest dorównać im poziomem.
Nawet jeżeli "Host" nie jest krążkiem tak dobrym jak wspomniane wcześniej krążki DM, to należałoby powiedzieć, że jest to wydawnictwo solidne. Muzyka może nie jest porywająca, ale w żaden sposób nie odrzuca, utwory trzymają równy poziom, mają dosyć piosenkowy charakter i słucha się tego przyzwoicie. Płyta ta może zostać potraktowana jako eksperyment i to w dodatku całkiem niezły, ale nie ma takiej możliwości, aby odnieść ten krążek do któregokolwiek innego albumu Anglików.
Wydawca: EMI Records (1999)
AbrimaaL : Dla mnie to bardzo dobra płyta, znacznie lepsza niż następna, czyli "Bel...
