Do Muzy Mej Co Smutkiem Płonie Pośród Gwiazd

gdy zapada zmierzch i życie kamienieje w witraże nocy

zażywam opium uwarzone z jesiennej nostalgii i marzeń utraconych

zatracając się wśród sakralnego chóru gwiazd i księżyca dzikiej mocy

zstępuję do świątyni, w piaskach czasu pogrzebanej, przez bogów porzuconej

a wtedy ty, Nerysteo

moja muzo pierwotnego mroku

przychodzisz do mnie cicho, bezszelestnie

w towarzystwie mgieł i wiatru tęsknych westchnień

roztaczając woń czarnych orchidei, pełna jakżeż posępnego uroku

kroczysz powabnie po omszałych kamieniach mego snu

stając na zawołanie u progu mej duszy

jako jedyna spośród swoich starożytnych sióstr

pozwalasz

bym pocałunkiem przełamał pieczęć twych ust

otwierając wrota do ukrytych światów

niedostępnych dla żadnego śmiertelnika

raczysz mnie absyntem z anielskich łez i cmentarnych kwiatów

patrząc jak ból, rozpacz i żal do mej krwi przenika

rozniecając ogień, który spala się we własnym cierpieniu

bym wolny od grzechów i wszelakiej udręki

z czystym sercem poddał się natchnieniu

zaklinając w słowa, smutku krystaliczne dźwięki

które rozbrzmiewają w nas, tak cicho, jak cicho oczy krwawią łzami

nauczyłaś mnie, rozumieć ich sekretne przesłanie

tobie zatem Nerysteo

moja muzo pierwotnego mroku

otwieram we śnie, duszy mej, żelazne podwoje

byś wiodła mnie, daleko poza granice ludzkiej samotności

gdzie u stóp ciemnego jeziora, spoczniemy we dwoje

dzieląc jak sakrament nasz smutek i płomień żałobnej namiętności

a potem w ciszy, która oplecie nas ciemnym bluszczem

w twych smutnych oczu, jakże czarnym lustrze

znów zobaczę zimne płomyki, obumarłych gwiazd

których już nie ma, lecz ty, pamiętasz ich wszystkie imiona

dlatego gdy nadejdzie kresu mego czas

gdy zamiast snu, przyjdzie po mnie śmierć, jego siostra

przyjdź i weź mnie w swe ramiona

bo wiemy oboje, że wieczność jest pisana tylko dla jednego z nas

więc kiedy się to już dokona

niechaj zatonę w lazurze twych źrenic, jako jedna z owych, zimnych gwiazd

bowiem w pamięci twej, na zawsze pragnę pozostać

gdyż słowa, nawet te, spisane szczerym smutkiem

który zapada w duszy ludzkiej, głębiej niźli słońca blask

przeminą jak wszystko, z nieodwracalnym skutkiem

zostaniesz jednak ty, muzo mroczna ma

ty, Nerysteo

wraz z nieodłącznym cieniem swym

jakżeż dostojnym smutkiem