Yngwie Malmsteen

Yngwie Malmsteen urodził się 30 czerwca 1963 roku w Sztokholmie. Jego ojciec był wojskowym w stopniu kapitana, natomiast matka Rigmor, artystką. Yngwie miał dwójkę starszego rodzeństwa, siostrę Ann Louise oraz brata Bjorna. Jego rodzice rozwiedli się krótko po jego narodzinach.

Yngwie początkowo nie wykazywał zbytniego zainteresowania muzyką. Przełom nastąpił w dniu śmierci Jimiego Hendrixa - 18 września 1970 roku. Yngwie zobaczył wtedy w szwedzkiej telewizji program poświęcony Hendrixowi, wyemitowany w związku z jego śmiercią. Oryginalny styl gry oraz ekscentryczne zachowanie Jimiego na scenie wpłynęło na młodego Yngwiego tak mocno, iż niemal natychmiast chwycił on gitarę i zaczął ćwiczyć. Od tego momentu jego życie było skupione prawie wyłącznie na graniu. Ćwiczył całymi dniami, do później nocy, nieraz zasypiając z gitarą w rękach.

W wieku dziesięciu lat postanowił zmienić nazwisko Lannerbäck na nazwisko panieńskie matki - Malmsten, nadając mu przy tym bardziej angielską pisownie - Malmsteen, oraz zmodyfikować swoje imię Yngve na bardziej angielsko brzmiące - Yngwie. Od tego momentu opuszczał on często lekcje w szkole, aby móc w tym czasie ćwiczyć. Jego matka, która zauważyła już wtedy jego muzyczny talent, pozwalała mu na to, wspomagając jednocześnie w doskonaleniu muzycznych umiejętności. Oprócz wspomnianego już wcześniej Jimiego Hendrixa, do pierwszych jego inspiracji należeli również Ritchie Blackmore z Deep Purple oraz Uli Jon Roth ze Scorpions, gitarzyści rockowi, których gra była inspirowana muzyką klasyczną. Sprawiło to, iż Yngwie zaczął się bardziej interesować tą muzyką, m.in. takich kompozytorów jak Bach, Vivaldi, Beethoven czy Mozart, z którą miał styczność od wczesnego dzieciństwa za sprawą matki.

Kolejnym ważnym momentem, mającym wpływ na jego grę, był dzień, w którym zobaczył on w telewizji rosyjskiego skrzypka Gideona Kremera wykonującego 24 Kaprysy Niccolò Paganiniego. Miał wtedy trzynaście lat. To wydarzenie pomogło mu znaleźć sposób na połączenie muzyki rockowej z muzyką klasyczną.

W wieku piętnastu lat Yngwie zaprzestał uczęszczania do szkoły. Przez jakiś czas pracował jako lutnik w sklepie muzycznym. Gdy pewnego razu do sklepu trafiła XVII wieczna lutnia z wyżłobionymi progami, zaintrygowany tym Yngwie postanowił przerobić w podobny sposób swoją starą gitarę. Rezultat na tyle go usatysfakcjonował, że dokonał takiej modyfikacji również w pozostałych swoich gitarach.

W tym czasie Yngwie próbował swych sił na rodzimej scenie. Przez dwa lata występował w zespole Powerhouse. Ich muzyka była pełna instrumentalnych sekcji, w których Yngwie pokazywał swoją wirtuozerię. Jednak szwedzka publiczność nie przyjęła ich zbyt dobrze. W wieku 18 lat, szwedzka armia była zainteresowana Malmsteenem. Udało mu się jednak temu zapobiec. W tym samym roku wysłał on swoje demo składające się z trzech utworów, nagrane wraz z przyjaciółmi, do szwedzkiej wytwórni CBS. Nagrania nie zostały jednak nigdy wydane. Powodem było między innymi to, iż wytwórnia chciała aby piosenki nagrano jeszcze raz, ale nie w języku angielskim lecz szwedzkim. Yngwie nie chciał na to przystać. Sfrustrowany zaczął wysyłać demo za granicę. Jednym z jego adresatów był Mike Varney, założyciel Shrapnel Music. Varney w tym czasie udzielał się, pisząc artykuły dla magazynu Guitar Player. Dał on pozytywną recenzję Yngwiemu, po czym zaprosił go do pracy w zespole Steeler.

W lutym 1983 roku, Yngwie Malmsteen przeprowadził się do Los Angeles, aby przyłączyć się do wspomnianego zespołu. Nie uczestniczył on jednak w pisaniu utworów, więc jego udział ograniczał się tylko do partii solowych. Wystarczyło to jednak, aby zwrócono na niego uwagę. Opuścił on zespół jeszcze zanim ich debiut trafił do sklepów.

Wspólnie z wokalistą Grahamem Bonnettem utworzyli zespół Alcatrazz. Tym razem to Malmsteen był autorem muzyki, a Bonnett autorem tekstów. Nie usatysfakcjonowało go to jednak w pełni i przyczyniło się do podjęcia decyzji o solowej karierze. Rok później zrealizował swoje plany, wydając album "Rising Force" pod nazwą zespołu Yngwie J. Malmsteen's Rising Force. Pomimo, że album nie był promowany w ogóle w mediach, osiągnął 60 miejsce na liście Billboardu, otrzymał nominację do Grammy w kategorii Best Rock Instrumental Performance, a przez Guitar Playera został uznany za najlepszy album roku. Yngwie Malmsteen kontynuował swoją karierę wydając albumy "Marching Out" oraz "Trilogy", zwiększając coraz bardziej swoją popularność.

Kariera jego została jednak zagrożona, gdy 22 czerwca 1987 roku swoim Jaguarem E-Type uderzył w drzewo. Uderzenie było na tyle silne, że Malmsteen połamał głową kierownicę. Przebywał w stanie śpiączki przez prawie tydzień. Gdy odzyskał przytomność okazało się, że stracił władzę w prawej ręce, czego powodem było uszkodzenie nerwów. Nie zamierzał on jednak rezygnować ze swojej kariery i zaczął intensywną rehabilitację w celu zregenerowania nerwów. Tego samego roku spotkała go jednak również inna tragedia, jego matka zmarła na raka. Odkrył on również, że jego menadżer roztrwonił wszystkie jego pieniądze.

Malmsteenowi udało się jednak powrócić do muzyki i w roku 1988 wydał album "Odyssey", na którym zaśpiewał były wokalista Rainbow, Joe Lynn Turner. Pod koniec tego samego roku został wyprodukowany, sygnowany jego imieniem Fender Stratocaster. Był to pierwszy, obok Erica Claptona, sygnowany model Fendera.

W lutym 1989 roku Malmsteen zagrał dwa koncerty w Rosji - w Moskwie oraz Leningradzie. Ten drugi został nagrany oraz wydany jako Trial By Fire: Live in Leningrad. Po tej trasie koncertowej rozstał się ze swoim zespołem i przeprowadził do Miami na Florydzie, gdzie skompletował nowy skład i nagrał kolejny album "Eclipse".

W maju 1991 roku poślubił szwedzką wokalistkę popową Erike Norberg. Ich małżeństwo trwało niecały rok. Wydany w 1992 roku album "Fire & Ice", który najpierw ukazał się w Japonii, okazał się wielkim sukcesem. Już w pierwszym dniu zostało sprzedanych 100 000 jego sztuk i album szybko stał się numerem jeden. Osiągnął on status złotej i platynowej płyty praktycznie w całej Europie i Azji. Pomimo tego, jego sława w Stanach Zjednoczonych zaczynała powoli zanikać, głównie za sprawą popularności innych nurtów w muzyce, takich jak grunge czy nu-metal, które wystrzegały się partii solowych oraz nie prezentowały wysokich umiejętności muzycznych artystów.

Rok 1993 okazał się niezbyt szczęśliwy dla Malmsteena. Już pod koniec poprzedniego roku, huragan zniszczył jego posiadłość w Miami. W styczniu zmarł na atak serca jego menadżer Nigel Thomas, z którym współpracował przez cztery lata. W lipcu złamał prawą rękę w wypadku, a miesiąc później został aresztowany, po tym jak jego przyszła teściowa, która była przeciwna związkowi swojej córki z nim, oskarżyła go, że groził jej pistoletem, a córkę trzymał wbrew jej woli. Nie znaleziono jednak potwierdzenia tych oskarżeń i podejrzany został wypuszczony. Pod koniec roku, gdy jego ręka była już w pełni sprawna, podpisał kontrakt z Pony Canyon Records.

Yngwie Malmsteen kontynuował swoją karierę wydając w 1994 roku "The Seventh Sign". Zbudował on również studio we własnym domu w Miami, nazwane Studio 308, w którym jak sam mówił, nie ma ograniczeń czasowych, co pozwalało mu na swobodną pracę. Następnymi wydawnictwami były "Magnum Opus" (1995), "Inspiration" (1996) (zawierający covery zespołów, które były jego inspiracją), "Facing the Animal" (1997).

W 1996 roku Malmsteen postanowił wydać album zupełnie odmienny od pozostałych i pokazać, że jego talent nie ogranicza się tylko do rockowego wirtuoza. W między czasie, pomiędzy zwykłymi wydawnictwami, pracował on nad swoim Concerto Suite, komponując nie tylko partie gitary, ale całej orkiestry. Malmsteen nie chciał, aby album był podobny do kolaboracji innych artystów rockowych z orkiestrami, gdzie zespół grał z akompaniamentem orkiestry, lecz chciał stworzyć dzieło wzorowane na muzyce klasycznej, w którym instrumentem solowym będzie gitara elektryczna. W komponowaniu pomagał mu klawiszowiec z jego zespołu, Mats Olausson. W trakcie nagrywania albumu zespołu Inspiration, gdy Concerto Suite było praktycznie skomponowane, Mats przebywał za granicą. Malmsteen nawiązał współpracę z Davidem Rosenthalem, który utworzył transkrypcje partii orkiestry oraz nagrał wstępną ich wersje za pomocą syntezatora. Po dograniu partii gitary, Malmsteen stwierdził, że wszystko brzmi doskonale i rozpoczął poszukiwania dyrygenta oraz orkiestry. Spotkał on Yoela Leviego, który był dyrygentem Atlanta Symphony Orchestra i w czerwcu 1997 z Czeską Filharmonią sekcje orkiestry. Po powrocie do Miami, zostały dograne partie gitary i w lutym 1998 ukazał się album roku nagrali oni w Concerto Suite For Electric Guitar and Orchestra in Eb Minor Op. 1.

W miesiąc później, 6 marca, żona Yngwiego, April, urodziła syna, któremu dali imię Antonio (na cześć Antonio Vivaldiego). W następnych latach Malmsteen kontynuował wydawnictwa. Kolejnymi albumami były "Alchemy" (1999), "War to End All Wars" (2000) oraz "Attack!" (2002).

W 2003 roku wyruszył w trasę koncertową G3 wraz z Joe Satrianim i Stevem Vaiem. Trasa zaowocowała albumem koncertowym oraz DVD. Do współpracy zaprosił go również Derek Sherinian, u którego udzielił się gościnnie na dwóch albumach, gdzie zagrał w tych samych utworach, w których zagrali Al Di Meola czy Zakk Wylde.

W 2005 Malmsteen wydał kolejny album "Unleash The Fury". Ostatnim jego wydawnictwem jest "Perpetual Flame", wydany 14 października 2008 roku