Wróciłem z Poznania nad morze, do domu. Wyjechałem na działkę, pokręciłem się tu i ówdzie... Mimo to dopadło mnie wakacyjne przekleństwo - nuda. W pewnym momencie zreflektowałem, iż moim jedynym zajęciem jest przeskakiwanie pomiędzy muzyką na YouTube i wyszukiwaniem ciekawych pozycji do mojej kolekcji dyskografii. Zajęcie tyleż ciekawe, co absolutnie bezproduktywne.
Oczywiście, poza tym zajmuję się wieloma innymi rzeczami. Piszę, rysuję - ale ile można tworzyć? Uwielbiam spacerować, spotykać się ze znajomymi - ale mój świat jest teraz w Poznaniu.
No właśnie. Momenty takie jak te pokazują pewną pustkę, która zawsze czai się za rogiem. Wydaje się, jakby wszystkie nasze działania pozbawione były duszy. Wszystko, co robimy, jest w rzeczywistości strasznie ograniczone i monotonne, skoro pozbawieni pracy, szkoły czy uczelni gubimy się w bezmiarze czasu wolnego.
Idąc dalej - nasze życia są nierozerwalnie związane z miejscem. Więzi te jednak są bardzo kruche i delikatne. Wystarczy wyjechać na kilka miesięcy, by odkryć, że z olbrzymiej grupy znajomych, przyjaciół czy nawet rodziny ostaje się kilka marnych więzi. Już abstrahując od tego, że życie przyjaciół poszło naprzód, że zmieniły się relacje między nimi, zawsze dawne dyskusje i problemy ograniczają się do odpowiedzi na zdawkowe pytanie "Co u Ciebie?".
Podsumowując - zarówno nasze relacje z ludźmi jak i nasze zajęcia są w gruncie rzeczy puste, bezsensowne i bezużyteczne. Wydaje się, jakby były tylko maską, próbą oszukania samych siebie.
W momencie kiedy mury opadłyby, zapewne czekałby na nas tylko obłęd.
Jaki więc ma sens egzystencja?
Jakie działanie ma wartość?
Cóż, najwyraźniej nie nudzę się wystarczająco mocno, by móc odpowiedzieć na te pytania.
P.S
Obrazek nie jest mojego autorstwa. Źródło;
http://3.bp.blogspot.com/_tVrQmjOlrtg/SV0jzhFxDsI/AAAAAAAAAVY/cm20rvWATSk/s400/bored.jpg
