Type O Negative (nazwa zespołu oznacza grupę krwi 0 i współczynniku RH-) powstał w roku 1989 w Nowym Yorku z inicjatywy Petera Steele'a. Pochodzi on z rodziny polsko-ukrainskiej a właściwe jego nazwisko brzmi Ratajczyk. Zmienił je sobie jednak na cześć Stalina. W składzie zespołu znależli się również Josh Silver (instrumenty klawiszowe), Kenny Hickey (gitara elektryczna) oraz Sal Abruscato (perkusja). Początków jego działalności należy się doszukiwać w grupie Carnivore, którą Steele założył z innymi muzykami. W jej repertuarze znalazły się utwory o charakterystycznym brudnym brzmieniu i bliskich wrzasku partiami wokalnymi, treść była zwykle bardzo kontrowersyjna i bulwersująca.Pierwszy album Type O Negative zatytułowany "Slow, Deep And Hard" z 1991 roku okazał się kontynuacja pewnych treści Carnivore. Muzyka jaka przedstawił zespół była połączeniem punku i hardcore'a zabarwiona instrumentami klawiszowymi. Mroczny apokaliptyczny nastrój płyty dopełnia poszarpana forma kompozycji. Praktycznie każdy z nich składał się z części, często odmiennych rytmicznie i aranżacyjnie. Muzyce towarzyszą prowokacyjne teksty. Stworzony w nich świat jest pozbawiony praktycznie wyższych wartości. Wszystkim kieruje seksualne pożądanie, a zdrada karana jest śmiercią. Zdaniem Steele'a przeznaczeniem człowieka jest walka, a końcowym rezultatem jest samodestrukcja.
Album ten był niewątpliwą reakcja Steele'a na burzliwe rozstanie ze swoja przyjaciółką. W tym czasie rzeczywiście próbował popełnić samobójstwo. Muzyka okazała się jednak skuteczna terapią. Następna płyta - album koncertowy zatytułowany "The Origin Of The Feces" - jest reakcją na rozstanie. Zawiera ona motywy z debiutanckiej płyty układające się w logiczną opowieść. Bohater odkrywa, że jest zdradzany przez partnerkę ("I Know You're Fuckin' Someone Else"), zastanawia się czy popełnić samobójstwo ("Are You Afraid?" i "Gravity" z przejmującym skandowanym wersem: "One, two, three, four, I don't wanna live no more!", postanawia jednak zabić partnerkę ("Pain" i "Kill You Tonight"), zabija ją ("Hey Pete" - ciekawa trawestacja "Hey Joe" z repertuaru Jimiego Hendrixa), jednak zabójstwo nie daje mu pełnej satysfakcji ("Kill You Tonight Reprise").
Niespełniona miłość jest również tematyką niektórych utworów z następnej płyty zatytułowanej "Bloody Kisses" i wydanej w 1994 r. Miłość przewija się praktycznie w każdym utworze. Oprócz programowego "We Hate Everyone" i krótkich utworów instrumentalnych, miłość pojawia się w rożnych postaciach. W "Christian Woman" bohaterka pragnie fizycznego zbliżenia z Chrystusem, w "Black No. 1" kobieta się umawia z wampirem-diabłem, w "Blood & Fire" bohater rozważa przyczyny porzucenia go przez kobietę i rozpacza, ze już nie będzie więcej nocy z "krwią i ogniem". Utwór tytułowy opowiada o samobójczej śmierci kobiety, a mężczyzna klęcząc u jej zastygającego ciała zastanawia się czy będzie miał na tyle odwagi by pójść w jej ślady. Jak twierdzi Steele bodźcem do napisania tego utworu był smutek z powodu śmierci ulubionej kotki. Prowokacyjnym tekstom towarzyszy bardzo ciekawa muzyka. Bogatsza w brzmieniach i rytmie, łączy w sobie odmienne style - od metalu po rock gotycki. Utwory są kilkuczęściowe, wielowątkowe, ze zmianami nastroju i tempa. Z muzyką doskonale współbrzmiewają partie wokalne.
Po nagraniu płyty z zespołu odszedł perkusista Sal Abruscato, który zasilił szeregi zespołu Life Of Agony. Na jego miejsce grupa przyjęła Johnny'ego Kelly'ego - przyjaciela zespołu i technicznego Sala. W sierpniu 1996 roku ma wyszła następna płyta zatytułowana "Octoberust". Peter Steele mówił o tej płycie w swoich wywiadach, że tym razem "poszliśmy za głosem swoich serc i swoich penisów". Muzykę na tej płycie można określić jednym słowem: jesień. To jesienna muzyka (jak zresztą wskazuje sam tytuł płyty), a utwory zawarte na niej różnią się od poprzednich płyt swoistą odmianą optymizmu. Co prawda znalazły się też na niej utwory smutne i przygnębiające takie jak "Red Water (Christmas Mourning)". Opowiada on o przemijaniu czasu. Czas płynie, nadchodzą kolejne święta Bożego Narodzenia a przy stole coraz mniej przyjaciól (Mój stół nakryty jest dla siedmiu, tylko ostatniego roku jadło tu jedenaście osób...). Peter nie byłby także sobą gdyby nie umieścił jakiegoś bulwersującego tekstu. Takim na pewno jest dla niektórych piosenka "My Gilfriend's Gilfriend". Krótkim podsumowaniem tego utworu niech będą słowa Petera Steela, którymi zapowiedział tę piosenkę na koncercie we Wrocławiu: "You know... Two girls, one man , one bed".
Lata 1997 i 1998 głównie obfitowały w składanki i kompilacje. Pojawił się także jeden singiel - "Cinnamon Girl". Najpierw ukazał się soundtrack do filmu "Pirvate Parts", następnie soundtrack do filmu "I Know What You Did Last Summer", później kompilacja "The Darkest Hour". Zaś wraz z nadejściem maja 1998 roku pojawia się film "Nosferatu: The First Vampire", do którego Type O Negative zrobił całą ścieżkę muzyczną (film ten jest przez niektórych uważany za jeden wielki teledysk gothic metalowy). Film jest przeróbką horroru z 1922 roku "Nosferatu", któryż znowu bazował się na powieści "Drakula" Brauma Stokera. We wrześniu i październiku ukazały się dwa kolejne soundtracki - "Songs Of Witchblade", a następnie do filmu "Bride Of Chucky". Na koniec, w marcu 1998 roku pojawił się drugi materiał filmowy (na VHS) Type O Negative, czyli "After Dark".
Rok 1999 otwiera wydanie soundtracku do (zresztą przez większość uznawana za głupiego) filmu o jakże wymownym tytule "Rage: Carrie II". Jest to 2 część (chyba sequel) wielkiego hitu nakręconego na podstawie bestsellerowej książki Stephena Kinga. Następnie nadchodzą kolejne dwa soundtracki - pierwszy do gry "Duke Nukem", drugi zaś do znanego filmu "The Blair Witch Project". Na koniec września 1999 roku nadchodzi kolejny album Type O Negative, czyli "World Coming Down". Do tejże płyty pojawił się także nowy teledysk - "Everything Dies".
Początek roku 2000 dał nam nowy singiel "Everything Dies", zaś w październiku ukazała się składanka najgorszych z najgorszych piosenek Type o Negative, czyli "The Least Worst Of". Na płytę zostały starannie dobrane wszystkie najlepsze kawałki zespołu, począwszy od "Slow, Deep and Hard", a skończywszy na "World Coming Down". Wkrótce potem Peter dostaje zaproszenie od Tony'iego Iommi'ego, byłego gitarzysty Black Sabbath, by wystąpił na jego płycie. On oczywiście się zgodził pojawiając się na albumie "Iommi" w piosence "Just Say No To Love". Następnie Type O Negative wyruszył na koncerty wraz z Coal Chamber, Full Devil Jacket, a także The Deadlights. Jak się później okazało, "October Rust" otrzymał status złotej płyty, czyli tak jak "Bloody Kisses" w 1994 roku.
Ponownie rozpoczął się proces pisania i komponowania w roku 2001. W międzyczasie Type O Negative nagrał piosenkę, a dokładniej cover intra wrestlera Kane, dla WWE (World Wrestling Entertaintment). Tytuł utworu brzmi "Out of the Fire" i pojawia się później w edycji dwupłytowej "Life Is Killing Me".
W roku 2002 roku Peter wystąpił gościnnie na płycie nimieckiej piosenkarki Doro Pesch na jej płycie "Fight" w piosence "Descent", zaś Kenny'emu i jego żonie Bonnie urodziło się dziecko.
Premiera kolejnego albumu, "Life Is Killing Me" nastąpiła 14 czerwca 2003 roku. Wkrótce po ukazaniu się nowego krążka pojawiła się limitowana edycja dwupłytowa. Następnie w sierpniu do sklepów trafił soundtrack do filmu "Freddy vs. Jason". Po tym Type O Negative ruszył w trasę koncertową i długa przerwa w działalności zespołu. Natomiast 8 lipca zespół wystąpił w Polsce w ramach Life Is Killing Me Tour.
Według doniesień jakie pojawiały się w internecie oraz oficjalnych informacji od zespołu, Peter miał poważne problemy zdrowotne, co spowodowało olbrzymią obawę o dalsze losy Type O Negative. Milczenie przerwała wieść o nadchodzącym DVD - "Symphony for the Devil". Koncertowe wideo pojawiło się 14 marca 2006 roku. Kilka miesięcy później, 12 września 2006 roku pojawił się kolejny "the best of" zespołu - "The Best of Type O Negative".
Na nowy album fani musieli czekać aż do 19 marca 2007 roku. "Dead Again" nawiązywał mocno do wschodniej stylistyki. Na okładce pojawił się Rasputin, zaś wszystkie teksty na okładce płyty zapisane zostały czcionką imitującą cyrylicę. Płyta wydaje się być powrotem do korzeni, a nawet nawiązuje do stylistyki Carnivore. 14 czerwca zespół wystąpił w warszawskim klubie Stodoła. Koncert Type o Negative poprzedziły występy zespołów Desdemona i Ciryam. 4 sierpnia zespół wystąpił podczas festiwalu Przystanek Woodstock.
14 kwietnia 2010 roku amerykański serwis muzyczny KNAC poinformował o śmierci Petera Steela. Śmierć artysty chwilę później potwierdził wieloletni przyjaciel i muzyk Type O Negative, Kenny Hickey. Informację o śmierci wokalisty przekazał też klawiszowiec Type O Negative - Josh Silver. Przyczyną zgonu Steela był atak serca.
Muzyka Type O Negative nie jest tworzona dla przyjemności. Utwory powstają w chwilach smutku i przygnębienia. Muzyka traktowana jest jako cześć życia. Terapia. Życie natomiast w ich opinii jest przedsionkiem śmierci... To czas, który staramy się jakoś zabić w oczekiwaniu nieuchronnego końca...
Skład:
Josh Silver - instrumenty klawiszowe
Kenneth Hickey - gitara elektryczna
John Kelly - perkusja
Byli członkowie zespołu:
Peter Ratajczyk "Steele" - wokal, gitara basowa (1989-2010)
Sal Abruscato - perkusja (1991-1993)
Dyskografia:
01. Slow, Deep And Hard (1991)
02. Origin Of The Feces (1992)
03. Bloody Kisses (1993)
04. October Rust (1996)
05. Stone Flowers (Compilation) (1998)
06. World Coming Down (1999)
07. The Least Worst Of (Compilation) (2000)
08. Life Is Killing Me (2003)
09. Dead Again (2007)
Oficjalna strona internetowa: www.typeonegative.net
MySpace: www.myspace.com/typeonegative
