Pearl Jam - grunge'owy zespół, który powstał w 1990 roku w Seattle (USA). Najpierw jednak był... Mother Love Bone (założony w roku 1988). Odniósł on spory sukces. Niedługo później nastąpiła tragiczna śmierć jego wokalisty - Andrew Wooda - spowodowana przedawkowaniem narkotyków. Płyta "Apple", nad którą Andrew pracował z innymi członkami zespołu MLB, została wydana pośmiertnie. Była to pierwsza i ostatnia płyta Mother Love Bone.
Po śmierci Andrew Wooda, Stone Gossard, Mike McCready, Eddie Vedder oraz ówcześni muzycy zespołu Soundgarden zebrali się, aby nagrać płytę w hołdzie dla ich zmarłego przyjaciela. Powstał projekt o nazwie Temple of the Dog, który w 1991 roku wydał płytę o takim samym tytule.Stone Gossard i Jeff Ament nagrali wraz z gitarzystą Mike'em McCreadym kasetę demo z trzema piosenkami. Kaseta dotarła do Jacka Ironsa, który to przekazał ją Eddiemu Vedderowi (obaj muzycy grywali ze sobą w koszykówkę). Vedder dodał partie wokalne, które tak się spodobały Amentowi i Gossardowi, że od razu przystąpiono do współpracy. Wraz z Dave'em Krusenem sformowano zespół Mookie Blaylock. Jako że Mookie był graczem zespołu NJ Nets, fakt ten wywołał wiele komplikacji i postanowiono zmienić nazwę na Pearl Jam. Do tej pory nie wiadomo na pewno skąd pomysł na taki tytuł. W jednym z pierwszych wywiadów Eddie Vedder oświadczył, iż jest to na cześć dżemu wyrabianego przez jego babcię Pearl wg przepisu jego dziadka-Indianina. Jednak debiutancki album zadedykowali numerowi gracza. Geneza nazwy "Ten" jest dwojaka - poza wspomnianym wyżej numerem koszykarza, przy tworzeniu płyty pracowało dziesięć rąk, uszu i oczu, jak mówią sami członkowie zespołu.
"Ten" - ów pierwszy album - składa się z 11 piosenek, których tematem przewodnim jest śmierć i seryjni mordercy, a także wątki biograficzne Veddera. Piosenka Alive dotyczy chwili, gdy Eddie dowiedział się, że człowiek, którego uważał za ojca jest w rzeczywistości jego ojczymem, zaś prawdziwy ojciec znany przez Veddera jako "przyjaciel rodziny" zmarł na stwardnienie rozsiane; piosenka "Why Go" opowiada o przyjaciółce Eddiego z okresu nastoletniego, którą po przyłapaniu na paleniu marihuany zamknięto w szpitalu psychiatrycznym; zaś utwór "Jeremy" opowiada historię chłopca, który zastrzelił się na oczach całej klasy; piosenka "Release" to słowa skierowane do prawdziwego ojca Eddiego. "Once", "Alive" i nieobecna na płycie "Footsteps" są często interpretowane jako historia seryjnego mordercy (Mamasan trilogy).
Na okres wydania kolejnego krążka - "Vs." przypadły kłopoty z Ticketmasterem - firmą organizującą koncerty. Długo trwający proces zespół niestety przegrał, a dodatkową stratą była niemożność organizowania wielkich koncertów w czasie trwania postępowania.
Następna płyta "Vitalogy" rozpoczęła okres eksperymentów zespołu. Utwory takie jak "Bugs", "Aye Davanita" czy "Hey", "Foxymophandlemama", "That's Me" zrywają z dotychczasową grunge'ową konwencją i stanowią częściowo zapowiedź drogi, którą w przyszłości podąży zespół.
Wydana w roku 1996 "No Code" może być traktowana jako przełomowy moment w historii Pearl Jam. Nagrana w całości z nowym perkusistą, Jackiem Ironsem, jest bardzo różnie odbierana przez fanów. Dynamiczne, agresywne, grunge'owe utwory w rodzaju "Habit" czy "Lukin" kontrastują na niej ze spokojnymi, wyciszonymi kompozycjami takimi jak "Off He Goes", "Present Tense" i "Who You Are".
"Yield" natomiast miał być próbą powrotu do "rockowych" korzeni. Nie odniósł on jednak sukcesu na miarę swych poprzedników, czemu jednak nie trudno się dziwić, gdyż nastąpiło niemal zupełne zerwanie z grunge'ową konwencją. Zespół zaprezentował się na tej płycie bardzo dojrzale, zarówno w sferze muzycznej jak i lirycznej. Co ciekawe, Pearl Jam wrócił do nagrywania teledysków (zaprzestał tego po "Ten") - powstal animowany wideoklip do utworu "Do The Evolution", a także koncertowy zapis "Brain Of J.".
Trasa koncertowa promująca następny album "Binaural" zaowocowała kolekcją płyt z nagraniami z prawie wszystkich koncertów (w tym dwóch z Katowic, z 15 i 16 czerwca 2000 roku).
"Riot Act" - kontynuując tradycję, zawiera kilka smaczków, m.in. utwór "Bu$hleaguer", w którym Vedder krytykuje prezydenta George'a W. Busha, a także "Love Boat Captain", nagrany w hołdzie ofiarom tragedii w 2000 r. na festiwalu w Roskilde.
Skład:
Edward Mueller (właściwie Edward Louis Severson III) "Vedder" - wokal, gitara elektryczna
Stone Gossard - gitara elektryczna
Michael McCready - gitara elektryczna
Jeff Ament - gitara basowa
Matt Cameron - perkusja
Byli członkowie zespołu:
Boom Gaspar - instrumenty klawiszowe
David Krusen - perkusja
David Abruzzesse - perkusja
Jack Irons - perkusja
Dyskografia:
01. Ten (1991)
02. VS (1993)
03. Vitalogy (1994)
04. EP 1 (EP) (1994)
05. EP 2 (EP) (1994)
06. EP 3 (EP) (1994)
07. History Never Repeats (1995)
08. No Code (1996)
09. Yield (1998)
10. Live On Two Legs (1998)
11. Binaural (2000)
12. Riot Act (2002)
13. Lost Dogs (2003)
14. Rearviewmirror (Greatest Hits 1991-2003) (2004)
15. Live At Benaroya Hall (2004)
16. Pearl Jam (2006)
17. Live (Live) (2006)
Oficjalna strona internetowa: www.pearljam.com
MySpace: www.myspace.com/tenclub
Źródło: Wikipedia
CyberLacha : hmmm.. jak wszystko dobrze pojdzie to i ja sie pojawie .. :D
Angelwing : specjalnie na potrzeby jutrzejszych koncertów i projekcji zamontowaliśm...
Attack : specjalnie na potrzeby jutrzejszych koncertów i projekcji zamontowaliśm...
