W każdym niemal środowisku, prędzej czy później, wypływa temat “singielstwa”.
I nagle okazuje się, że nie ma wśród nas samotnych, tylko same single! Nikt nie jest sam, bo chciałby mieć tą drugą połówkę tylko, że “nie wychodzi” ale wszyscy są szczęśliwi, bo tak chcą, bo tak jest wygodnie, bo są wolni, niezależni, bla, bla, bla. Niektórzy tak funkcjonują i dobrze im z tym. Ok.
Dlaczego tak trudno przyznać się do samotności? Polska się zmienia, ale osoba samotna ciągle jest kojarzona z pewną życiową bezradnością, naiwnością, “wadą fabryczną” czy wreszcie wybrednością. To właśnie dlatego potrzeba odwagi cywilnej, by ogłosić się osobą, dla której związek jest wartością, która swój egoizm potrafi “odwiesić na kołku” na rzecz życia z drugim człowiekiem.
W jednej i drugiej grupie trafiają się także... pozerzy.
Jak
wszędzie. :/
