Żygać mi się chce, kiedy ludzie pytają mnie "Co się z tobą dzieje?". Nic. Próbuję poskładać swoje życie na nowo. Wszystkim się wydaje, że jestem zbuntowaną, rozkapryszoną dziewczyną, ze skłonnościami do masochizmu. I jeszcze te ciągłe pytania:"Jakie ty możesz mieć problemy?!". No tak, zapomniałam, że ja się w ich cudownie poukładanym świecie w ogóle nie liczę. Wszystko jest ok, dopóki im przytakuję, ale kiedy pokazuję, że mam swoje zdanie, to w ogóle najlepiwej, żebym się zamknęła, umarła i nie wiem co jeszcze, bo oni nie będą się ze mną użerać. A poza tym, to nie mam prawa podskakiwać, bo trzymam nogi pod ich stołem. A więc tu o to chodzi?! Nie ma sprawy, kończę 18 lat i więcej mnie nie zobaczycie. Bez łaski!!
