Po owacyjnie przyjętym "Human" Schuldiner znowu wymienił większość muzyków i do Death trafili tym razem gitarzysta Andy LaRocque (King Diamond) i perkusista Gene Hoglan (Dark Angel). Ze starego składu pozostał jedynie DiGiorgio. Patrząc tym razem na skład zespołu można było mówić o "supergrupie". W efekcie powstał chyba najbardziej kontrowersyjny album zespołu - przez jednych ubóstwiany, przez innych niedoceniony. Tak czy owak - kontrowersyjny.Piąty album Death to instrumentalne monstrum zamknięte w 10 dosc krótkich numerach. W porównaniu do dość spójnego materiału jakim był "Human", "Individual ..." jawi się jako nonszalancki jamming czterech genialnych muzyków. Ale to tylko pozory. Po tymi z pozoru chaotycznymi kompozycjami kryją sie świetnie zagrane melodie oraz kapitalne, chwytliwe harmonie. Najważniejsze jest jednak to, że pod każdym z utworów leży konkretny pomysł, a więc nie ma tu mowy o pitoleniu dla samego pitolenia.
Moim zdaniem "Individual Thought Patterns" to krok naprzód w porównaniu do "Human" jeśli chodzi zarówno o stopień progresji, jak i wartość instrumentalną. Nawet nieco niewyraźny wokal Schuldinera nie waży na fakcie, że jest to chyba szczytowe osiągnięcie Death. Ja jednak powiedziałbym, ze jest to kwintesencja styli czterek geniuszy instrumentalnych, którzy potrafili znaleźć wspólne poletko do stworzenia dzieła jedynego w swoim rodzaju.
Tracklista:
- Overactive Imagination
- In Human Horm
- Jealousy
- Trapped In A Corner
- Nothing Is Everythin
- Mentally Blind
- Individual Thought Patterns
- Destiny
- Out Of touch
- The Philosopher
Wydawca: Relativity Records (1993)
Krzysiek : Czy na pewno Chuck dał takie pole do popisu muzykom: DiGiorgio sam mów...
Krzysiek : Czy na pewno Chuck dał takie pole do popisu muzykom: DiGiorgio sam mów...
