Chora jesień

Mglisto, szaro, zimno. Taka niby normalność, jak na tę porę roku przystało. No bo w końcu jak ma być w październiku?
Do lata już nie tęsknię. Albo na razie. Śłońce może się schować, odpocząć, przestać już napierdalać po zmęczonych oczach i ustąpić mroźnemu powietrzu na tyle, że wreszcie pod kurtką przestanie się człowiek pocić, jak taki idiota, który nie wie jak ciepło ma się ubrać.
Teraz czas na letarg, na to ogłupienie, przejściowe spowolnienie czasu, które jak co roku poprzedza zimę.
 Zupełnie nie wiem, dlaczego niektórzy lubią tę porę roku? Bo nostalgia, chwila czasu na zastanowienie się?
Kompletna bzdura, nikomu niepotrzebna. No chyba, że ktoś cieszy się, iż skończyły się wreszcie upały i można odetchnąć rześkim powietrzem. Ewentualnie zachwyca się barwami jesieni - ognistym, rdzawym, złotym. Cieszy się widokiem ostatnich w tym roku kwiatów i... ech nie wiem. Powiedzmy sobie szczerze, że ów romantyzm wymiera. Tak, czasem nawet mam wrażenie, że i u mnie. Kiedy dopada smutna, martwa rzeczywistość, wszystko trafia szlag, jakby mróz potraktował delikatne ździebełko trawy.
Silnym chyba trzeba być, by dostrzec pozytywy jesieni - pory roku kojarzącej się realnie z przemijaniem, śmiercią, grypą i dolegliwościami żołądkowymi. Cholera wie, czym jeszcze.
 Zimno to nie jest to, co kotki lubią najbardziej. Łatwo się przeziębić, rozchorować i mieć potem pod wpływem gorączki głupie myśli, odczucia i spostrzeżenia. I nie trudno nawet o dołek, czy napad natręctw i schizofrenicznych lęków. A z takiej małej paranoi trzeba potem umieć wyjść.  Olać pewne rzeczy i nie słuchać głosu paranoika, który podpowiada w głowie teorie spiskowe i rzeczy, których nie ma.
Bo przecież dziwne chmury na niebie, choć wydają się nienaturalne, w rzeczywistości nie są rozpylonym halucynogennym gazem, który wojsko testuje na ludziach, a zwyczajnym smogiem, spalinami, które tak brzydko-ładnie się skotłowały i są zbyt ciężkie, by wznieść się wyżej, więc zawisły nad ziemią.
A staruszkowie mijani ma klatce schodowej wcale nie wyglądają jak zombie, nie mają czarnych oczodołów i nie spowija ich wysuszonych ciał czarna poświata, jakby pochłaniała ich jakaś mroczna energia. I na ten widok wcale nie przebiegają po plecach ciarki i włosy wcale nie stają dęba.  To tylko wyobraźnia. Rozgrzany gorączką umysł, jakby półprzytomny, jakby w połowie był tylko na jawie.
I myślę, że tęsknię już do zimy, kiedy te mało śmieszne zarazki wreszcie zamarzną, kiedy lód i szron uśpi je chociażby do wiosny.
Chociaż byłaby to sroga zima, a mróz to też nie jest coś, co kotki lubią najbardziej, ale wolę już to, niż tą niezdecydowaną, wampiryczną jesień.