Leżę na podłodze w mym pokoju pod osłoną wieczornego mroku,który odstraszam zapaloną lampą,i zastanawiam się,dlaczego jest mi zimno. Bo jest. Pierwszym powodem,który przychodzi mi na myśl jest chłód w pomieszczeniu,budynku,a wreszcie i w przestrzeni. Jako,iż moja rzeczywistość rozpłaszczona(niczym po upadku) jest na tejże właśnie,to nic dziwnego,że ona wraz ze swym przeklętym zimnem przenika mą rzeczywistość,me ciało,mnie. Co ze mnie wnika w przestrzeń? Wolę teraz nie myśleć,może innym razem.
Leżę tak w ciszy. Obok brzęczy wyłączone radio,ale nie wiem dlaczego. Przecież i tak go nie włączę. Może to z powodu ciszy odczuwam chłód? Wszak nieustannie obserwuję jak ona drży zamarzając w powietrzu,czekam aż utworzy sople na żarówkach podobne do stalagmitów czy stalaktytów-nie odróżniam. Pokój przeobrazi się w jaskinię,a ja powrócę do korzeni. Stanę się człowiekiem pierwotnym godnym archeologicznego odkrycia homo ludens słowem. Tylko kto do mnie dotrze? Ech.
Tymczasem już prawie leżę nad kartką;policzkiem wbijam się w jej kraciastą teksturę. Nie to,że chciałabym się uwięzić-chłód mnie męczy. Jest pochylającym się nade mną,prawie że siedzącym okrakiem,wampirem wysysającym ciepło. Sprzecznie oraz bezsprzecznie,choć nie wiem czy tak można-być zimnym pomimo błyszczenia(lub raczej,parowania) upałem? Co prawda,wątpię,by ludzkie ciepło miało taką siłę mogącą stopić uosobienie lęku. A e tam ze strachem.
Czuję,że krwawię. Skądś wypływa ten czerwono-czarny płyn zostawiając ślad na podłodze i będę zawsze pamiętać-chyba,że machnę nogą i go zmażę.
No super,ktoś na dodatek otworzył drzwi. Czuję dosłownie ruch zimniejszego powietrza jak złodziej skradającego się pod mój brzuch. Gdybym wiedziała gdzie są te cholerne drzwi,poszłabym je zamknąć,chociaż nie jestem pewna czy chciałoby mi się. Lenistwo wynika z chłodu i jest chłodem. Zatoczono koło,zadyszka już wyłazi z szafy,głową łupiąc o sople.
I kto,pytam,kto nas teraz odkryje?
