Muse są największymi brytyjskimi heretykami rocka nowego stulecia. Kiedy pod koniec lat 90 po raz pierwszy rzucili obcy i zarazem pobudzający cień na muzyczny krajobraz, kulturowi ortodoksi nie byli zainteresowani odważną, ambitną, grającą ciężki, neoklasyczny metal-core-punk grupą, z przedwcześnie dojrzałym 22-letnim wokalistą o wysokim głosie, który najwyraźniej spadł tu z odległej galaktyki.
W tych czasach szukano znajomych, sprawdzonych brzmień. Muse byli inni, a w czasie promowania swojej drugiej płyty w 2001 roku, podczas europejskich koncertów, grali przed 20-tysięczną zdumioną widownią, niszcząc ekstrawagancko niezliczone sprzęty, wypełniając łamy prasy muzycznej opowieściami o rozpuście i burząc popowe listy. Musieli robić coś na opak. Można się pokusić o wyjaśnienie, że indywidualistyczny rozwój Muse jest konsekwencją wyrastania w dość zaściankowym środowisku muzycznym Teignmouth w Devon. Prawdą jest, że gwałtowny rozwój britpopu w połowie lat 90. był mniej odczuwalny w ich nadmorskim rodzinnym miasteczku.Ta wersja rozwoju Muse, w której zakochali się w rocku alternatywnym lat 90, która to miłość w przypadku Matta została dodatkowo zabarwiona uwielbieniem muzyki klasycznej początku XX wieku, daje wytłumaczenie przyprawiających o zawrót głowy, wielowarstwowych konstrukcji ich muzyki. Osobiste historie i odwołania do konkretnych gatunków muzycznych są wątpliwymi drogowskazami do miejsca, w którym znajdują się Muse.
Podczas gdy większość współczesnych zespołów rockowych zrezygnowała ze starań, aby wyrazić coś nowego lub złożonego i woli tkwić w ustalonych koleinach, Muse nie ustają w atakowaniu tego gatunku muzycznego. Na szczęście zespół, sterowany przez trójkę muzyków o nieprzeciętnych umiejętnościach - Bellamy, basista Chris Wolstenholme oraz perkusista Dominic Howard - stał się zdolny oddziaływać na szerszą skalę: to rockowa grupa z tupetem i naiwną wiarą w to, że nie ma żadnych ograniczeń i miejsc, do których nie można by się udać. Są najmniej prozaicznym zespołem na planecie. Dla swojej przyjemności, zamieszania i - czasami - rozdrażnienia słuchającego świata, ich płyty konsekwentnie są ekstremalnymi i ekstrawaganckimi wybrykami fantazji. Po wydaniu trzech albumów grupa nie przejawia jakichkolwiek oznak chęci zaspokajania niskich oczekiwań.
O ile wydany w 1999 roku album "Showbiz" był pierwszą, nie przefiltrowaną deklaracją zamiarów, a "Origin Of Symmetry" z 2001 roku ulokował Muse na szerszej scenie, to najnowsza płyta, "Absolution", jest jak do tej pory najbardziej spełnioną pozycją.
Mimo, że w swoich własnych życiorysach osiągnęli punkt pewnego zastoju, to uzmysłowili sobie, że wydarzenia na świecie zmieniły otaczającą ich rzeczywistość i nie mogą narzekać na brak inspiracji do pisania utworów. O skończeniu pracy nad warstwą dźwiękową płyty pomyśleli później. Mieli wystarczająco dużo pracy – udoskonalanie, poprawianie i powiększanie materiału.
"Absolution" jest produkcją trójki dwudziestokilkuletnich muzyków, będących w szczytowej formie i próbujących przekazać swoją estetykę na wszystkie możliwe sposoby.
Skład:
Matthew Bellamy - wokal, gitara elektryczna
Christopher Wolstenholme - gitara basowa, boczny wokal
Dominic Howard - perkusja
Dyskografia:
01. Showbiz (1999)
02. Origin Of Symmetry (2001)
03. Hullabaloo (Live) (2002)
04. Absolution (2003)
05. The Best Of Muse (Compilation) (2003)
06. Black Holes And Revelations (2006)
07. HAARP (2007)
08. The Supermassive Selection (2007)
09. Microcuts On Stage (2007)
10. The Best Album Of The Next Century Ever (2008)
Oficjalna strona internetowa: www.muse.mu
MySpace: www.myspace.com/muse
