Marduk - Dark Endless

To bez wątpienia jeden z najbardziej mocarnych kamieni milowych skandynawskiego black metalu, jedno z najbardziej charyzmatycznych "potępionych dzieł" tamtego okresu, jeden z krążków, obok których nie sposób przejść obojętnie. Muzyczna rzeźnia zamknięta w 8 przystępnych utworach, lejąca żar piekielnych kotłów, deszcz bluźnierczych słów i kaskady potężnych, dopracowanych w studio riffów, na głowy oszalałych z dzikiej radości uczestników prawdziwej muzycznej uczty. Jednym słowem - ekstaza. Może moje słowa wydają się troszeczkę przesadzone, może nawet bardzo, ale emocje towarzyszące mi za każdym odsłuchem "Dark Endless" pozostają nie zmienne, choć minęło już kilka lat od czasu gdy album ten był dla mnie nowością.

Po za tym, że "Dark Endless" to album nieśmiertelny, warto zwrócić uwagę na kilka innych kwestii czyniących go prawdziwym i "bez wazeliny" dziełem muzycznym. Wsłuchując się od pierwszych sekund w dźwięki "Still Fucking Dead (Here's No Peace)" zarażamy się mistyczną, "pokrzywioną" atmosferą krążka. Klawiszowy wstęp budzi naszą czujność, przygotowuje na spotkanie z resztą płyty, które następuje po kilkunastu sekundach jeszcze w tym samym utworze. Marduk nie zamierza nas oszczędzać. Od razu i bez wahania dostajemy po uszach potężną dawką ciężaru, która przez następne kilkadziesiąt minut, rzadko kiedy ma być mniejsza.

Wprowadzeni raz w osłupienie w okolicach kolejnego, "Within The Abyss" oswajamy się ze stylem Marduka, gotowi na kolejne "przystanki". Jak powiedzieliśmy jest ich jeszcze 6 i co znamienne bardzo łatwo je odróżnić. Te kawałki nie tylko charakteryzuje częsta zmiana tempa, ale także niemal wirtuozerskie umiejętności perkusisty i gitarzysty. Sola brzmią naprawdę zniewalająco jak chociażby to z "The Funeral Seemed to be endless", praca perkusji też zresztą powinna się podobać. To nie jest zwykłe nawalanie po garach - byle do przodu. Przy okazji takich kawałków jak "Departures from the Mortals" czy "Holy Inquisition" Andersson jawi się jako geniusz zestawu perkusyjnego, znów troszkę na wyrost - "black metalowy Lars Ulrich". Ale to nie wszystko, bowiem obok klasycznego instrumentarium swoją obecność, od czasu do czasu akcentują także klawisze. Czego zatem chcieć więcej? Można tylko jednego! Idąc za autorem innego artykułu o Marduk, życzyć sobie, by nigdy się nie zmienił.