Czasem, czytając książkę, trafiam na fragment, który mnie szczególnie uderza. Tym razem znalazłam taki w opowiadaniu "Wściekła ulica" G. K. Chestertona.
"Wyobraźcie sobie, czysto hipotetycznie, że siedzę na lunchu w jednej z restauracji w City, gdzie ludzie tak błyskawicznie pochłaniają jedzenie, że w ogóle nie ma w tym nic z jedzenia, a swoją półgodzinną przerwę spędzają w takim pośpiechu, że nie ma w tym żadnego odpoczynku. Nic bardziej nonsensownego niż spieszyć się w czasie wolnym. Wszyscy mieli na głowach wysokie, błyszczące kapelusze, jak gdyby nie mogli stracić tej chwili, aby powiesić je na wieszaku, i u każdego jedno oko ciągle łypalo w bok, zahipnotyzowane przez wielkie oko zegara. Krótko mówiąc, byli to więźniowie nowoczesnego systemu niewolnictwa i niemal słyszałem, jak podzwaniają ich kajdany. Właściwie każdy był skrępowany łańcuchem, najcięższym łańcuchem, jaki kiedykolwiek zniewolił człowieka - nazywa się go łańcuszkiem od zegarka."Hmm... "najcięższy łańcuch, jaki kiedykolwiek zniewolił człowieka".
Zaznaczyć należy, że jest to opowiadanie z początku XX wieku.
Wychodzi więc jednak na to, że ten pośpiech, na który dzisiaj wszyscy tak narzekają, nie jest tworem tak nowym, jak by się zdawało.
No właśnie - narzekamy. Wielu narzeka na pośpiech, brak czasu, zagonienie.
Wielu narzeka - a ilu "coś z tym robi?"
Na ile ten łańcuch nas krępuje, a na ile my sami mu pozwalamy?
Kto z Was ostatnio, idąc do szkoły/pracy/na uczelnię, zatrzymał się, by popatrzeć na buszujące w trawie ptaki? By posłuchać ich rozmów wśród gałęzi drzew? Stanął na chwilę w oknie wsłuchując się w burzę? Idąc ulicą zatrzymał się, by popatrzeć na drzemiącego kota? Przechodząc obok placu zabaw pohuśtał się na huśtawce?
Co ostatnio zrobiliście, takiego małego, aby na chwilkę, na krótką chociaż chwilkę zatrzymać się i przypomnieć sobie, że żyjecie?
Alpha-Sco : Minawi, nieraz siedzę po 12 godzin i więcej na dyżurze, ale to nic nie zmi...
minawi : Trochę abstrahując; no proszę was, Coelho prawi takie komunały,...
bambol : Teraz Alpha-Sco to mam do myślenia. Tak rozważam kiedy czuję się wo...
