To nie będzie kolejna historia o miłości, więc jeśli tego oczekujesz, to nie masz po co czytać.
Stoi sobie pewien dom na wsi, w którym mieszka pewna rodzina - matka
pracująca na dwie zmiany, nie mająca czasu dla swoich dzieci, ojciec
pracujący na budowach, który w domu spędza tylko weekendy, młodsza
córka, gdyż starsza już tam nie mieszka, syn i babcia.
Babcia ma 71 lat. Ma raka. Ma również wyłonioną stomię (przetokę) - jest to taka dziura w brzuchu, z której wystaje kawałek jelita i
tamtędy
wydostaje się kał, przykleja się tam specjalny "worek", w którym
wszystko się zbiera.
Wszyscy kochają ją i często i gęsto odwiedzają, czego młodsza córka
nie lubi ze względu na to, że przy każdych odwiedzinach jest kelnerką,
a
później sprzątaczką.Jeden weekend był bardzo obfity w odwiedziny, ale tacy goście mogą być - którzy pomogą przygotować wspólny posiłek, a potem posprzątać. Aż miło z takimi przebywać. Przyszedł niedzielny wieczór. Wnuczka jak zawsze przyszła do babci rozwiązywać z nią krzyżówki. - Jak ja śmierdzę! - Jo tam! Babcia jest przewrażliwiona, bo nikt nic nie czuje! - Ale ja czuje - worek się odkleił - mówiła coraz to ciszej. Przyjechali następni goście. Wnuczka poszła zrobić herbatę. Weszła do pokoju i przestała oddychać - fetor można było poczuć w całym pokoju, ale nikt nie powiedział ani jednego słowa. Po wizycie babcia poszła do łazienki, wyszła wziąć papierowe ręczniki. - Babcia zostawiła światło! - Ja tam idę... - Płakała. Płakała łzami, które były inne, niż te, które widziałam dotychczas. Płakała nad sobą, nad tym, że nie może sama zadbać o siebie, bo worki do kału zmienia jej córka. Płakała nad tym, że jest zależna od kogoś, że jej córka musi ją "przewijać" , musi "sprzątać jej gówno". Te łzy bezradności na zawsze wryją się w pamięć jej wnuczki. Może i uznacie, że to historia bez sensu, bez ładu i składu, ale mam nadzieję, że docenicie to, że jesteście zdrowi i niezależni, bo to w życiu jest chyba jednak najważniejsze. "... nie pytaj mnie, skąd o tym wiem ..."
