bezład skamieniałych myśli
przepalonych przeżyć.
Zastygasz w wołaniu
jak pomnik miłości
najpiekniejszej.
Odwracasz się od tego
co jeszcze nie ukarane
zamykasz w pamięci
jak skarb
światło poranka snów.
Unosisz z sobą
obraz wypędzonych proroków.
Wiesz co cię czeka
ale nie słuchasz wyroku...
Jesteś godna zazdrości
w swoim potepieniu...
