A gdy do Bruce’a Dickinsona dołączył Adrian Smith wydarzył się wypadek. Tak zwany cud narodzin. „Accident Of Birth” to piękny heavy metalowy wyskok z łona, sięgający aż gwiazd i otwartego kosmosu, po którym podróżujemy w świetlnych arteriach melodyjnych gitar i w towarzystwie jeszcze bardziej dźwięcznego śpiewu. Stąpamy rozważnie i dostojnie, aż docieramy do prawdziwych szczytów apokalipsy i dróg prowadzących wprost do piekła.

Nagranie pierwszej płyty zajęło Iron Maiden pięć lat, a już rok później gotowy był drugi album „Killers”. Okazało się jednak, że większość zawartych na nim piosenek to stare nagrania, powstałe jeszcze przed debiutem. Czy to znaczy, że gorsze? Może z punktu ówczesnej hierarchii wartości twórców tak, ale z perspektywy czasu zupełnie tego nie widać. Wzbogacona o takie szlagiery jak „Murders In The Rue Morgue” i „Killers” płyta z miejsca stała się hitem i otworzyła zespołowi drzwi do światowej kariery.

Po albumie „Blood Oath” Mike Smith po raz drugi odszedł z Suffocation, a także po raz drugi jego szeregi zasilił Dave Curloss z takich zespołów jak Malevolent Creation i HatePlow. Jego poprzedni pobyt, w latach dziewięćdziesiątych, nie zaowocował płytą i zakończył się rozpadem grupy. Tym razem stało się inaczej i kolejne dzieło, „Pinnacle Of Bedlam”, ukazało się już z nowym perkusistą.

W stosunku do „Judgement” skład Anathemy na ich szóstej płycie „A Fine Day To Exit” poszerzył się o klawiszowca Lesa Smitha, który brał już udział w nagrywaniu „Eternity”, a następnie współpracował z Cradle Of Filth. To, że Danny Cavanagh zdecydował się podzielić keyboardowym splendorem może świadczyć o tym, że zespół zapragnął pogłębić tę sferę swojej twórczości i rzeczywiście sporo tu atmosferycznego tła i przestronnych pejzaży, a muzyka Anathemy jest jak zwykle głęboka i nasiąknięta smutkiem.

Po dziesięciu tłustych latach i sześciu wspaniałych płytach Iron Maiden opuścił Adrian Smith. O kulisach jego odejścia można wiele się dowiedzieć z autobiografii Bruce’a Dickinsona. To nie były dobre czasy, a oni sami czuli, że to co robią zaczyna być coraz bardziej powtarzalne. Pojawiły się różnice zdań, zawrzało i się przelało. Na ósmej płycie zespołu „No Prayer For The Dying”, na drugiej gitarze zagrał, współpracujący z Brucem w jego działalności solowej, Janick Gers, a całe Iron Maiden zagrało prościej i bardziej klasycznie niż na swoich ostatnich albumach.

Wielkie oburzenie towarzyszyło zwolnieniu przez Iron Maiden Paula Di’Anno. Po wydaniu płyty „Killers” zespół stał się bardzo znany i zwiedzał świat koncertując jako samotny lider lub jeszcze supportując takie gwiazdy jak UFO czy Judas Priest. Charyzmatyczny wokalista był rozpoznawalny, lubiany przez publiczność i utożsamiany ze stylem grupy. Do dziś wielu starszych fanów z sentymentem powie, że to najlepszy głos Ironów. Górę wzięły jednak problemy z uzależnieniami i coraz częstsze niedyspozycje, niweczące wysiłek pozostałych muzyków i hamujące rozwój zespołu. Musiało dojść do zmiany. Ci co narzekali nie mogli jednak się spodziewać co wydarzy się już za chwilę. Na scenie pojawił się nie znany nikomu Bruce Dickinson z zespołu Samson, który na zawsze miał zmienić oblicze Iron Maiden.

2 czerwca 2017 roku w Tauron Arenie Kraków przed główną gwiazdą wieczoru - Aerosmith wystąpi grupa Beyond The Black, młody, ale doskonale rozpoznawalny zespół z Monachium. To co ich wyróżnia, to świeże spojrzenie na metal symfoniczny, duży profesjonalizm i dobre teksty, a także bardzo mocny i wszechstronny wokal Jennifer Haben. 

Już 10 marca 2017 roku (piątek), w łódzkim Teatrze Muzycznym będzie można wysłuchać i obejrzeć Symphonicę. Widowisko multimedialne z gościnnym udziałem Małgorzaty Ostrowskiej (ex Lombard) to pierwsze w Polsce widowisko z muzyką zespołów: Metallica, Nirvana, Pearl Jam, Deep Purple, AC/DC, Guns N' Roses, Aerosmith, Soundgarden, Nightwish. Jest to podróż po niezwykłym świecie artystycznych doznań, w którym potęga elektrycznych gitar współgra z subtelnym i pełnym klasy śpiewem operowym, a wszystko wypełnia brzmienie orkiestry symfonicznej.

Bruce Dickinson wraca do Iron Maiden! W 1999 roku ta wiadomość zelektryzowała fanów na całym świecie. Wielki i wyczekiwany powrót niósł ze sobą ogromne nadzieje, ale to nie wszystko. Po dziewięciu latach do zespołu wrócił także Adrian Smith. Co ciekawe nie oznaczało to podziękowania za współpracę dla Janicka Gersa i od tej pory Iron Maiden mieli trzech gitarzystów. Płyta „Brave New World” ukazała się w 2000 roku i myślę, że spełniła oczekiwania. Odnowiony zespół wzniósł się na wyżyny i zaprezentował z jak najlepszej strony, w pełni wykorzystując swój potencjał i odrestaurowane możliwości.

Wraz z Wydawnictwem Czarne zapraszamy do udziału w konkursie, w którym wygrać można jeden z dwóch egzemplarzy książki Patti Smith - "Pociąg linii M". To kolejna, po wydanych w Polsce „Poniedziałkowych dzieciach” oraz “Obłokobujaniu” autobiograficzna opowieść kultowej artystki, ikony nowojorskiego punk rocka, która zdobyła uznanie na całym świecie dzięki nowatorskiemu połączeniu muzyki i poezji. Nowy Jork, Greenwich Village, pierwsza stacja pociągu linii M. Przy stoliku w kawiarni siedzi kobieta. Zawsze zamawia czarną kawę i razowe grzanki z oliwą. To Patti Smith, piosenkarka, poetka, jedna z najważniejszych artystek w historii rocka.

Aerosmith, najlepszy rock’n’rollowy zespół Ameryki, ogłosił dziś gigantyczną, europejską trasę, w jaką wyruszy w przyszłym roku. Prosto z niezwykle udanych koncertów w Ameryce Południowej, Aerosmith ponownie przeprawi się przez Atlantyk, przywożąc ze sobą jedno z największych rockowych show w historii. Zapowiada się show, które koniecznie trzeba zobaczyć w 2017 roku, zwłaszcza, że jest to pożegnalna trasa Aerosmith, którą zespół zakończy działalność, mówiąc swoim fanom: “Aero-Vederci Baby!”.

“Pociąg linii M” to kolejna, po wydanych w Polsce „Poniedziałkowych dzieciach” oraz “Obłokobujaniu” autobiograficzna opowieść kultowej artystki, ikony nowojorskiego punk rocka - Patti Smith, która zdobyła uznanie na całym świecie dzięki nowatorskiemu połączeniu muzyki i poezji. To fascynujący i niezwykle osobisty pamiętnik wyjątkowej kobiety, która z lekkością snuje opowieści o intymnych i powszednich chwilach, drobnych sprawach, niepokojach i szaleństwach dnia codziennego. 

The Cure zagra 30 koncertów w 17 europejskich krajach jesienią 2016 roku. To będzie pierwsza duża trasa zespołu po Europie od 2008 roku. W ciągu ostatnich 7 lat zespół zagrał szereg prestiżowych koncertów w Londynie i był gwiazdą większości najważniejszych europejskich festiwali, w tym Roskilde, Werchter, Reading & Leeds, Pinkpop, Hurricane & Southside, Paleo, Vieilles Charrues, BBK, Belfort, Optimus Alive!, Primavera, Frequency, Electric Picnic i Bestival. 

"Aerosmith Rocks Donington 2014" to coś znacznie więcej, niż tylko koncert. To doskonały dokument pokazujący potężną i wybuchową więź pięciu mężczyzn – Stevena Tylera, Joe Perry’ego, Brada Whitforda, Toma Hamiltona i Joeya Kramera, która łączy ich samych oraz z fanami na całym świecie. Aerosmith był główną gwiazdą Download Festival w Donington Park i pokazał całą swoją siłę i ogromny talent dając świetny występ wypełniony samymi hitami, takimi jak Love In An Elevator, Walk This Way, Eat The Rich, I Don’t Want To Miss A Thing, Dude (Looks Like A Lady), Toys In The Attic, Sweet Emotion, Mama Kin i wieloma innymi. 

„Shake Rattle Racing” to druga płyta duńskiego hard rockowego zespołu Bullet Train Blast. Można w niej odnaleźć klimat starych zespołów rockowych i poczuć siłę ciężkiej odmiany rock and rolla. Nie cała płyta jednak utrzymana jest w ostrym tonie i moim zdaniem nie wszystkie utwory trzymają odpowiedni poziom. Niestety zespółowi zdarza się rozrzewnić stając się nijakim. No, ale może jest to jednak kwestia gustu.

Podróż po niezwykłym świecie artystycznych doznań. Świecie, w którym potęga brzmienia elektrycznych gitar współgra z subtelnym i pełnym klasy śpiewem operowym, a wszystko wypełnia brzmienie orkiestry symfonicznej. Dźwięk, ruch, obraz i światło tworzą metafizyczny spektakl, a w tej niezwykłej oprawie usłyszeć można ponadczasowe rockowe i metalowe ballady. Ten świat nazywa się Symphonica. Będzie można go odkryć w niedzielę andrzejkową, 29 listopada 2015 roku w Bydgoszczy. Premiera widowiska miała miejsce w Filharmonii Podkarpackiej 14 września 2014 roku. W ciągu sześciu miesięcy przygotowywało ją ponad 50 osób. 

Agencja Go Ahead zaprasza na dwa koncerty grupy The Smith Street Band. Zespół zagra 14 sierpnia w warszawskiej Hydrozagadce i 15 sierpnia w poznańskim klubie Pod Minogą. The Smith Street Band to skład pochodzący z Melbourne w Australii. Debiutowali w 2010 roku EP „South East Facing Wall”. Obecnie mają na koncie już trzy albumy długogrające: „No One Gets Lost Anymore” z 2011 roku, „Sunshine and Technology” z 2012 i „Throw Me In the River” z 2014. Zespół cieszy się sporą popularnością w Australii, ale zdobywa też coraz większy rozgłos poza ojczyzną.

Miseo jest przedstawicielem niemieckiego oldschoolowego death metalu. Już front okładki zdradza inspiracje, ale prawdziwy obleśny obraz w szwedzkim stylu odnajdziemy rozkładając ją do formatu A4. Fajnie, szkoda tylko, że po drugiej stronie, wśród innych podstawowych informacji, nie znalazło się miejsce nie tylko na teksty, ale nawet na spis utworów. Myślę więc, że z Blacksmith Records otrzymałem płytę z okładką w foliowej koszulce, ale bez tyłu, który powinien być na odwrocie pudełka. Żeby śledzić tracklistę musiałem więc korzystać z internetu.

Morrissey, były lider zespołu The Smiths, wystąpi na dwóch koncertach w Polsce: 19 listopada w Klubie Stodoła w Warszawie oraz 21 listopada w Krakowie w Teatrze Łaźnia Nowa. Morrissey jako były wokalista The Smiths (zapewne najważniejszego zespołu indie w Wielkiej Brytanii w latach 80-tych) dzięki poetyckim tekstom pełnym romantycznego niepokoju, wyobcowania społecznego i ciętego dowcipu związał się mocno z liczną grupą podobnie jak on wrażliwej i zniechęconej młodzieży. W 1988 roku wydał pierwszą solową płytę zatytułowaną „Viva Hate”. Po spokojnym okresie na przełomie tysiącleci, Morrissey powrócił na scenę muzyczną w 2004 roku z albumem „You Are the Quarry”, którego sukces udowodnił, że artysta pozostaje jedną z najbardziej lubianych postaci alternatywnego rocka.

„Live In London: Hammersmith Apollo 1993” to koncertowe wydawnictwo, które będzie nie lada gratką dla fanów Dio. Materiał został zarejestrowany 12 grudnia 1993 roku w londyńskim Hammersmith Apollo. Tego wieczoru zespół grał ostatni koncert podczas europejskiej trasy promującej album „Strange Highways”. W tym czasie skład Dio tworzyli oczywiście Ronnie James Dio (wokal), Vinny Appice (perkusja), Jeff Pilson (bas) oraz Tracy G (gitara). Podczas koncertów fani, oprócz utworów Dio, mogli usłyszeć klasyki z repertuaru Black Sabbath i Rainbow. „ Live In London: Hammersmith Apollo 1993” będzie dostępny jako 2CD, DVD oraz Blu-Ray i znajdzie się w sklepach 12 maja.