Jane's Addiction - amerykański zespół rockowy powstały w 1985 roku za
sprawą spotkania muzyków z dwóch gatunkowo odmiennych zespołów - alternatywnego Flower Quartet oraz wykonującego rock gotycki Psi Com. W tej ostatniej grupie udzielał się Perry Farrel, który później miał
być uznany za pioniera muzyki alternatywnej, zaś z Flower Quartet
pochodził Erick Avery.
Spotkanie obu muzyków zaowocowało powstaniem duetu Illuminotics, jednak działalność pod tym szyldem nie przyniosła wielu powodów do dumy obu artystom. Doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że, aby zaistnieć na scenie muzycznej potrzebują większego składu, dlatego też rozpoczęli poszukiwania nowych muzyków. Dzięki występom we wcześniejszej kapeli - Scrunge - Erick poznał Chrisa Brinkamana, który jednak nie na długo pełnił rolę wioślarza w składzie, podobnie było z kolejnym gitarzystą, aż w końcu odpowiednim kandydatem okazał się Dave Navarro. Jego kandydaturę zgłosił przyjęty wcześniej perkusista - Stephen Perkins, który to grał z Davem w grupie o nazwie Disaster. I tak oto w końcu po bądź co bądź nie tak licznych przetasowaniach ukształtował się skład Jane's Addiction.Począwszy od 1986 roku grupa zaczęła solidną pracę. Liczne koncerty robiły wokół kapeli coraz więcej szumu dzięki czemu zaczęły się interesować nimi wytwórnie fonograficzne, z czasem grupa podpisała kontrakt z jedną z nich - Warner Music.
Płytowy debiut Jane's Addiction wcale jednak nie był wydany pod skrzydłami Warner Music. Pochodząca z 1987 roku pierwsza płyta grupy to wydany przez niezależną wytwórnię Triple X zapis styczniowego koncertu, który odbył się w klubie Roxy w Hollywood. Płyta ta otrzymała po prostu nazwę "Jane's Addiction".
Kolejny rok przyniósł kolejną płytę - "Nothing Schocking". Jej kontrowersyjna okładka (przedstawiała ona Cassey Niccoli w dwóch egzemplarzach - na jednym zdjęciu normalną, na drugim z płonącą głową) przyczyniła się do tego, że niektóre sklepy odmówiły dystrybucji. Muzyków czekała również trasa koncertowa, która okazała się jeszcze bardziej kontrowersyjna - na koncertach członkowie grupy upijali się skakali w tłum i pokazywali genitalia.
W 1989 roku zespół znowu wszedł do studia by nagrać trzecią płytę. Tym razem jednak liczne konflikty spowodowane głównie nałogami muzyków spowodowały przesunięcie sesji nagraniowych. Grupa ponownie spotkała się w studio w 1990 roku. Cały materiał powstawał 5 miesięcy, zaś nastroje w grupie nadal były fatalne. Rzadko kiedy zdarzało się tak że w studiu podczas nagrań, byli wszyscy członkowie grupy. W końcu jednak płyta zatytułowana "Ritual De Lo Habitual" została wydana. Po raz kolejny okładka przysporzyła dużo kontrowersji, tym razem nawet cześć egzemplarzy została "ubrana" w czarną folię. Powodem tak stanowczych działań były sylwetki muzyków i ich przyjaciół przedstawione na okładce zupełnie nago i w aureolach.
Nowy album wiązał się również z kolejną trasą. Podczas wielu koncertów dochodziło do ekscesów między muzykami, czasem dołączali się do nich fani grupy. W Australii doszło nawet do tego, że muzycy pobili się na scenie. Takie zachowanie zwiastowało rychły upadek grupy. Jednak Perry Farrel chciał zrobić wszystko by do tego nie doszło. Z racji na zapotrzebowanie na kolejną trasę wpadł on na pomysł Lollapaloozy, która z czasem stała się najsłynniejszym festiwalem objazdowym. Gwiazdami na festiwalu było wiele znanych grup, m.in. Nine Inch Nailes, Ice-T, czy Pixies. Mimo ogromnego sukcesu jakim okazała się być trasa grupa w końcu się rozpadła miało to miejsce 27 września 1991 roku.
Farrel jednak się nie poddawał. Postanowił zorganizować kolejną Lollapaloozę, która i tym razem okazała się niesamowitym sukcesem. Dodatkowo Perry i Stephen założyli zespół Porno For Pyros. Odniósł on dość duży sukces artystyczny. Muzycy nagrali dwie płyty i kilka singli, zaś fani uwierzyli w powrót Jane's Addiction. Porno For Pyros zaprosili basistę Red Hot Chilli Peapers oraz Dave'a do współpracy przy drugiej płycie. Ten ostatni w 1994 roku przyłączył się do Red Hot Chilli Peapers i razem z nimi nagrał płytę "One Hot Minute" jak również uczestniczył w ogólnoświatowej trasie koncertowej. Tymczasem fani Jane's Addiction coraz bardziej wierzyli w powrót grupy. Dodatkowo Flea (basista Red Hotów) Dave, Perry Farrel i Stephen nagrali wspólnie utwór "Hard Charger" na potrzeby filmu "Cząstki Intymne" (oryginalny tytuł "Private Parts"), co zostało uznane przez opinię publiczną za powrót grupy.
W końcu ku uciesze fanów w 1997 roku Farell ogłasza powrót zespołu. Stephen Perkins i Dave Navarro zgadzają się na to jednak Erick odmawia współpracy. W tych okolicznościach składu dopełnia Flea. Do pełni szczęścia brakowało tylko nowego albumu, w końcu i on się pojawia. "Kettle Whistle" to materiał składający się z nagrań live, materiałów demo i niewydanych piosenek jak również dwóch premier zagranych wraz z Flea. Towarzysząca owej płycie trasa koncertowa choć zaczęła się z wielkim powerem to zakończyła mizernymi występami. Dokonał się kolejny rozpad zespołu, jednak fani wciąż wierzyli w następną reaktywację.
Kolejny skład grupy był wciąż pozbawiony Ericka. Również Flea odmówił współpracy gdyż pochłonęły go obowiązki w Red Hot Chilli Peppers, dlatego tym razem na basistę został wybrany Martyn Lenoble. Basista chociaż odnajdywał się w progach Porno For Pyros to praca w Jane's Addiction zwyczajnie go przerosła, dlatego też został zwolniony zaś na jego miejsce wszedł Chris Chaney który nagrał wszystkie - nawet te które skomponował jego poprzednik - ścieżki basowe. Producentem został Bob Ezrin który wytworzył świetną atmosferę w studiu. Owocem ich pracy był krążek o pierwotnej nazwie "Hypersonic", która z czasem została zmieniona na "Strays". Wydano go w 2003 roku, zaś dzięki singlom, wywiadom i oczywiście koncertom został wypromowany na cały świat.
Następnie przyszedł czas na trasę po Europie. Po kilku koncertach zespół zrezygnował z kontynuowania trasy jako przyczynę podając potrzebę odpoczynku. Po pewnym czasie ogłoszono kolejny rozpad kapeli. Tym razem Jane's Addiction rozpadło się na dwa różne projekty. Pierwszy w którym udzielali się Dave Navarro, Stephen Perkins, Chris Chaney oraz dopełniający wokalista - Steve Issac, nosił nazwę The Panic Channel zaś drugi z Nuno Bettencourt na gitarze, Stevem Ferlazzo na klawiszach, Tonym Kalem na basie i Kevinem Figueiredo na perkusji, nosił nazwę Sattelite Party. Pierwsi byli muzycy z The Panic Channel. Z Joshem Abrahamem nagrali hard rockowy krążek o nazwie "ONe". Krążek nie zebrał jednak pozytywnych recenzji, zaś z grupy niebawem odszedł Chris Chanem. Zastąpił go niebyt znany Siggy Sjursen. Niedługo po tym odszedł wokalista grupy i zespół się rozpadł.
Podobnie było z projektem Farella - Sattelite Party. Choć wydany w 2007 roku album "Ultra Payloaded" uzyskał dobre recenzje i wydawało się, że nic nie zakłóci współpracy w zespole, zaś sam Farell powiedział, że zamierza związać się z tym projektem na najbliższe 10 lat, to z czasem zespół zaczyna się rozpadać. Jako pierwsi odchodzą Nuno Bettencourt oraz Kevin Figueiredo. Na następne zmiany nie trzeba było długo czekać. Z czasem zespół zakończył działalność. Jednak Farell nie zamierzał się poddawać…
W końcu zespół znowu się zszedł, tym razem z oryginalnym basistą i bez Chrisa Chaneya. Pierwszy występ przypadł na Goodlike Genius Awards. Następnie odbyło się kilka koncertów i znowu o Jane's Addiction zrobiło się cicho. Zmowę milczenia przerwał dopiero lider Nine Inch Nails - Trent Reznor, który powiadomił, że wraz z nim zespół zagra w letniej trasie NINJA 2009.
Skład:
Perry Farrell - wokal
David Navarro - gitara elektryczna
Eric Avery - gitara basowa
Stephen Perkins - perkusja
Byli członkowie zespołu:
Chris Chaney - gitara basowa
Martyn LeNoble - gitara basowa
Michael "Flea" Balzary - gitara basowa
Dyskografia:
01. Jane's Addiction (1987)
02. Nothing's Shocking (1988)
03. Ritual De Lo Habitual (1990)
04. Live And Rare (1991)
05. Kettle Whistle (1997)
06. Strays (2003)
07. Up From The Catacombs: The Best Of Jane's Addiction (2006)
Oficjalna strona internetowa: www.janesaddiction.com
MySpace: www.myspace.com/janesaddiction
