Wracać wciąż do domu Le Guin
Zmierzch Bogów
Recenzje :

Katatonia - Last Fair Deal Gone Down

Tonight’s Decision, Katatonia, Fred Norrman, Mattias Norrman, Dellamorte, Daniel Liljekvist, Last Fair Deal Go Down, rock, Jonas Renkse

Po „Tonight’s Decision” Katatonia uzupełniła swój skład. Fred Norrman przestał obsługiwać bas, gdyż sięgnięto po pomoc jego brata Mattiasa, grającego wcześniej w Dellamorte, a na perkusji pojawił się Daniel Liljekvist. Obaj zostali w zespole na długo, nagrywając wiele płyt, a pierwszą z nich była „Last Fair Deal Go Down”. Pesymizm bijący z tytułu i okładki idealnie przekłada się na muzykę i aż dziw, że z tej tragedii potrafiono uczynić coś tak pięknego i wzruszającego.

Jak się rozpłakać, żeby wszystkim się to podobało? Jak rozpaczać wprawiając wszystkich w stan osłupienia? Właśnie tak. Właśnie tak jak Jonas Renkse, gdy śpiewa „I Transpire” czy fantastyczny „The Future Of Speech”. Boleść wylewa się strumieniami, a w sercu narasta jakieś ciepło, jakieś ukryte głęboko uwielbienie dla tego smutku, dla tego żalu, który tak niesamowicie się objawia. Jak upojny jest „Tonight’s Music”, który otula mgłą gitar i eterycznością wokalu. Jak urokliwy jest „Clean Today” pochłaniający niczym lot w studni głową w dół. Jak obezwładniający jest „Sweet Nurse”, którego słodycz rozpływa się w melancholijnej tęsknocie. A wszystko to w oparach leniwych gitar, które jednak potrafią się zakotłować, wyłonić w zwartym szyku i zaszumieć barwami szarości. Potrafią się zerwać i chlusnąć jesienną słotą wprawiając w tan odcięte od myśli ciało. Świadomość jest obezwładniona, ale ruch istnieje i to w doskonałej, zespolonej z muzyką formie. Wszystkie te utwory mają ogromną muzyczną głębię gitar i klawiszy. Wszystkie obezwładniają wyrafinowaną, subtelną melodyką, przestrzennością formy i tymi wspaniałymi, chwytającymi za serce wokalami.

Takim momentem, który zawsze robi na mnie szczególne wrażenie jest „We Must Bury You”. Scena linczu, katowania, kopania klęczącego i wieszania go na drzewie jakoś tak nie pasuje do tego łagodnego obrazu, a zaraz nadchodzi najbardziej ekspresyjny i rockowy refren: …We must bury you so deep that no one should find you”. Jest to nie tylko znakomite muzycznie i porywające, ale i wstrząsające, wywołujące jakieś straszne sceny przed oczami. No, a potem następuje refleksja, wyrzuty sumienia, żal za grzechy i wołanie o przebaczenie. Znakomity, emocjonujący i trzymający w napięciu numer.

Za drugi punkt kulminacyjny albumu uważam „Passing Bird”. Jonas przechodzi tu samego siebie pod względem klimatycznych wokali, a cała piosenka ma w sobie wiele tajemniczości, bardzo chwytliwe linie melodyczne i udanie wyeksponowane punkty krytyczne. Najważniejsze jednak, że „Last Fair Deal Gone Down” nie jest płytą dwóch czy trzech przebojów, a dziełem zupełnym, którym można się rozkoszować od samego początku do samego końca.

Tracklista:

01. Dispossession
02. Chrome
03. We Must Bury You
04. Teargas
05. I Transpire
06. Tonight's Music
07. Clean Today
08. The Future Of Speech
09. Passing Bird
10. Sweet Nurse
11. Don't Tell A Soul

Wydawca: Peaceville Records (2001)

Ocena szkolna: 5

Komentarz
Średnia ocena: 0
Oceny: 0
starstarstarstarstar

Podobne artykuły