"Tępy sztylet mą nić życia poranił,
Raniąc, a serca nie zatrzymując.
Ariadno!Czemuż Twa nić zgubiła
W tych korytarzach Labrysu nieskończonych!
Pełzając w komnacie przygnębienia...
Przysiągłbym, że to niebo!
Jakże łatwo poświęcić me życie dla chwili z nią.
Tępy sztylet upadł, ten dźwięk...
Tysiącem sopli lodowych dla mojego ciała
Tępy sztylet mą nić życia poranił..."
Raniąc, a serca nie zatrzymując.
Ariadno!Czemuż Twa nić zgubiła
W tych korytarzach Labrysu nieskończonych!
Pełzając w komnacie przygnębienia...
Przysiągłbym, że to niebo!
Jakże łatwo poświęcić me życie dla chwili z nią.
Tępy sztylet upadł, ten dźwięk...
Tysiącem sopli lodowych dla mojego ciała
Tępy sztylet mą nić życia poranił..."
