Przed wydaniem „Zimnego Domu” Sebastian Mnich (perkusja) powiedział mi: - "Będzie więcej ciężkich riffów niż na pierwszej płycie, ale za to więcej melodii. Płyta będzie cięższa, bez kombinowania." I jak powiedział, tak było. Nowe, inne brzmienie, choć nadal z nutą, która nadaje kształt tego, co słyszymy pod szyldem Totentanz.
„Zimny Dom” był wielkim zaskoczeniem dla fanów, bo został wydany przez Mystic Production niemal rok po premierze pierwszego ich krążka „Nieból”. „Paranoję”, „Marionetkę” i „Zimny Dom” grupa grała już na kilku miesięcy przed premierą podczas nieustająco granych koncertów. Dlatego już wtedy można było domyślić się, w jakim stylu będzie ich wówczas nowa płyta.
A na niej znalazło się 10 utworów nagranych w nieco innym stylu niż w „Niebólu”. O ile we wcześniejszej płycie słyszeliśmy u Rafała naleciałości wokalne innych muzyków, m.in. Roguckiego, Gawlińskiego, Markowskiego czy Glacy, tak już od „Zimnego Domu” słyszymy w 100% jego. To pierwszy duży krok w stronę budowania tożsamości zespołu – tego czegoś, co odróżni ich od masy innych rockowych kapel.
A więc Rafał Huszno nie eksperymentuje już ze swoim głosem – wbrew temu, co mówią inni recenzenci zmiana jest tu zdecydowanie duża. Teksty, zwykle pisane przez Rafała i Adriana Bogacza, są przemyślane. Dostrzegam tu nawet pewnego rodzaju paradoks. Treści, jakże uniwersalne, przemyślane i nie mówiące o niczym, są podane nam na talerzu w prosty sposób. Co to znaczy? Jako polonistka, mogę wręcz powiedzieć, że nie ma tu ani aliteracji, anakolut, dialektyzacji, hiperboli, onomatopei, ani peryfraz. Proste słowa przekazują nam to, o czym powinniśmy pamiętać cały czas. Dzięki temu, raz – łatwo je zapamiętać, a co za tym idzie – nie ma się co dziwić, że na koncertach Totentanz czasem publiczność słychać bardziej niż samego Rafała, dwa – prawdy życiowe rozumiemy po stokroć lepiej niż byśmy mieli o nich słuchać w mowach filozoficznych. A co słyszymy? A to, co często mówią nam własne myśli: czy idziemy własną ścieżką w życiu, czy może pozwalamy innym, by decydowali za nas, stając się marionetkami, dlaczego dzieje się tak, że zwykła szara rzeczywistość stać się może naszym przekleństwem. Duchota małego i przepełnionego złymi emocjami świata, przez lęk i strach brak możliwości oddania siebie innym, teraźniejszość, w której „święty płomień” nie jest w stanie nas ogrzać, czy nieodwracalność pewnych życiowych zdarzeń, w tym śmierć bliskich osób – to tematy poruszane przez muzyków i ubrane w brzmienie i linię melodyczną.
Wśród 10 utworów, każdy zasługuje na uwagę. Moje typy na najlepsze z nich to: „Paranoja”, „Marionetka”, „Daję Mniej” (znane już melodie i motywy gitarowe, ale jakże wpadające w ucho), „Zimny Dom”, „Przeżyjemy Zło”. Nie potrafię powiedzieć, który z nich jest tym numerem jeden. Każdy wprowadza do płyty coś innego, ciekawego. Każdy z nich grany jest głośno, z tak zwanym przytupem, ale jednocześnie każdy z nich przemyca uczucia niepokoju i lęku. To ciekawy i oryginalny zabieg, w którym na pozór szybkie, melodyjne riffy wzbudzają uczucia zdałoby się zupełnie przeciwne.
Z niecierpliwością czekam na najnowszy krążek tarnowskiej grupy. Czym zaskoczą tym razem? Wierzę, że po dwóch udanych albumach, po których wyznaczyli własne miejsce na współczesnej polskiej scenie rockowej, tylko je przypieczętują.
Tracklista:
1. Paranoja
2. Daję mniej
3.
Marionetka
4. Gorzkie słowa
5. Zimny dom
6. Nie zostało
nic
7. Przeżyjemy zło
8. Nikt
9.
Raj
10. Na koniec świata
Wydawca: Mystic Production (2008)
